Andrzej Drzycimski

Andrzej Józef Drzycimski (ur. 30 października 1942 w Chełmży) – polski historyk, dziennikarz i pracownik naukowy, działacz opozycji w okresie PRL, w latach 1990–1994 rzecznik prasowy prezydenta RP Lecha Wałęsy.

Andrzej Drzycimski

Data i miejsce urodzenia	30 października 1942 Chełmża
Rzecznik prasowy prezydenta RP
Okres	od grudnia 1990 do sierpnia 1994
Poprzednik	Włodzimierz Łoziński
Następca	Leszek Spaliński
Odznaczenia

Życiorys

Syn Józefa, urzędnika dyrekcji okręgowej Poczty Polskiej, i Stefani z domu Wendorff. Po II wojnie światowej rodzina osiedliła się w Gdańsku. Jego rodzice w 1990 zginęli w wypadku komunikacyjnym^[1].

Andrzej Drzycimski ukończył w 1960 VIII Liceum Ogólnokształcące w Gdańsku^[1][2], a w 1965 studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1976 uzyskał następnie stopień doktora z zakresu historii. W 1997 rada Wydziału Nauk Historycznych UMK w Toruniu nadała mu stopień doktora habilitowanego, jednak decyzja ta nie została zatwierdzona przez Centralną Komisję do Spraw Stopni i Tytułów^[1].

Pracował początkowo jako nauczyciel, następnie w różnych instytucjach (m.in. w Bibliotece Gdańskiej PAN, Muzeum KL Stutthof, Instytucie Bałtyckim). Przez kilkanaście lat był dziennikarzem w „WTK” i „Słowie Powszechnym”.

W 1980 należał do sygnatariuszy listu dziennikarzy do Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Po wydarzeniach sierpniowych z 1980 zaangażował się w działalność NSZZ „Solidarność”. Publikował w prasie związkowej. W stanie wojennym internowano go na okres od 13 grudnia 1981 do 8 lipca 1982.

Razem z Adamem Kinaszewskim w 1985 w Paryżu wydał Dziennik internowanego, stanowiący zapis pobytu w obozie internowania. Obaj opublikowali także pierwszą biografię Lecha Wałęsy pt. Droga nadziei^[3].

W 1990 został rzecznikiem prasowym Lecha Wałęsy (przewodniczącego NSZZ „S”). Po jego zwycięstwie w wyborach prezydenckich, objął kierownictwo Biura Prasowego Prezydenta RP i stanowisko rzecznika prasowego prezydenta. W 1994 odszedł z tych funkcji. W 1994 założył Fundację św. Wojciecha z siedzibą w Gnieźnie. Publikował artykuły w kwartalniku społeczno-politycznym „Przegląd Polityczny”^[4].

Zajął się działalnością dydaktyczną na różnych uczelniach. Był m.in. prorektorem Wyższej Szkoły Administracji i Biznesu im. Eugeniusza Kwiatkowskiego w Gdyni oraz profesorem i kierownikiem Zakładu Systemów Komunikowania i Public Relations Wyższej Szkoły Zarządzania i Prawa im. Heleny Chodkowskiej w Warszawie.

Życie prywatne

Żonaty z Krystyną (nauczycielką matematyki), ma dwie córki: Sabinę i Lucynę^[1].

Publikacje

• Osiem dni w Polsce, Editions Spotkania, Paryż 1984.
• Dziennik harcerza i Szarotki (przygotowanie do druku, komentarz), Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1986 (nagroda „Polityki” w 1986).
• Wojna zaczęła się na Westerplatte, Krajowa Agencja Wydawnicza, Gdańsk 1989.
• Major Henryk Sucharski, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1990.
• Prezydenci Polski (współautor), Wyd. Sejmowe, Warszawa 1991.
• Komunikatorzy. Wpływ, wrażenie, wizerunek, Branta, Warszawa 2000.
• Droga nadziei (współautor), Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, Kraków 2006.
• Gdańsk według Lecha Wałęsy (współautor), Urząd Miejski w Gdańsku, Gdańsk 2008.
• Westerplatte 1939. Przed szturmem, Słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2009.
• Reduta Westerplatte (współautor), Oficyna Gdańska, Gdańsk 2014.
• Dziennik internowanego (grudzień 1981 – grudzień 1982) (współautor), Oficyna Gdańska, Gdańsk 2014.
• Dwutomowa monografia: t. 1: Westerplatte. Reduta w budowie 1926–1939, t. 2: Westerplatte. Reduta wojenna 1939, Fundacja Gdańska, Gdańsk 2014.
• Westerplatte. Kulisy niemieckiej wojny propagandowej, Muzeum Gdańska, Oficyna Gdańska, Gdańsk 2019.

Odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, 2021)^[5]
• Krzyż Wolności i Solidarności (za zasługi w działalności na rzecz niepodległości i suwerenności Polski oraz respektowania praw człowieka w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, 2012)^[6]
• Medal „Pro Patria” (2024)^[7]
• Order Narodowy Zasługi (Francja, 1991)^[1]
• Medal św. Wojciecha (2015)^[8]
• Medal Prezydenta Miasta Gdańska (2015)^[1]
• Medal „De nihilo nihil fit” marszałka województwa pomorskiego^[1]
• Złota odznaka Stowarzyszenia „Nasz Gdańsk”^[1]
• Nagroda im. Włodzimierza Pietrzaka (1981)^[1]
• Nagroda Przewodniczącego Komitetu Radia i Telewizji za twórczość radiową (1991)^[1]
• Nagroda Główna im. Witolda Hulewicza za dwutomową monografię Westerplatte (2015)^[1]
• Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury (2016)^[9]