Atanazy Fic

Atanazy Urban Fic (ur. 21 maja 1901 w Nowej Wsi Szlacheckiej, zm. w listopadzie 1943 we Lwowie) – polski archeolog biblista, dominikanin, teolog katolicki.

Atanazy Fic OP

Urban Fic
Data i miejsce urodzenia	21 maja 1901 Nowa Wieś Szlachecka
Data i miejsce śmierci	16 listopad 1943 Lwów
Miejsce pochówku	Cmentarz Łyczakowski we Lwowie
Przeor klasztoru Dominikanów we Lwowie
Okres sprawowania	1934–1935
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	Kościół katolicki
Inkardynacja	dominikanie
Śluby zakonne	1917

Życiorys

Urodzony jako Urban Fic w ubogiej rodzinie wiejskiej Józefa i Zofii z Czekajów^[1]. W 1917 roku ukończył Gimnazjum św. Jacka w Krakowie i od razu potem wstąpił do zakonu oo. Dominikanów, w których internacie mieszkał już od kilku lat; otrzymał zakonne imię Atanazy. Studia filozoficzne i teologiczne odbywał w latach 1921–1923 w Krakowie i Lwowie oraz w latach 1923–1928 na Uniwersytecie Katolickim w Louvain, gdzie uzyskał tytuł lektora teologii, wraz ze związanymi z tym uprawnieniami nauczycielskimi. W latach 1928–1930 studiował archeologię biblijną w dominikańskiej Szkole Biblijnej w Jerozolimie, podróżując też szlakiem wydarzeń opisanych w Biblii odwiedził m.in. Azję Mniejszą, Kretę, Cypr, Delos i Patmos. W tym samym okresie, w 1929 roku uzyskał tytuł doktorski na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Po powrocie na stałe do kraju w roku 1930 wykładał m.in. na Wydziale Teologicznym i Wydziale Humanistycznym tej uczelni, na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (archeologię biblijną), gdzie w 1933 roku uzyskał habilitację oraz na Studium Dominikańskim Prowincji Polskiej (nauki biblijne oraz języki m.in. hebrajski, grecki, syryjski, arabski i angielski). Od 1934 roku członek Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego, od 1935 roku Towarzystwa Prehistorycznego w Krakowie i Komisji Orientalistycznej Polskiej Akademii Umiejętności, prowadził intensywną działalność naukową, wykładając, publikując książki i artykuły w prasie oraz uczestnicząc w licznych konferencjach. W latach 1934–1935 był przeorem klasztoru Dominikanów we Lwowie. W październiku 1936 otrzymał prawo veniam legendi z zakresu studium biblijnego Starego Testamentu na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie^[2].

Uważany był za wschodzącą gwiazdę polskiej biblistyki i jednego z najlepszych europejskich naukowców w tej dziedzinie; posiadał znany w świecie naukowym księgozbiór i kolekcję fotograficzną, a nawet własne muzeum biblijne. Kres jego karierze położyła wojna: począwszy od 1939 roku pracował głównie przy tajnym nauczaniu kleryków w Krakowie, Lwowie i Częstochowie.

Zginął tragicznie wskutek nieszczęśliwego wypadku we Lwowie 13 listopada 1943 (Jan Draus podał datę śmierci 2 listopada 1943 w wyniku wybuchu bomby lotniczej^[3]). Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim^[4].

Publikacje

• Za Jordan i do Arabii Skalistej, Włocławek 1929.
• Z podróży do Siedmiu Kościołów Azji, Włocławek 1930.
• Syjon – miasto Dawidowe w świetle tekstów i wykopalisk, Lwów 1933.
• Jezus Chrystus – t. I Tajemnice dziecięctwa, Poznań 1951, t. II, III, Poznań 1955 (wydania pośmiertne).