Antoni Wodzicki

Antoni Wodzicki, hrabia herbu Leliwa (ur. 2 września 1848 w Zakrzewie w powiecie jarocińskim, zm. 23 lutego 1918 w Krakowie) – ziemianin, polityk konserwatywny, poseł do Sejmu Krajowego Galicji i austriackiej Rady Państwa, członek Izby Panów.

Antoni Wodzicki

herb Leliwa hrabiów Wodzickich
hrabia
Rodzina	Wodziccy
Ojciec	Henryk Wodzicki
Matka	Teresa Karolina z Sułkowskich
Żona	Ludwika z Żurowskich
Dzieci	Aleksander Wodzicki, Maria Starzeńska, Magdalena Wodzicka

Życie

Ukończył gimnazjum św. Anny w Krakowie (1867)^[1] oraz studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim (1867-1869)^[2]. Służbę wojskową odbył w 1 c. k. galicyjskim Pułku Ułanów (Galizisches Ulanen-Regiment Ritter von Brudermann Nr. 1) - zakończył ją w stopniu ppor^[3].

Ziemianin, od 1876 zarządca a od 1884 właściciel klucza Wielka Poręba w pow. limanowskim oraz dóbr Kościelec z Piłą pod Chrzanowem^[3]. Był także przez swoją matkę jednym z dwóch prawnych spadkobierców swego kuzyna, ostatniego z rodu Sułkowskich – ordynata Antoniego Stanisława. Rząd pruski nie uznał jednak zapisu i zlikwidował ordynację^[4].

Antoni Wodzicki

portret autorstwa Jacka Malczewskiego z 1911
Data i miejsce urodzenia	2 września 1848 Zakrzew
Data i miejsce śmierci	23 lutego 1918 Kraków
poseł do Sejmu Krajowego Galicji kadencja VI i VII
Okres	od 10 października 1889 - 4 lutego 1892 do 28 grudnia 1895 - 9 lipca 1901
Przynależność polityczna	Stronnictwo Prawicy Narodowej
poseł do austriackiej Rady Państwa kadencja VII, VIII, X
Okres	od 22 września 1885 - 22 stycznia 1897 do 31 stycznia 1901 - 30 stycznia 1907
Przynależność polityczna	Stronnictwo Prawicy Narodowej
członek austriackiej Izby Panów
Okres	od 1 grudnia 1905 do 23 lutego 1918
Odznaczenia

Zaangażowany w życie publiczne i społeczne. W latach 1883–1890 delegat Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego. Był także działaczem Towarzystwa Rolniczego w Krakowie, m.in. członek jego komitetu (1885–1893) i wiceprezes (1897–1902)^[2]. Członek Rady Nadzorczej Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie (1892–1908)^[3]. W 1908 był prezesem Związku Turystycznego^[5]. W latach 1911–1912 był honorowym prezesem Towarzystwa Prywatnego Gimnazjum Realnego w Chrzanowie. W latach 1902–1912 pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Tatrzańskiego^[2].

Konserwatysta, polityk związany ze stańczykami następnie działacz Stronnictwa Prawicy Narodowej i członek Wydziału SPN w 1910^[6]. W latach 1891–1918 członek Rady miasta Krakowa, W roku 1893 kandydował na prezydenta miasta Krakowa, ale nie został wybrany. Był członkiem Rady Powiatowej w Chrzanowie (1882–1913), pełnił w niej funkcje zastępca prezesa (1885), i prezesa (1891–1913)^[3][2]. Poseł do Sejmu Krajowego Galicji VI kadencji (10 października 1889 – 4 lutego 1892) wybrany 3 lipca 1889 w kurii IV (gmin wiejskich) z okręgu wyborczego nr 49 (Kraków)^[7], zrezygnował z mandatu w 1892 na jego miejsce obrano Franciszka Paszkowskiego)^[8]. Powtórnie wybrany do Sejmu Krajowego VII kadencji (28 grudnia 1895 – 9 lipca 1901) w kurii IV w okręgu wyborczym nr 65 (Limanowa)^[9].

Poseł do austriackiej Rady Państwa VII kadencji (22 września 1885 – 23 stycznia 1891), VIII kadencji (9 kwietnia 1891 – 22 stycznia 1897) i X kadencji (31 stycznia 1901 – 30 stycznia 1907) wybierany z kurii I - wielkiej własności okręg wyborczy nr 1 Kraków-Chrzanów^[10]. W 1907 członek delegacji wspólnych. W parlamencie austriackim należał do grupy posłów konserwatywnych Koła Polskiego w Wiedniu^[2].

Od 27 sierpnia 1880 był c. k. szambelanem, od 1 sierpnia 1901 tajnym radcą^[3]. Mianowany przez cesarza Franciszka Józefa członkiem dożywotnim austriackiej Izby Panów (od 1 grudnia 1905 do 23 lutego 1918)^[11].

Rodzina i życie prywatne

Syn Henryka Wodzickiego^[12] i Teresy Karoliny z Sułkowskich. 10 lipca 1877 ożenił się z Ludwiką z Żurowskich (1858–1907), z którą miał trójkę dzieci: syna Aleksandra (1878–1928), córki Marię Starzeńską (1879–1963) i Magdalenę (1890–1940)^[3][13]. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie^[14].

Grób Wodzickich na Cmentarzu Rakowickim

Odznaczenia

30 listopada 1898 został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Franciszka Józefa^[15], w 1910 Krzyżem Wielkim tego orderu^[16]. Od 1902 był honorowym obywatelem Chrzanowa.