Alfredo Ottaviani

Alfredo Ottaviani (ur. 29 października 1890 w Rzymie, zm. 3 sierpnia 1979 w Watykanie) – włoski kardynał i biskup rzymskokatolicki, ostatni sekretarz Najwyższej Świętej Kongregacji Świętego Oficjum w latach 1959–1966, w latach 1966–1968 proprefekt Świętej Kongregacji Nauki Wiary, kardynał od 1953.

Alfredo Ottaviani

Kardynał prezbiter
Semper idem Zawsze ten sam
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	29 października 1890 Rzym
Data i miejsce śmierci	3 sierpnia 1979 Watykan
Proprefekt Świętej Kongregacji Nauki Wiary
Okres sprawowania	1966–1968
Sekretarz Najwyższej Świętej Kongregacji Świętego Oficjum
Okres sprawowania	1959–1966
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	18 marca 1916
Nominacja biskupia	5 kwietnia 1962
Sakra biskupia	19 kwietnia 1962
Kreacja kardynalska	12 stycznia 1953 Pius XII
Kościół tytularny	S. Maria in Domnica

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	19 kwietnia 1962
Konsekrator	Jan XXIII
Współkonsekratorzy	Giuseppe Pizzardo Benedetto Aloisi Masella

Życiorys

Był jedenastym z dwanaściorga dzieci w robotniczej rodzinie^[1].

Studiował w Papieskim Seminarium Rzymskim. 18 marca 1916 przyjął w Rzymie święcenia kapłańskie.

Po studiach wykładał w kilku uczelniach katolickich w Rzymie (Athenaeum Św. Apolinarego, Athenaeum „De Propaganda Fide”), był także rektorem Papieskiego Kolegium Czeskiego oraz prowadził działalność duszpasterską. W latach 1928–1929 był sekretarzem Kongregacji Nadzwyczajnych Spraw Kościelnych. W czerwcu 1929 został mianowany substytutem w Sekretariacie Stanu, w grudniu 1935 asesorem w Kongregacji Św. Oficjum. Otrzymał tytuły honorowe tajnego szambelana papieskiego (1922), prałata domowego (1927) oraz protonotariusza apostolskiego (1931).

Jako wieloletni współpracownik kolejnych papieży 12 stycznia 1953 został mianowany kardynałem z tytułem diakona S. Maria in Domnica. Papież Pius XII powierzył mu jednocześnie funkcję prosekretarza Kongregacji Św. Oficjum. Od listopada 1959 sekretarz Kongregacji. W sierpniu 1959 był legatem papieskim na obchody 100-lecia ustanowienia hierarchii katolickiej w Kanadzie.

Uczestniczył w konklawe w latach 1958 i 1963. 5 kwietnia 1962 został mianowany arcybiskupem tytularnym diecezji Berrhoea. Konsekracji dokonał 19 kwietnia 1962 w Rzymie papież Jan XXIII.

Brał udział w obradach soboru watykańskiego II (1962–1965). 30 czerwca 1963 koronował Pawła VI. Była to ostatnia koronacja papieska w dziejach. W 1966 został mianowany proprefektem Kongregacji Doktryny Wiary. Zrezygnował z tej funkcji w styczniu 1968 ze względu na podeszły wiek. W czerwcu 1967 został podniesiony do rangi kardynała prezbitera z zachowaniem tytułu S. Maria in Domnica pro hac vice. W obliczu proponowanych po soborze watykańskim II zmian liturgicznych w 1969 wraz z kardynałem Antoniem Baccim i grupą rzymskich teologów napisał pracę Krótka analiza krytyczna Novus Ordo Missae. Autorzy książki wystosowali list do Pawła VI wyrażający prośbę o zachowanie dotychczasowego rytu mszy świętej. Po reformie konklawe dokonanej przez Pawła VI 1 stycznia 1971 utracił czynne prawo wyborcze (miał już wówczas ukończone 80 lat).

Kardynał Ottaviani jest autorem dwutomowej rozprawy o katolickich zasadach, którymi powinny się kierować relacje Kościoła i państwa Institutiones iuris publici ecclesiastici (Vatican 1957–1960).