Wojna toyot
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wojna toyot[6] – popularna nazwa ostatniej fazy konfliktu pomiędzy Libią a Czadem, która miała miejsce w 1987 w północnym Czadzie i na granicy libijsko-czadyjskiej. Nazwa pochodzi od pick-upów Toyota Hilux i Land Cruiser, które były używane jako pojazdy typu technical, zapewniając w ten sposób wysoką mobilność czadyjskim żołnierzom walczącym przeciw Libii[7]. W 1987 wojna zakończyła się poważną porażką Libii, która zgodnie z amerykańskimi źródłami straciła około 10% swojej armii. 7500 żołnierzy zostało zabitych, a warty 1,5 miliarda dolarów sprzęt wojskowy został zniszczony lub przechwycony przez wroga[8]. Siły Czadu straciły m.in. około 1000 żołnierzy[5].
konflikt czadyjsko-libijski | |||
Czas |
16 grudnia 1986-11 września 1987 | ||
---|---|---|---|
Miejsce |
region Bourkou-Ennedi-Tibesti | ||
Terytorium |
Czad | ||
Przyczyna | |||
Wynik |
zwycięstwo Czadu | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
| |||
brak współrzędnych |
Wojna rozpoczęła się od libijskiej okupacji północnego Czadu w 1983. Libijski przywódca Muammar Kaddafi odmówił uznania czadyjskiego prezydenta Hissène’a Habré i wspierał wojskowo próbę przewrotu przeprowadzoną przez Przejściowy Rząd Jedności Narodowej (GUNT, Gouvernement d'union nationale de transition). Zamach nie powiódł się wskutek interwencji Francji, która przeprowadziła najpierw operację Manta, a następnie Epervier. Ograniczyło to libijską ekspansję do terenów na północ od 16 równoleżnika, gdzie znajdowały się głównie obszary pustynne i rzadko zaludnione[9].
W 1986 GUNT zbuntował się przeciw Kaddafiemu, przez co Libia straciła główne uzasadnienie swej obecności wojskowej w Czadzie. Widząc okazję do zjednoczenia Czadu pod swoimi rządami, w grudniu 1986 Habré nakazał swoim siłom by przekroczyły 16 równoleżnik i dołączyły do sił GUNT, które walczyły wtedy z Libijczykami w górach Tibesti[10]. Kilka tygodni później duże siły zaatakowały miejscowość Fada, gdzie zniszczyły miejscowy libijski garnizon. W ciągu trzech miesięcy, łącząc działania partyzanckie i klasyczne działania regularnego wojska w spójną strategię[11], Habré odzyskał prawie cały obszar północnego Czadu. W następnych miesiącach zadał nowe ciężkie straty Libijczykom. Wstrzymanie ognia zakończyło konflikt we wrześniu 1987. Po rozejmie sprawa strefy Aozou pozostała otwarta. W 1994 strefa ostatecznie została przyznana Czadowi przez Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości.