Styl potoczny

Styl potoczny, styl konwersacyjny[1], język potoczny[2][3] – styl funkcjonalny języka stosowany przede wszystkim do swobodnych kontaktów językowych[4], opozycyjny wobec języka książkowego[5]. Główną cechą stylu potocznego, odróżniającą go od innych stylów, jest jego charakter ustny[1]. Tworzy on formę języka zauważalnie nacechowaną pod względem ekspresywnym i emocjonalnym, niespecjalistyczną i antropocentryczną; charakteryzuje się gęstym występowaniem związków frazeologicznych, wyrazistą strukturą słowotwórczą wyrazów i ich konkretnością. W stylu potocznym występują liczne środki językowe oceniające rzeczywistość ujemnie; cechuje się on szybko zmieniającą się leksyką, w której duży udział mają wyrażenia o podłożu środowiskowym i obcym. Obserwuje się w nim wiele skrótów oraz tzw. potok składniowy[6], czyli tendencję do luźnego, niepełnego porządkowania wyrazów pod względem logiczno-syntaktycznym. Na płaszczyźnie dźwiękowej styl potoczny cechuje się wyrazistą wymową, większą rozciągłością zjawisk asymilacyjnych wewnątrz słów i w końcówkach wyrazowych[1]. Częstym elementem języka swobodnego jest slang[7].

Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „język potoczny”. Zobacz też: język wernakularny – szerzej rozumiany język codzienny.

Język potoczny wykazuje dużą elastyczność, pozwalającą na użycie jego wyrażeń w różnych i zmiennych znaczeniach[8].

Potoczna polszczyzna jest określana w literaturze jako swobodniejsza forma języka literackiego[9]. Jej kształt normatywny, jako ogólnopolskiej mowy swobodnej, nieoficjalnej, podlega regulacji w ramach normy użytkowej (potocznej)[10][11].