William Daniel Leahy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
William Daniel Leahy (ur. 6 maja 1875 w Hampton w stanie Iowa, zm. 20 lipca 1959 w Bethesda w Maryland) – amerykański wojskowy i polityk, oficer United States Navy, który doszedł do najwyższych godności pracując na stanowiskach administracyjnych i sztabowych. Jako Chief of Naval Operations (1937–1939) zajmował się przygotowaniami marynarki amerykańskiej do zbliżającej się wojny. Po odejściu z US Navy został mianowany przez swego przyjaciela, prezydenta Franklina D. Roosevelta gubernatorem Portoryko, znajdującego się wówczas pod administracją kolonialną Stanów Zjednoczonych (1939–1940), a następnie (w latach 1940–1942) ambasadorem USA przy rządzie kolaborującej z hitlerowskimi Niemcami Francji Vichy[1].
Fleet Admiral | |||
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Przebieg służby | |||
Lata służby |
1901–1949 | ||
Siły zbrojne | |||
Stanowiska |
szef Biura Nawigacji, | ||
Główne wojny i bitwy |
wojna amerykańsko-hiszpańska, | ||
Odznaczenia | |||
|
Powołany ponownie do służby w roku 1942 jako osobisty szef sztabu prezydenta piastował tę funkcję w trakcie II wojny światowej za prezydentury Roosevelta i później, za Harry’ego Trumana, aż do przejścia na emeryturę w roku 1949. Był pierwszym, choć nie nosił tego tytułu, przewodniczącym Połączonego Kolegium Szefów Sztabów, a także przewodniczącym amerykańskiego przedstawicielstwa w Combined Chiefs of Staff. Pełniąc te funkcje był najwyższym − w sensie decyzyjnym − amerykańskim oficerem w czasie wojny. Był też pierwszym oficerem US Navy, który dosłużył się pięciu gwiazdek admirała floty (oprócz niego udało się to tylko jeszcze trzem oficerom: Williamowi Halseyowi, Ernestowi Kingowi i Chesterowi Nimitzowi).