Adolphe Tanquerey

Adolphe Tanquerey (ur. 1 maja 1854 r. w Blainville-sur-Mer, zm. 21 lutego 1932 r. w Aix-en-Provence) – francuski kapłan ze zgromadzenia sulpicjanów, autor z dziedziny duchowości i ascetyki, wykładał prawo kanoniczne i teologię dogmatyczną we Francji, m.in. w seminarium duchownym przy kościele Saint-Sulpice w Paryżu i w USA, w Wyższym Seminarium w Baltimore w stanie Maryland, mistrz nowicjatu sulpicjanów w Issy.

Adolphe Tanquerey

Kraj działania	Francja
Data i miejsce urodzenia	1 maja 1854 r. Blainville-sur-Mer
Data i miejsce śmierci	21 lutego 1932 r. Aix-en-Provence
Wykładowca dogmatyki i teologii moralnej
Okres sprawowania	1878-1905
Mistrz nowicjatu sulpicjanów w Issy
Okres sprawowania	1915-1926
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	Sulpicjanie
Śluby zakonne	1878
Prezbiterat	1878

Działalność

Studiował w Rzymie w dominikańskim Collegium Divi Thomae (dzisiejsze Angelicum), gdzie w 1878 r. uzyskał dyplom doktora teologii. Tego samego roku przyjął święcenia kapłańskie i został przyjęty do sulpicjanów. Jako profesor seminarium św. Sulpicjusza napisał dwa większe podręczniki teologii neo-scholastycznej: Synopsis theologiae dogmaticae oraz Synopsis theologiae moralis et pastoralis^[1]. Z powodu antyklerykalnej polityki rządu francuskiego, opuścił Paryż i zamieszkał w seminarium Saint-Sulpice d’Issy-les-Moulineaux, gdzie powstało jego najbardziej znane dzieło: Précis de théologie ascétique et mystique (pol. Zarys teologii ascetycznej i mistycznej)^[2]. Pierwsze wydanie ukazało się w 1924 r. i wielokrotnie wznawiane, i tłumaczone na wiele języków. Opisał w nim trzy klasyczne etapy życia duchowego: oczyszczenie, oświecenie i zjednoczenie. W swych pismach kontynuował myśl Tomasz z Akwinu, Alfonsa Liguoriego. Nie był jednak niewolniczo zależny od nich. Jego refleksję charakteryzowała wolność myśli, połączona z solidną i zrównoważoną teologią, ujętą jasnym i rzeczowym językiem. Wielu ludzi na całym świecie, dzięki jego pismom poznało bogactwo chrześcijańskiej duchowości^[3]. W latach 1915–26 był mistrzem nowicjatu sulpicjanów w Issy. Przeszedł na emeryturę w 1926 r. i zamieszkał w Wyższym Seminarium w Aix-en-Provence, gdzie mieszkał aż do śmierci w 1932 r^[1].