Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Wikipedysta:Wybielacz/Royal Rumble
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Royal Rumble jest cyklem gal pay-per-view profesjonalnego wrestlingu, którego gale są produkowane co styczeń przez federację WWE[1]. Główną atrakcją tego cyklu jest rodzaj battle royalu[2] nazywany Royal Rumble matchem. Pierwsza gala wyjątkowo nie była nadawana w systemie pay-per-view i była oryginalnie pokazywana w telewizji na kanale USA Network. Dodatkowo, w pierwszym w historii Royal Rumble matchu wystąpiło wyjątkowo dwudziestu wrestlerów. Podczas przyszłorocznej edycji wzięło udział tradycyjne trzydzieści osób. Cykl jest częścią "wielkiej czwórki" razem z WrestleManią, SummerSlam i Survivor Series[3]. Royal Rumble jest określane jako jedno z najbardziej popularnych gal pay-per-view w historii federacji[4].
Remove ads
Historia
Podsumowanie
Perspektywa
Walka
Royal Rumble bazuje na klasycznym Battle Royal matchu, w którym kilkunastu wrestlerów eliminuje się poprzez wypchnięcie przeciwnika z ringu nad górną liną, gdzie obie stopy muszą dotknąć podłogi[1][2][5]. Zwycięzcą meczu jest ostatni wrestler, który sam pozostał w ringu[1][4].
Royal Rumble różni cię od klasycznego Battle Royalu tym, iż uczestnicy nie wchodzą do ringu w tym samym czasie, a "otrzymują" numerki, głównie poprzez loterię, która jest przeprowadzana przed galą[1]. W teorii, osoba z większym numerkiem na większe szanse na wygraną, gdyż wchodzi później do ringu. Mecz się rozpoczyna, gdy w ringu znajdują się wrestlerzy, którzy wylosowali numerki #1 i #2. Następnie przez cały okres trwania meczu wchodzi 28 kolejnych wrestlerów zgodnie omówionym odstępem czasowym, głównie co 90 sekund lub dwie minuty[1]. Pomysłodawcą tego formatu jest Pat Patterson[6]. Do dnia dzisiejszego, tylko czterech wrestlerów, którzy rozpoczynali pojedynek, wygrało Royal Rumble, a są to Shawn Michaels, Vince McMahon, Chris Benoit oraz Rey Mysterio. Szczęśliwym numerkiem, przy którym wygrało najwięcej wrestlerów, jest numerek 27. Alberto Del Rio wygrał jedyny 40-osobowy Royal Rumble match.
W 2000, The Rock został uznany za zwycięzcę na potrzeby storyline'u. Później się okazało, iż jego stopa dotknęła podłogi przed eliminacją ostatniej osoby, jaką był Big Show. Na gali No Way Out odbyła się walka pomiędzy tą dwójką, gdzie zwycięzca miał otrzymać pojedynek o WWF Championship na WrestleManii 2000 przeciwko panującemu mistrzowi, Triple H'owi. Big Show zwyciężył tę walkę z pomocą Shane'a McMahona. W marcu, Rock pokonał Big Showa w kolejnym rewanżu na tygodniówce Raw z pomocą Vince'a McMahona, który zagwarantował mu title shot i przemianował mecz z WrestleManii na triple threat, który później został zmieniony w Fatal-4 Way z udziałem czterech osób (Linda McMahon dołączyła Micka Foley'a do walki).
Chociaż większość eliminacji jest spowodowana przez aktywnych uczestników, zdarzały się również inne rodzaje eliminacji, które są legalne, w tym osobiste eliminacje (np. André the Giant uciekający z ringu po zobaczeniu węża w 1989, Kane eliminujący samego siebie w 1999, Drew Carey wychodzący z ringu w 2001; jednakże w 1992, eliminacja Randy'ego Savage'a przez siebie nie została uznana i powrócił do walki) i eliminacje przez wcześniej wyeliminowanych uczestników (np. The Undertaker eliminujący Mavena w 2002 czy też Kurt Angle eliminujący Shawna Michaelsa w 2005). Dodatkowo, jeśli kontuzjowany wrestler zostanie zabrany przez sztab medyczny, może powrócić do walki do czasu zakończenia pojedynku (np. Steve Austin w 1999), lecz jeśli mecz zakończy się bez kontuzjowanego wrestlera, zostanie on uznany za wyeliminowanego (np. Scotty 2 Hotty w 2005).
