Aleksander i Rufus

Aleksander i Rufus (Rufus z Rzymu) – postacie biblijne żyjące w I wieku, święci Kościoła katolickiego, prawosławnego i ormiańskiego.

Święci
Aleksander i Rufus

Data i miejsce śmierci	koniec I wieku (?) starożytny Rzym (?)
Czczeni przez	Kościół katolicki Cerkiew prawosławną Apostolski Kościół Ormiański
Wspomnienie	21 listopada[a] 4 stycznia, 8 lub 9 kwietnia[b] 17 stycznia, 21 lub 22 kwietnia[c]

Żywot świętych

Ewangelista Marek wymienia synów Szymona Cyrenejczyka Aleksandra i Rufusa. Porównując nowotestamentową Ewangelię Marka (BT Mk 15,21) i List do Rzymian (BT Rz 16,13) przypuszcza się, iż bracia znani byli z czasów kiedy towarzyszyli Piotrowi Apostołowi w pobycie w gminie rzymskiej, a Rufus wymieniany w Liście Pawła z Tarsu jest tą samą postacią, która pojawia się w Ewangelii Marka^[d][1].

Obaj mieli być znanymi czytelnikom Ewangelii. Niektórzy hagiografowie zaliczają Rufusa do grupy siedemdziesięciu dwóch wysłańców Jezusa Chrystusa i przypisują późniejsze biskupstwo egipskich Teb^[1].

Aleksander miał zginąć ponosząc śmierć męczeńską w Kartagenie 11 marca, zaś Rufus znalazł się w martyrologium św. Ado pod dniem 21 marca.

Dzień obchodów

Wspomnienie liturgiczne św. Rufusa w Kościele katolickim obchodzone jest za Martyrologium rzymskim 21 listopada^[2].

Wyznawcy prawosławia wspominają Świętego 4/17 stycznia^[3] i 8/21 kwietnia^[e], tj. 17 stycznia (wspomnienie 70 apostołów) i 21 kwietnia według kalendarza gregoriańskiego^[4], natomiast w Kościele ormiańskim wspomnienie obchodzone jest 9/22 kwietnia, tj. 22 kwietnia^[5].

Uwagi

1. Liturgia katolicka.
2. Liturgia prawosławna według kalendarza juliańskiego.
3. Prawosławna liturgia według kalendarza gregoriańskiego.
4. Niektórzy egzegeci kwestionują identyfikowanie Rufusa z Ewangelii Marka z wymienianym w Liście do Rzymian.
5. Podwójne datowanie.