Adam Ignacy Komorowski

Adam Ignacy Komorowski herbu Korczak (ur. 24 maja 1699 roku w Czyżowicach w ziemi chełmińskiej, zm. 2 marca 1759 roku w Skierniewicach^[1]) – arcybiskup gnieźnieński, prymas Polski, prepozyt krakowskiej kapituły katedralnej w latach 1737–1749, kanclerz kapituły katedralnej krakowskiej w latach 1724–1737, archidiakon kapituły kolegiackiej sądeckiej w latach 1729–1736, prepozyt kapituły kolegiackiej św. Michała na Zamku Wawelskim w latach 1743–1749, kanonik kapituły kolegiackiej tarnowskiej prebendy pw. Rozesłania Apostołów do 1749 roku^[2], prepozyt kapituły kolegiackiej pilickiej w latach 1733–1749, kanonik kapituły kolegiackiej pilickiej prebendy pw. Jana Chrzciciela do 1726 roku^[3], homiletyk.

Ten artykuł dotyczy prymasa. Zobacz też: Inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Adam Ignacy Komorowski

Prymas Polski i Litwy
Kraj działania	I Rzeczpospolita
Data i miejsce urodzenia	24 maja 1699 Czyżowice
Data i miejsce śmierci	2 marca 1759 Skierniewice
Miejsce pochówku	bazylika katedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Mikołaja w Łowiczu
Arcybiskup gnieźnieński, prymas Polski
Okres sprawowania	1749–1759
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	3 września 1724
Sakra biskupia	28 października 1749
Odznaczenia

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	28 października 1749
Konsekrator	Andrzej Stanisław Załuski
Współkonsekratorzy	Wacław Hieronim Sierakowski Michał Ignacy Kunicki Krzysztof Michał Dobiński Marcin Załuski
Konsekrowani biskupi Walenty Franciszek Wężyk 1753 Władysław Aleksander Łubieński 1758

Życiorys

Studia z zakresu teologii i filozofii odbywał w kolegiach jezuickich w Krakowie i we Wrocławiu. Doktorat obojga praw uzyskał w Rzymie 19 października 1723 roku^[4]. Święcenia kapłańskie przyjął 3 września 1724 roku. Zwolennik Augusta III. W 1739 wydał w Warszawie dzieło Obrona stanu duchownego przeciw zarzutom stanu świeckiego. W 1748 mianowany arcybiskupem gnieźnieńskim, co wywołało protesty szlachty. W 1749 otrzymał Order Orła Białego. Zamieszkał w Skierniewicach, organizując tam dwór prymasowski. Na sejmie 1752 występował za zwiększeniem liczby wojska, proponował zwiększenie dochodów skarbu państwowego przez sprzedaż urzędów, wprowadzenie cła generalnego 3% od szlachty i 6% od mieszczaństwa, zwiększenie opodatkowania Żydów, reformę mennicy. Był stronnikiem familii Czartoryskich. W czasie wojny siedmioletniej, gdy w 1756 August III został uwięziony przez Prusaków, wyjednał jego uwolnienie. W 1758 popierał Karola Krystiana syna Augusta III w jego staraniach o księstwo kurlandzkie.

Pochowany w kolegiacie łowickiej.