Nagrodą za wygranie Royal Rumble z 1992 był WWF Championship[7]. Począwszy od 1993, tradycją stało się to, iż zwycięzca ma gwarantowaną walkę o WWE World Championship na WrestleManii[8]. W 2002 utworzono World Heavyweight Championship, przez co od 2003 do 2013 zwycięzca mógł wybrać czy chce walczyć o tytuł WHC czy o tytuł WWE[8]. Wraz z przywróceniem ECW World Championship w środku 2006, tytuł stał się trzecim wyborem[9]. Od 2001 do 2007, każdemu zwycięzcy Royal Rumble matchu udało się zdobyć tytuł na WrestleManii[10]. Po wygraniu Royal Rumble matchu z 2008, John Cena został jedynym zwycięzcą, który wybrał walkę o pas na innej gali (No Way Out 2008) niż WrestleMania[11]. Został również pierwszą osobą od 2000, która wygrała Royal Rumble match, ale przegrała późniejszą walkę o tytuł.
Zwycięzca Royal Rumble ma możliwość postawienia na szali swojej szansy na walkę o tytuł. Pierwszy raz tak się stało w 1996, gdy Shawn Michaels zaryzykował swój title shot na WrestleManię XII w meczu przeciwko Owenowi Hartowi na gali In Your House 6. Drugi raz tak się zdarzyło w 1999, gdzie Stone Cold Steve Austin zaoferował poddanie swojej szansy na tytuł dla Big Boss Mana. Oryginalnie, Austin został wyeliminowany jako ostatni, lecz zwycięzca Vince McMahon sam zrezygnował z walki o tytuł i zdecydował, że jeśli da radę pokonać Austina w steel cage matchu na gali St. Valentine's Day Massacre: In Your House, to Boss Man będzie pretendentem. Austin wygrał i zagwarantował sobie walkę o tytuł. Trzeci raz był w 2002, gdy Kurt Angle przekonał Triple H'a do postawienia na szali jego walki o tytuł na WrestleManii X8 w walce na gali No Way Out, którą Angle wygrał. Jednakże, Triple H później pokonał Angle'a w rewanżu i odzyskał jego prawo do walki o tytuł. Kolejny raz wydarzyło się to w 2006, gdy Randy Orton przekonał Reya Mysterio do walki na gali No Way Out o prawo do walki o tytuł na WrestleManii 22, który Orton wygrał. Mysterio został jednak dodany do walki na WrestleManii, przemieniając ją w walkę trzech osób i wygrywając World Heavyweight Championship. 25 lutego 2013 na Raw, John Cena obronił prawo do walki o WWE Championship na WrestleManii 29, pokonując CM Punka. 22 lutego 2015 na gali Fastlane, Roman Reigns pokonał Daniela Bryana i obronił prawo do walki o WWE World Heavyweight Championship na WrestleManii 31.
W historii odbyło się siedem Royal Rumble matchów mających miejsce poza galą pay-per-view. Pierwszy miał miejsce 17 stycznia 1994 w Madison Square Garden, gdzie Owen Hart wyelinował jako ostatniego Fatu. Drugi miał miejsce na gali typu house show w Osaka Castle Hall 9 maja 1994, gdzie The Undertaker jako ostatniego wyeliminował Bam Bam Bigelowa. Trzecia walka odbyła się na tygodniówce Raw is War w 1998, gdzie w 10-Tag Team Royal Rumble wyszli zwycięsko Kane i Mankind. Czwarty odbył się na rok później na Raw is War i był znany jako Corporate Rumble, gdzie Chyna wyeliminowała jako ostatniego Vince'a McMahona i otrzymała numerek 30. w tegorocznym Royal Rumble matchu. Piąty odbył się na tygodniówce Smackdown! w 2004, gdzie Eddie Guerrero zwyciężył eliminując jako ostatniego Kurta Angle, otrzymując prawo do walki z Brockiem Lesnarem na gali No Way Out o WWE Championship. Szósty odbył się na tygodniówce Raw w 2008 – był to Mini Royal Rumble, w którym brały udziały karły, a zwyciężył go Hornswoggle. Siódmy miał miejsce na Raw w 2011; jego zwycięzcą został Jerry Lawler, który wyeliminował jako ostatniego Sheamusa i otrzymał prawo do walki z The Mizem o WWE Championship na gali Elimination Chamber.
