Angelica Catalani

Angelica Catalani (ur. 10 maja 1780 w Senigallii, zm. 12 czerwca 1849 w Paryżu^[1][2][3]) – włoska śpiewaczka, sopran.

Angelica Catalani

Angelica Catalani na portrecie z 1806 r., mal. Élisabeth Vigée-Lebrun
Data i miejsce urodzenia	10 maja 1780 Senigallia
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	12 czerwca 1849 Paryż
Typ głosu	sopran
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	śpiewaczka

Życiorys

Kształciła się w klasztorze Santa Lucia w Gubbio, pobierała też lekcje śpiewu u swojego ojca oraz Pietro Morandiego^[2]. Na scenie zadebiutowała w 1795 roku w Wenecji rolą w operze Lodoïska Johanna Simona Mayra^[1][2]. W kolejnych latach śpiewała we Florencji (1799), Mediolanie (1801) i Lizbonie (1801)^[2]. W 1806 roku debiutowała w Londynie rolą w Semiramidzie Marcosa Portugala na deskach King’s Theatre^[2][3]. W 1812 roku kreowała rolę Zuzanny w londyńskiej premierze Wesela Figara W.A. Mozarta^[2][3]. W latach 1814–1817 występowała w Théâtre-Italien w Paryżu^[2]. W latach 1819–1820 odbyła podróż, w trakcie której odwiedziła Warszawę, Lwów, Kraków, Krzemieniec i Wilno^[1]. Zachował się złoty zegarek, który ofiarowała wówczas 10-letniemu Fryderykowi Chopinowi^[1]. W 1821 roku zrezygnowała z występów na scenie operowej, do 1828 roku działała jednak jeszcze jako artystka koncertowa^[2]. Po przejściu na emeryturę prowadziła w swoim domu we Florencji bezpłatną szkołę śpiewu dla ubogiej, uzdolnionej młodzieży^[1].

Należała do największych i najbardziej podziwianych śpiewaczek swojej epoki, zdobywając sławę głosem cechującym się bogatą techniką koloraturową^[1][2]. Jej głos osiągał skalę do g^3[4]. Swoją działalnością przełamała na scenach włoskich monopol kastratów na wykonywanie partii sopranowych w operach^[1].

W 1804 roku poślubiła pracownika francuskiej ambasady w Lizbonie nazwiskiej Valabrègue^[4]. Mąż był utracjuszem, roztrwaniającym zgromadzony przez żonę majątek w grach hazardowych i nieudanych inwestycjach^[4]. Zmarła w Paryżu podczas trwającej w mieście epidemii cholery^[4].