Aleksander Szenajch

Aleksander Szenajch (ur. 26 sierpnia 1904 w Warszawie, zm. 5 czerwca 1987 w Brukseli) – polski lekkoatleta i piłkarz, olimpijczyk, dziennikarz sportowy.

Aleksander Szenajch (pierwszy z prawej na mecie biegu w 1927)

Aleksander Szenajch

Data i miejsce urodzenia	26 sierpnia 1904 Warszawa
Data i miejsce śmierci	5 czerwca 1987 Bruksela
Wzrost	171 cm
Pozycja	napastnik, pomocnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1915 Slavia Warszawa 1916 Lauda Warszawa 1917–1920 Polonia Warszawa
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1921–1931 Warszawianka 67 (16)
Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Odznaczenia

Aleksander Szenajch

Aleksander Szenajch jako lekkoatleta w barwach Warszawianki (1923)
podporucznik
Data i miejsce urodzenia	26 sierpnia 1904 Warszawa
Data śmierci	5 czerwca 1987
Przebieg służby
Lata służby	od 1939
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa powstanie warszawskie
Późniejsza praca	sportowiec, dziennikarz

Rodzina

Był synem lekarza Władysława Szenajcha i jego żony Eugenii z d. Pianko. Rodzice byli wyznania luterańskiego (ojciec) i kalwińskiego (matka). Jego stryjem był pastor luterański Aleksander Schoeneich (1861–1939). Jego kuzynem był Karol Szenajch, hokeista, olimpijczyk z St. Moritz (1928).

Życiorys

Ukończył Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie w 1921 r. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, walcząc w szeregach najpierw 201. pułku piechoty, a potem 36. pułku piechoty Legii Akademickiej. Został udekorowany za męstwo Krzyżem Walecznych.

Aktywność sportowa

Był wszechstronnym sportowcem, ale największe sukcesy osiągnął w lekkoatletyce i piłce nożnej. W obu tych dyscyplinach startował przede wszystkim w barwach Warszawianki.

Lekkoatletyka

Jako lekkoatleta był sprinterem. Był członkiem sekcji lekkoatletycznej Warszawianki. Jedenaście razy zdobywał mistrzostwo Polski:

• bieg na 100 m – 1923, 1924, 1925, 1928, 1929 i 1930
• bieg na 200 m – 1924, 1927, 1928 i 1929
• sztafeta 4 x 100 m – 1928.

Pięć razy był wicemistrzem: 100 m – 1927; 200 m – 1925, 1930; sztafeta 4 x 100 m – 1923 i 1930. Cztery razy był brązowym medalistą: 100 m – 1922; sztafeta 4 x 100 m – 1924, 1925 i 1927.

Startował na Igrzyskach Olimpijskich w 1924 w Paryżu na 100 m i 200 m, ale odpadł w eliminacjach. Czternaście razy^[1] reprezentował Polskę w meczach międzypaństwowych. Dwadzieścia dwa razy bił rekordy Polski, w tym jako pierwszy Polak pokonał granicę 11 sekund na 100 m (w 1925). Jego rekord Polski w biegu na 100 m to 10,8 s, a w biegu na 200 m – 22,3 s.

Piłka nożna

Karierę piłkarza zaczął w 1918 r.: w latach 1918–1920 grał w I drużynie piłkarskiej klubu Polonia Warszawa. Później grał w Warszawiance w I lidze w latach 1927–1931 jako napastnik i pomocnik. Rozegrał w I lidze 66 spotkań i strzelił 16 bramek. W sumie, grając w barwach Warszawianki rozegrał 250 meczów, w tym 18 w reprezentacji Warszawy^[1].

Dziennikarstwo sportowe

Już podczas kariery zawodniczej rozpoczął pracę jako dziennikarz sportowy, którą kontynuował do wybuchu wojny. Był m.in. redaktorem naczelnym czasopisma Stadjon (1929–1931) oraz kierował agencją „Centrosport” (1928–1939). Współpracował z Tygodnikiem Sportowym od 1923 r. Wraz z Władysławem Dobrowolskim wydał w 1927 r. broszurę „Stumetrówka”. Biegi krótkie i sztafetowe.

Członkostwo w organizacjach

Szejnach był m.in.:

• członkiem zarządu Polskiego Związku Lekkiej Atletyki (od 1930, w marcu 2916 wybrany kierownikiem referatu prasowego i członkiem Komisji Trzech^[2])
• członkiem Ligi Polskiego Związku Piłki Nożnej (od 1933 r.)
• członkiem klubu sportowego Warszawianka
• członkiem Towarzystwa Międzynarodowego i Krajowego Zawodników Kontraktowych
• wiceprezesem Związku Dziennikarzy Sportowych Rzeczypospolitej Polskiej.

Wojna i po wojnie

W kampanii wrześniowej walczył w stopniu podporucznika w 1. pułku artylerii przeciwlotniczej. Następnie działał w konspiracji. Był oficerem personalnym w Wydziale Zrzutów Oddziału Dowodzenia i Łączności Komendy Głównej Armii Krajowej (nosił pseudonim Roman). Walczył w powstaniu warszawskim. Następnie był w niewoli niemieckiej, a po wyzwoleniu służył w 1 Dywizji Pancernej. Po demobilizacji zamieszkał w RFN, a następnie w Belgii, gdzie zmarł.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych
• Srebrny Krzyż Zasługi po raz pierwszy (19 marca 1931)^[3]
• Srebrny Krzyż Zasługi po raz drugi (8 lipca 1938)^[4]