Adam Olejniczak (prawnik)

Adam Olejniczak (ur. 16 marca 1952^[1]) – polski prawnik, profesor nauk prawnych, specjalista w zakresie prawa cywilnego związany z Wydziałem Prawa i Administracji UAM w Poznaniu, radca prawny.

Adam Olejniczak

Data urodzenia	16 marca 1952
Profesor nauk prawnych
Specjalność: prawo cywilne
Alma Mater	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Doktorat	1978 – prawo rodzinne Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Habilitacja	1995 – prawo cywilne Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Profesura	11 czerwca 2015
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Odznaczenia

Życiorys

Absolwent Wydziału Prawa i Administracji UAM (1973)^[2]. Studiował prawo europejskie na Uniwersytecie w Nancy (1979–1980), odbył staże naukowe na Uniwersytecie Luksemburskim (1975), w Instytucie Prawa Porównawczego w Paryżu (1986), oraz na Uniwersytecie w Rennes (1993, 1994, 1998)^[2].

Specjalizuje się w zakresie prawa cywilnego, w szczególności prawa zobowiązań. Stopień doktora uzyskał w 1978 roku na podstawie pracy Udzielenie rozwodu w polskim prawie rodzinnym. Analiza przesłanek materialno-prawnych. Habilitował się w 1995 na podstawie oceny dorobku naukowego i rozprawy Transakcje kompensacyjne w handlu międzynarodowym. Studium cywilnoprawne^[3]. Tytuł naukowy profesora nauk prawnych został mu nadany w 2015^[4]. W latach 1997–2005 był radcą prawnym^[5].

Zajmował stanowiska asystenta (1973), adiunkta (1979), profesora nadzwyczajnego (1996)^[5], profesora zwyczajnego (od 2016). Pełnił funkcję prodziekana Wydziału Prawa i Administracji (1996–2002), a od 2012 pełni funkcję kierownika Katedry Prawa Cywilnego, Handlowego i Ubezpieczeniowego^[3]. Pracuje także jako profesor w Katedrze Prawa Cywilnego na Wydziale Prawa i Administracji Uczelni Łazarskiego^[3]. Pełni funkcję pełnomocnika rektora Uczelni Łazarskiego ds. mediacji^[2]. Wykładał także na warszawskiej Wyższej Szkole Zarządzania i Prawa im. Heleny Chodkowskiej oraz Wyższej Szkole Zarządzania i Bankowości w Poznaniu^[3]. Od 2005 członek Stowarzyszenia Naukowego Prawa Prywatnego^[5].

Członek Komisji Dyscyplinarnej przy Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego (1996−1999), komisji egzaminacyjnych do spraw aplikacji przy Ministrze Sprawiedliwości: aplikacji radcowskiej (2006−2007) oraz aplikacji notarialnej (2008−2016), zespołów problemowych Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego działającej przy Ministrze Sprawiedliwości (2007−2015), zespołu specjalistycznego do oceny czasopism naukowych przy Ministrze Nauki i Szkolnictwa Wyższego (2012−2016), Kolegium Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej (od 2017)^[2].

Laureat nagród Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1981) oraz zespołowej Ministra Edukacji Narodowej i Sportu (2003)^[2]. Odznaczony m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2004) oraz Złotym Medalem za Długoletnią Służbę (2016)^[2][5].

Życie prywatne

Jego dziadkiem był Emanuel Twórz – lekarz, doktor nauk medycznych, uczestnik powstania wielkopolskiego^[6].

Wybrane publikacje

• "Materialnoprawne przesłanki udzielenia rozwodu", Poznań 1980
• "Transakcje kompensacyjne w handlu międzynarodowym: studium cywilnoprawne", Poznań 1994
• "Prawo cywilne – część ogólna : zarys wykładu", Warszawa 1997
• "Zobowiązania : część ogólna", Warszawa 2006.
• "Dodatkowe zastrzeżenia umowne", w: System Prawa Prywatnego. Prawo zobowiązań – część ogólna, Tom 5, red. K. Osajda, C.H. Beck, Warszawa 2020.
• ponadto artykuły publikowane w czasopismach prawniczych, m.in. w "Ruchu Prawniczym, Ekonomicznym i Socjologicznym" oraz "Państwie i Prawie"^[5]