Gala
Royal Rumble jest galą pay-per-view która zawiera Royal Rumble match, walki o tytuły oraz różne inne rodzaje pojedynków. Pierwsze Royal Rumble miało miejsce 24 stycznia 1988 i było transmitowane na żywo na USA Network[12]. Od następnego roku, każda gala była transmitowana w systemie pay-per-view[13]. Royal Rumble jest częścią "wielkiej czwórki" gal pay-per-view federacji, wraz z WrestleManią, SummerSlam oraz Survivor Series[14].
Royal Rumble match jest najczęściej walką wieczoru, lecz pojawiały się wyjątki, a były to edycje gal z 1988, 1996, 1997, 1998, 2006 i 2013 roku[15]. Przez to, iż czas trwania Royal Rumble matchu jest długi (trwają około godziny), gale z tego cyklu posiadają mniejszą liczbę walk niż zwykle, najczęściej poniżej sześciu meczów.
W pierwszym Royal Rumble matchu brało udział jedynie dwudziestu wrestlerów[16], a także określany był "Rumble Royale"[12]. Trwało ono w przybliżeniu trzydzieści trzy minuty, a sama gala trwała tylko dwie godziny[10].
Wraz z podziałem WWE na brandy w 2002, w walkach od 2003 do 2006 roku brało udział 15 wrestlerów z rosteru Raw i 15 wrestlerów z rosteru Smackdown. Na gali w 2003, zwycięzca miał gwarantowaną walkę o tytuł z brandu do którego należał[17]. Począwszy od 2004, zwycięzca mógł również wybrać walkę o tytuł z drugiego brandu[8]. Dla przykładu, członek SmackDown Chris Benoit wybrał walkę o World Heavyweight Championship z Raw, tym samym przenosząc się do tego rosteru[8]. Od 2007 do 2010, w walce brali udział również uczestnicy rosteru ECW, a zwycięzca mógł również wybrać walkę o ECW World Championship[9]. Od kiedy wrestlerzy ECW zaczęli brać udział w meczu, zniesiono zasadę podziału równej liczby uczestników w walce[18].
Gala Royal Rumble z 2008 była pierwszą galą pay-per-view od WWE emitowaną w high-definition[19]. Royal Rumble match z 2011 roku był jedynym, w którym brało udział 40 wrestlerów zamiast tradycyjnych 30[20].
1992 Royal Rumble match był pierwszym, w którym na szali było WWF Championship, w porównaniu do tradycyjnego title matchu na WrestleManii, którego koncept zapoczątkowano od następnego roku. W 2016, Royal Rumble match ponownie odbył się o WWE World Heavyweight Championship, kiedy to 4 stycznia 2016 na tygodniówce Raw, Vince McMahon ogłosił, iż panujący mistrz Roman Reigns będzie bronił mistrzostwa w owej walce[21].
Remove ads
Lista gal i zwycięzców
Walki o tytuły na WrestleManii zwycięzców Royal Rumble
Remove ads
Rekordy Royal Rumble
Podsumowanie
Perspektywa
Najwięcej wygranych
Najdłuższy spędzony czas w pojedynczym Royal Rumble matchu
Top 20 pojedynczych spędzonych najdłuższych czasów wrestlerów w pojedynczym Royal Rumble matchu. Stan na Royal Rumble z 2016.
(Notka: Pogrubienie oznacza zwycięzcę tegorocznego matchu.)
Największa liczba razy w 'ostatniej czwórce'
Lista wrestlerów, którzy byli w 'ostatniej czwórce' przynajmniej trzy lub więcej razy. Stan na Royal Rumble z 2016.
Najdłuższy spędzony czas we wszystkich Royal Rumbles
Wyświetleni są tylko wrestlerzy, którzy spędzili więcej niż 3 godziny. Stan na Royal Rumble z 2016.
