Arnold z Brescii

Arnold z Brescii, wł. Arnaldo da Brescia (ur. ok. 1090, zm. 1155) – włoski mnich, uczeń Abelarda^[1], kaznodzieja ludowy i reformator religijny^[2].

Arnold z Brescii

Arnaldo da Brescia

Data urodzenia	około 1090
Data śmierci	1155
Przyczyna śmierci	powieszenie
Zawód, zajęcie	mnich

Spalenie ciała Arnolda z Brescii

Życiorys

Urodził się w Brescii. Tamże otrzymał święcenia duchowne angażując się równocześnie w ruch dążący do oczyszczenia kościoła z symonii. Za swoją działalność w 1139^[3] został ekskomunikowany^[4] i skazany na wygnanie z Włoch przez II Sobór Laterański. Przebywając we Francji, poznał Abelarda, który został jego mistrzem. W 1143 stanął na czele buntu ludu rzymskiego, dzięki czemu objął w mieście władzę niemal dyktatorską. Zaproponował koronę cesarską Konradowi III wzywając go do Rzymu, nie chciał jednak uznać prawa Fryderyka I Barbarossy do niej^[5]. W 1155 po obłożeniu miasta interdyktem przez papieża Hadriana IV utracił poparcie i musiał uciekać. Schwytany przez wojska Fryderyka został skazany przez Kurię Rzymską na śmierć przez powieszenie, i spalenie ciała, za nawoływanie Kościoła do wyrzeczenia się dóbr doczesnych, przywilejów oraz rezygnacji przez episkopat ze sprawowania władzy świeckiej^[2][6]. W celu przeciwdziałania kultowi relikwii pozostałości jego ciała wyrzucono do Tybru^[5].

Młodszy brat Benita Mussoliniego otrzymał od ojca imię Arnaldo na cześć Arnolda z Brescii^[7].

Zobacz też

• Arnoldyści