Aleksander I Battenberg

Aleksander I Battenberg, właśc. Aleksander Józef von Battenberg z dynastii Hessen-Darmstadt (ur. 5 kwietnia 1857 w Weronie, zm. 17 listopada 1893 w Grazu) – syn księcia Aleksandra Heskiego z morganatycznego małżeństwa z Julią Hauke (córką polskiego generała Maurycego Haukego-Bosaka). Jego młodszym bratem był Henryk Battenberg.

Aleksander I Battenberg

Książę Bułgarii
Okres	od 29 kwietnia 1879 do 6 września 1886
Następca	Ferdynand I Koburg
Dane biograficzne
Dynastia	Battenbergowie
Data i miejsce urodzenia	5 kwietnia 1857 Werona
Data i miejsce śmierci	17 listopada 1893 Graz
Ojciec	Aleksander Heski
Matka	Julia Hauke
Rodzeństwo	Henryk Battenberg
Odznaczenia

Życiorys

Pierwszy władca (posługujący się tytułem księcia) niepodległej Bułgarii od 29 kwietnia 1879 roku, panujący do 6 września 1886, wybrany przez pierwsze wielkie Zgromadzenie Narodowe w Wielkim Tyrnowie. Niedoświadczony jeszcze wówczas młodzieniec przyjął imię Aleksandra I.

18 września 1885 dokonano zamachu stanu w sąsiedniej Rumelii Wschodniej i proklamowano zjednoczenie z Bułgarią. Ostrożny Battenberg obawiając się reakcji mocarstw, nie przyjął tytułu księcia Rumelii, tylko został jej generałem-gubernatorem. Niespełna rok później 21 (9) sierpnia 1886 grupa liberalnych oficerów prorosyjskiej orientacji przejęła władzę w Sofii, wymuszając na nim abdykację, ten chociaż namaszczony przez Rosję księciem Bułgarii, został przez nią zmuszony do wyjazdu do Lwowa. Pucz zorganizowany przez stronnictwo rusofilów, pozostających w opozycji do dominującej partii liberalnej. Przywódca kontrreformistów – Stefan Stambołow, uzyskawszy poparcie wojska oraz narodu, odmówił legalności puczystom. Bezradny ówczesny rząd składając dymisję, stworzył możliwości do działania Petko Karawełowa – lidera liberałów. Opanowali oni ponownie Sofię, w tym samym czasie skazując puczystów na więzienie. Z opanowanej stolicy Aleksander został wezwany ponownie, z prośbą o objęcie władzy.

Pomimo akceptacji Battenberga przez państwa zachodnie, Rosja nie wyrażając zgody na jego powrót – zmusiła młodego księcia do abdykacji 6 września 1886 roku.

W późniejszym okresie podczas obrad Wielkiego Zgromadzenia 25 lipca 1887 roku, nowym księciem wybrany został Ferdynand I Koburg, któremu stanowczo sprzeciwiała się Rosja. Wybór ten spowodował znaczne ochłodzenie na linii Sofia–St. Petersburg^[1].

Odznaczenia

• Wielki Mistrz Orderu św. Aleksandra (fundator w 1881)
• Wielki Mistrz Orderu Waleczności (fundator w 1879)
• Krzyż Wielki Orderu Ludwika (Hesja)^[2]
• Krzyż Wielki Orderu Filipa z Mieczami (Hesja)^[2]
• Krzyż Zasługi Wojskowej (Hesja)^[2]
• Order Łaźni I kl. z łańcuchem (Wielka Brytania)^[2]
• Order Orła Czerwonego I kl. z mieczami (Prusy)^[2]
• Order Orła Czerwonego III kl. z mieczami (Prusy)^[2]
• Order Leopolda I kl. (Austria)^[2]
• Order Leopolda I kl. (Belgia)^[2]
• Order Świętych Maurycego i Łazarza I kl. (Włochy)^[2]
• Order Korony I kl. (Wirtembergia)^[2]
• Order Słonia (1883, Dania)^[3]
• Order Gwiazdy I kl. (Rumunia)^[2]
• Medal „Cnoty Wojskowej” (Rumunia)^[2]
• Krzyż Przejścia Dunaju (Plewnakreuz – Rumunia)^[2]
• Order Orła Białego (Rosja)^[2]
• Order Świętej Anny I kl. (Rosja)^[2]
• Order Świętego Jerzego IV kl. (Rosja)^[2]
• Order Świętego Włodzimierza IV kl. z mieczami (Rosja)^[2]
• Medal Pamiątkowy Wojny w Latach 1877–78 (Rosja)^[2]
• Order Sokoła Białego I kl. (Saksonia)^[2]
• Krzyż Zasługi Wojskowej II kl. (Meklemburgia)^[2]