Arthur Simons

Arthur Simons (ur. 11 października 1877 w Düsseldorfie, zm. 1942 w KL Vaivara) – niemiecki lekarz neurolog.

Arthur Simons

Data i miejsce urodzenia	11 października 1877 Düsseldorf
Data i miejsce śmierci	1942 KL Vaivara
profesor nauk medycznych
Specjalność: neurologia
Alma Mater	Uniwersytet w Berlinie
Doktorat	1903
Habilitacja	1921
Profesura	1923

Stolperstein poświęcony Arthurowi Simonsowi przy Kurfürstenstraße 50 w Berlinie-Tiergarten

Życiorys

Studiował medycynę na Uniwersytecie w Berlinie, w 1903 roku otrzymał tytuł doktora medycyny. Pracował później w Augusta Hospital u Hugona Liepmanna, w Charité i w poliklinice Hermanna Oppenheima. W 1921 roku uzyskał habilitację z neurologii, w 1923 roku został profesorem nadzwyczajnym^[1].

W 1911 roku przedstawił opis zespołu znanego dziś jako zespół Barraquera-Simonsa^[2][1].

We wrześniu 1933 roku został zwolniony ze stanowiska w klinice Charité. 3 października 1942 został deportowany z Berlina do obozu koncentracyjnego w Vaivarze w Estonii, gdzie został zamordowany^[3][4].

Wybrane prace

• Lewandowsky M., Simons A. Zur Physiologie der vorderen und der hinteren Zentralwindung. Archiv f. d. ges. Physiol 139, 240 (1909)
• Crampi bei amyotrophischer Lateralsklerose^[5] (1911)
• Gliom in der linken hinteren Hirnhälfte mit Einwuchs in beide Sehnerven (Kriegsbeobachtung)^[6] (1918)
• Über die elektrische Erregbarkeit der vorderen und der hinteren Zentralwindung^[7]. (1913)
• Knochen und Nerv (Kriegserfahrungen) (1917)
• III. Gefühlsprüfung am freigelegten Nerven^[8] (1918)
• Bielschowsky M., Simons A. Über diffuse Hamartome (Ganglioneurome) des Kleinhirns und ihrer Genese. J Psychol Neurol (1930)
• Nekrolog auf Hermann Oppenheim. Zschr ärztl Fortbildg 16 (Jena 1919) 381-383