Anna Żarnowska

Anna Maria Żarnowska, z domu Rozwadowska (ur. 28 czerwca 1931 w Warszawie, zm. 9 czerwca 2007 tamże) – historyk, badaczka historii polskiego ruchu robotniczego i historii kobiet, profesor Uniwersytetu Warszawskiego.

Anna Żarnowska

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	28 czerwca 1931 Warszawa
Data i miejsce śmierci	9 czerwca 2007 Warszawa
profesor nauk humanistycznych
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1962 Uniwersytet Warszawski promotor: Żanna Kormanowa
Habilitacja	1973 Uniwersytet Warszawski
Profesura	1985
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Odznaczenia

Grób Anny i Janusza Żarnowskich na cmentarzu Bródnowskim

Życiorys

Magisterium na Uniwersytecie Warszawskim uzyskała w 1954. Stopień naukowy doktora uzyskała 27 listopada 1962 na podstawie rozprawy pt. Kształtowanie się lewicowego nurtu i rozłam w PPS (1904–1906) napisanej pod kierunkiem Żanny Kormanowej. Habilitacja w 1973. Od 1985 posiadała tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a od 1995 zajmowała stanowisko profesora zwyczajnego UW^[1].

Od 1948 do 1953 była członkiem Związku Młodzieży Polskiej, a od 1953 należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej^[2]. Była organizatorem grupy partyjnej POP PZPR na Uniwersytecie Warszawskim^[2]. W latach 1951–1952 pracowała jako sekretarz w Katedrze Historii Polski Instytutu Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPR, w 1954 była pracownikiem naukowym w Wydziale Historii Partii, a od 1954 do 1958 była aspirantką w Instytucie Nauk Społecznych przy KC PZPR^[3]. Od 1966 przewodnicząca Komisji Historii Kobiet przy Polskim Komitecie Nauk Historycznych, od 1986 kierownik Zespołu/Katedry Historii Społecznej Polski XIX i XX w. na tle porównawczym, od 1989 kierownik projektu badawczego „Społeczno-kulturowa historia kobiet w Polsce w XIX i XX w.”; redaktor naukowy (wraz z Andrzejem Szwarcem) serii studiów pt. Kobieta i... Członek Rady Naukowej International Conference of Labour and Social History (ITH) w Wiedniu od 1990, wiceprzewodnicząca Rady od 1997, przedstawicielka UW w ITH od 1976. Była żoną historyka, profesora Janusza Żarnowskiego.

Była odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[4]. Pochowana 15 czerwca na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 20P-5-13)^[5].

Uczniowie

Do jej uczniów należą: Irena Kępa, Jarosław Paskudzki, Andrzej Stawarz, Andrzej Tusiński, Adrian Zandberg.

Najważniejsze publikacje

• Geneza rozłamu w Polskiej Partii Socjalistycznej (1904–1906) (1965);
• Klasa robotnicza Królestwa Polskiego (1870–1914) (1974);
• Robotnicy Warszawy na przełomie XIX/XX wieku (1985);
• Wokół tradycji kultury robotniczej w Polsce (przed 1939) (1986, red. naukowy i współautorka);
• Seria Kobieta i...:
  • tom I: Kobieta i społeczeństwo na ziemiach polskich w XIX wieku (1990);
  • tom II: Kobieta i edukacja na ziemiach polskich w XIX i XX w., części 1–2 (1992);
  • tom III: Kobieta i świat polityki, części 1–2 [XIX i XX w.] (1994–1996);
  • tom IV: Kobieta i kultura – wśród twórców kultury intelektualnej i artystycznej (wiek XIX–XX) (1996);
  • tom V: Kobieta i kultura życia codziennego. Wiek XIX i XX (1997);
  • tom VI: Kobieta i praca w XIX i XX w. (2000);
  • tom VII: Kobieta i kultura czasu wolnego (XIX i XX w.) (2001);
  • tom VIII: Kobieta i małżeństwo. Wiek XIX–XX (2004);
• Religion und Politics: Polish Workers c. 1900, [w:] „Social History” 1991, s. 299–316;
• Równe prawa i nierówne szanse – kobiety w Polsce międzywojennej (2000, red. naukowa i współautorka);
• Workers, Women and Social Change in Poland, 1870–1939, Ashgate 2004.