Najkrótszy spędzony czas w pojedynczym Royal Rumble
Wyświetleni są tylko wrestlerzy, którzy spędzili 10 lub mniej sekund w pojedynczym Rumble. Stan na Royal Rumble z 2016.
Niewyeliminowani wrestlerzy
Na kilku galach, wrestlerzy brali udział w Rumble gdzie nie zostali wyeliminowani przez górną linę lub nie dotarli wcale do ringu, licząc ich czas jako 0 sekund. Było tak w różnych przypadkach:
- Royal Rumble z 1991, gdzie Randy Savage miał nr. 18, lecz się nigdy nie pojawił;
- Royal Rumble z 1994, gdzie Bastion Booger miał nr. 25, lecz się nigdy nie pojawił;
- Royal Rumble z 1998, gdzie Skull miał nr. 22, lecz się nigdy nie pojawił;
- Royal Rumble z 1999, gdzie Mosh miał nr. 11, lecz został zaatakowany przez Mabela;
- Royal Rumble z 2004, gdzie Spike Dudley miał nr. 13 i pojawił się, lecz zaatakował go Kane;
- Royal Rumble z 2005, gdzie Scotty 2 Hotty miał nr. 15 i pojawił się, lecz zaatakował go Muhammad Hassan;
- Royal Rumble z 2015, gdzie Curtis Axel miał nr. 6 i pojawił się, lecz zaatakował go Erick Rowan.
Największa liczba eliminacji w pojedynczym Royal Rumble
Topowi wrestlerzy z największą liczbą eliminacji w pojedynczym meczu. Pokazani są tylko wrestlerzy, którzy wyeliminowali min. siedem osób. Stan na Royal Rumble z 2016:
Największa liczba eliminacji w Royal Rumble
Topowi wrestlerzy z największą liczbą eliminacji. Wyświetleni są tylko wrestlerzy, którzy wyeliminowali min. 17 osób. Stan na Royal Rumble z 2016:
Największa liczba udziałów w Royal Rumble
Wyświetleni są tylko wrestlerzy, którzy pojawili się min. 7 razy. Stan na Royal Rumble z 2016:
Występy Div
Remove ads
Dodatkowe Royal Rumble matche
Podsumowanie
Perspektywa
WWE organizowało kilka Royal Rumble matchów poza samą galą Royal Rumble. Pierwszy telewizyjny typ walki miał miejsce 15 czerwca 1998 i było jedynym Tag Team Royal Rumble matchem, w którym zwycięzcy mieli gwarantowanego title shota na tytuły WWF Tag Team Championship dzierżone przez New Age Outlaws, a wygrali je Kane i Mankind. 11 stycznia 1999, Chyna wygrała "The Corporate" Royal Rumble, w którym brali udział członkowie ugrupowań The Corporation i D-Generation X; Chyna wyeliminowała Mr. McMahona jako ostatniego. 29 stycznia 2004, generalny menadżer Smackdown Paul Heyman wyznaczył Smackdown 15-osobowy Royal Rumble match do wyłonienia pretendenta dla Brocka Lesnara o WWE Championship na gali No Way Out, które wygrał Eddie Guerrero. 14 stycznia 2008, Mr. McMahon zabookował "mini-Royal Rumble", w którym wzięli udział karłowi wrestlerzy. Hornswoggle wygrał ów pojedynek. 31 stycznia 2011, anonimowy generalny menadżer Raw wyznaczył Raw Royal Rumble do wyłonienia pretendenta do WWE Championship należącego do The Miza na gali Elimation Chamber. Jerry Lawler wygrał ów pojedynek.
Ponadto, w 1994, WWE zorganizowało dwa Royal Rumble matche, które nigdy nie zostały wyemitowane w telewizji. Pierwszą walkę, 30-osobowy Royal Rumble match wygrał Owen Hart. Drugi, tym razem 18-osobowy Royal Rumble match, który miał miejsce w Osace w Japonii zwyciężył The Undertaker[99].
Remove ads
Wydania video
W marcu 2007, WWE wydało kompletny DVD set box nazwany Royal Rumble: The Complete Anthology, który zawierał każdą galę Royal Rumble (do edycji z 2007 roku)[103].
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads