Wilcze stado
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wilcze stado – potoczna nazwa taktyki działania okrętów podwodnych nosząca bardziej formalnie nazwę „grupy skoordynowanego ataku”[potrzebny przypis], przy zwalczaniu żeglugi morskiej przeciwnika, której podstawową cechą jest skoordynowany atak dwóch lub większej liczby okrętów podwodnych na jednostkę bądź grupę jednostek morskich przeciwnika. Teoretyczne podstawy taktyki skoordynowanych ataków na jednostki morskie zostały ustalone w okresie międzywojennym przez niemieckiego oficera broni podwodnej Karla Dönitza. Taktyka ta została po raz pierwszy zastosowana w zorganizowany sposób i na dużą skalę w trakcie II wojny światowej w operacjach morskich bitwy o Atlantyk oraz w wojnie podwodnej na Pacyfiku. Mimo wiązania z nią dużych nadziei, taktyka wilczych stad na żadnym teatrze wojny nie spełniła wszystkich oczekiwań z przyczyn technicznych lub błędów samej taktyki. Na atlantyckim teatrze działań po sukcesach pierwszych lat wojny taktyka ta nie była w stanie przeciwstawić się alianckiemu systemowi ZOP opartemu na radarze milimetrowym, radionamierzaniu, asdicu oraz systemie Hedgehog. Na Pacyfiku natomiast, na skutek błędów w samych założeniach taktycznych, sukcesy wolfpacks często nie odbiegały zasadniczo od rezultatów działań okrętów działających samotnie.
Ten artykuł od 2010-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |