August Eustachiewicz

August Marceli Eustachiewicz (ur. 1861 w Starym Siole, zm. 1 grudnia 1919 w Wilnie) – polski inżynier, urzędnik kolejowy.

August Eustachiewicz

inż. August Eustachiewicz, jako najstarszy walczący o lwowską Cytadelę w 1918, wraz z najmłodszym uczestnikiem tych walk
Data i miejsce urodzenia	1861 Stare Sioło
Data i miejsce śmierci	1 grudnia 1919 Wilno
Zawód, zajęcie	urzędnik kolejowy
Miejsce zamieszkania	Lwów
Narodowość	polska
Odznaczenia

Życiorys

August Marceli Eustachiewicz^[1] urodził się w 1861 w Starym Siole^[2][3]. Uzyskał maturę w kształceniu realnym^[2]. Od 1878 do 1884 studiował na Wydziale Inżynierii Szkoły Politechnicznej we Lwowie^[2]. W tym czasie był członkiem komisji lustracyjnej w uczelnianej Bratniej Pomocy (1881/1882 i 1882/1883)^[2].

Wstąpił do służby w C. K. Kolejach Państwowych i od około 1885 był urzędnikiem Dyrekcji Ruchu we Lwowie^[4], od około 1886 urzędnikiem stacji Monasterzyska-Kalinowszczyzna (przydzielony do pracy w Buczaczu)^[5][6][7]. Później przeszedł do pracy w C. K. Dyrekcji Ruchu w Krakowie, gdzie od około 1889 był asystentem w Oddziale VII (biuro rachunkowe) w C. K. Dyrekcji Ruchu w Krakowie^[8], od około 1890 był asystentem w Oddziale II (inspektorat konserwacji)^[9][10][11], od około 1893 adjunktem tamże^[12][13][14]. Następnie, nadal w ramach C. K. Dyrekcji Kolei Państwowych w Krakowie, przeszedł do działu sekcji konserwacji linii i od około 1896 był zastępcą naczelnika sekcji Rzeszów^[2][15].

W Rzeszowie działał społecznie^[1]. Działał w towarzystwie „Przyjaźń”^[16][17]. Był działaczem rzeszowskiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”^[18][19], w maju 1898 wybrany członkiem wydziału i zastępcą prezesa^[20][21]. Ponadto udzielał się w redakcji tygodnika „Głos Rzeszowski”^[1].

Ze stanowiska zastępcy naczelnika c. k. sekcji konserwacji w Rzeszowie pod koniec 1898 został mianowany na stanowisko naczelnika c. k. sekcji konserwacji w Skale^[22][23], w ramach sekcji konserwacji kolei C. K. Dyrekcji Kolei Państwowych w Stanisławowie, i sprawował tę posadę w randze starszego komisarza budownictwa^[24]. Około 1908 posada naczelnika w Skale była nieobsadzona, a Eustachiewicz pozostawał wówczas tamtejszym urzędnikiem^[25]. W sierpniu 1908 został zwolniony z posady zarządczej nadkomisarza budownictwa Austriackich Kolei Państwowych przy c. k. utrzymania kolei w Skale^[26]. Potem był emerytowanym urzędnikiem kolei austro-węgierskich^[27].

W trakcie zatrudnienia w Skale na początku listopada 1907 odniósł obrażenia podczas jazdy drezyną, która pomiędzy Borszczowem a Wołkowcami wykoleiła się wskutek podłożenia na tory kamienia^[28]. Udzielał się w polskim życiu narodowym w pobliskim Borszczowie^[29]. 10 grudnia 1907 został uhonorowany przez radę gminną miasta Skały obywatelstwem honorowym^[1]. Wyróżnienie otrzymał za gorliwą i ofiarną pracę obywatelską, szczególnie w czasie akcji ratunkowej dla pogorzelców w pożarach w 1899 i w 1907^[1]. W Borszczowie był działaczem Towarzystwa Szkoły Ludowej^[30].

U kresu I wojny światowej mając 58 lat przyłączył się jako strzelec-ochotnik do obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej^[27]. Zyskał wtedy przydomek „Dziadzio”^[27]. W relacjach określony jako 60-letni starzec, przystąpił jako ochotnik do strony polskiej, a w pierwszych dniach listopada 1918 w jego mieszkaniu przy ulicy Kadeckiej 6 zbierali się i odpoczywali polscy żołnierze^[31]. Był uważany za najstarszego wiekiem żołnierza polskiego walczącego wówczas o Cytadelę^[32].

Pod koniec maja 1919 został powołany do służby Wojskowych Kolei Litewskich i objął stanowisko zastępcy dowódcy tychże w Wilnie^[27][33]. Jednocześnie został mianowany inżynierem wojskowych kolei w randze majora^[27]. Wraz z powołanym pod koniec czerwca 1919 dowódcą WKL, kpt. Helebrandtem przyczynił się do rozwoju całej jednostki^[27]. W listopadzie 1919 Helebrandt został aresztowany na skutek intryg i nadużyć finansowych funkcjonariuszy dowództwa^[27]. Po jego śmierci Eustachiewicz doznał rozstroju nerwowego i zapadł na zdrowiu^[27]. 1 grudnia 1919 w Wilnie popełnił samobójstwo strzałem z broni palnej^[27]. W prasie informowano wtedy, że był w sprawę nadużyć popełnionych na kolejach wojskowych litewskich^[33]. Przeprowadzone później w powyższej sprawie wojskowe dochodzenie sądowe wykazało, że August Eustachiewicz w sprawę nadużyć nie był zamieszany ani bezpośrednio ani pośrednio i w tej sprawie żadnej winy nie ponosił, o czym poinformowano w październiku 1920^[33].

Zarządzeniem prezydenta RP Ignacego Mościckiego z 4 listopada 1933 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości za pracę w dziele odzyskania niepodległości^[34].