Andrzej Murzynowski

Andrzej Feliks Murzynowski (ur. 29 maja 1926^[1] w Wolnicy, zm. 13 grudnia 2016 w Warszawie^[2]) – polski prawnik, profesor nauk prawnych, profesor zwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego, specjalista w zakresie postępowania karnego^[3], prezes Izby Karnej Sądu Najwyższego.

Andrzej Murzynowski

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	29 maja 1926 Wolnica
Data i miejsce śmierci	13 grudnia 2016 Warszawa
profesor doktor habilitowany nauk prawnych
Specjalność: postępowanie karne
Alma Mater	Uniwersytet Łódzki
Doktor honoris causa Uniwersytet Jagielloński – 2010
profesor Uniwersytetu Warszawskiego
jednostka	Wydział Prawa i Administracji; Instytut Prawa Karnego
prezes Izby Karnej Sądu Najwyższego
Okres spraw.	1990–1996
Odznaczenia

Życiorys

Syn Michała i Heleny^[2]. Urodził się w rodzinie ziemiańskiej^[4]. W latach 1942–1944 uczył się na tajnych kompletach w Gimnazjum im. Tadeusza Reytana w Warszawie^[5]. Był uczestnikiem powstania warszawskiego w szeregach Armii Krajowej (pseudonim „Błysk”). Należał do Dywizjonu „Jeleń”, który 1 sierpnia 1944 w godzinę „W” nacierał na dzielnicę policyjną w alei Szucha. Po zakończeniu wojny zdał maturę w Liceum im. Stefana Żeromskiego w Jeleniej Górze (1947) i ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Łódzkim (1951), a następnie swoją karierę naukową związał z Wydziałem Prawa Uniwersytetu Warszawskiego^[5]. W 1968 po wydarzeniach marcowych przewodniczył komisji dyscyplinarnej, pozwolił obrońcom studentów na nieskrępowane prowadzenie obrony i nie zezwolił na utajnianie rozpraw dyscyplinarnych. Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej^[6].

Po 1989 został członkiem składu Sądu Najwyższego. W latach 1990–1996 kierował Izbą Karną. W lutym 1994 pod jego kierownictwem zapadła uchwała o zasadach realizacji immunitetu parlamentarnego. W 2002 jako sędzia Sądu Najwyższego w stanie spoczynku został ekspertem pierwszej sejmowej komisji śledczej, powołanej do wyjaśnienia działań państwa w sprawie Lwa Rywina^[7].

Był członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego – Wydziału II Nauk Historycznych, Społecznych i Filozoficznych^[3].

W 1996 za wybitne zasługi dla wymiaru sprawiedliwości oraz osiągnięcia w pracy naukowej i dydaktycznej został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[8]. W 2010 został doktorem honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego^[9][10].

19 grudnia 2016 został pochowany na cmentarzu w Otwocku^[10].