Ustawa o rachunkowości
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ustawa o rachunkowości – polska ustawa z dnia 29 września 1994 roku (Dz.U. z 1994 r. nr 121, poz. 591), stanowiąca podstawę prawną rachunkowości (wraz z Międzynarodowymi i Krajowymi Standardami Rachunkowości[1]). Zwyczajowo nazywa się ją polskim prawem bilansowym. Była wielokrotnie nowelizowana.
Szybkie fakty Państwo, Data wydania ...
Państwo | |
---|---|
Data wydania |
29 września 1994 |
Miejsce publikacji | |
Tekst jednolity | |
Data wejścia w życie |
1 stycznia 1995 |
Rodzaj aktu | |
Przedmiot regulacji | |
Status |
obowiązujący |
Ostatnio zmieniony przez | |
Wejście w życie ostatniej zmiany |
15 lutego 2023 |
Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych |
Zamknij
Ustawa określa zasady rachunkowości oraz tryb badania sprawozdań finansowych przez biegłych rewidentów. Przedstawia również zasady wykonywania działalności w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych.
Omawiany akt prawny dokonuje w zakresie swej regulacji wdrożenia dyrektyw Wspólnot Europejskich, m.in.:
- dyrektywy 2001/65/WE z dnia 27 września 2001 r. zmieniającej dyrektywy 78/660/EWG, 83/349/EWG oraz 86/635/EWG w zakresie zasad oceny rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek, a także banków oraz innych instytucji finansowych;
- dyrektywy 2003/38/WE z dnia 13 maja 2003 r. zmieniającej dyrektywę 78/660/EWG w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek w odniesieniu do kwot wyrażonych w euro;
- dyrektywy 2003/51/WE z dnia 18 czerwca 2003 r. zmieniającej dyrektywy 78/660/EWG, 83/349/EWG oraz 91/674/EWG w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek, banków i innych instytucji finansowych oraz zakładów ubezpieczeń.