Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
B.J. Penn
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Jay Dee "B.J." Penn (ur. 13 grudnia 1978 w Kailua na Hawajach) – amerykański zawodnik brazylijskiego jiu-jitsu i mieszanych sztuk walki (MMA). Pierwszy w historii nie-Brazylijczyk, który zdobył mistrzostwo świata w brazylijskim jiu-jitsu. Były mistrz UFC w wadze lekkiej i półśredniej. Jest drugim w historii UFC zawodnikiem, któremu udało się zdobyć tytuł mistrzowski w dwóch różnych kategoriach wagowych (pierwszym był Randy Couture). Dwukrotny trener w reality show The Ultimate Fighter oraz członek Galerii Sław UFC.
Remove ads
Kariera w BJJ
Brazylijskie jiu-jitsu zaczął trenować w 1997 roku. W 2000 roku otrzymał czarny pas. Kilka tygodni później zdobył mistrzostwo świata w wadze piórkowej (-70 kg), zostając pierwszym w historii zawodnikiem spoza Brazylii, który wywalczył złoty medal w kategorii czarnych pasów.
Kariera MMA
Podsumowanie
Perspektywa
Po zwycięstwie na mundialu BJJ zainteresował się MMA i podjął trening przekrojowy (m.in. zaczął ćwiczyć boks). W maju 2001 roku stoczył swój pierwszy zwycięski pojedynek w UFC, wygrywając z Joeyem Gilbertem. Później dwukrotnie – w 2002 i 2003 roku – bezskutecznie walczył o mistrzostwo UFC w wadze lekkiej. W końcu w 2004 roku wywalczył swój pierwszy pas mistrzowski – w wadze półśredniej – pokonując Matta Hughesa poprzez duszenie w pierwszej rundzie. Po tej walce odszedł z UFC, za co odebrano mu mistrzostwo. Startował następnie dla organizacji Rumble on the Rock i FEG w różnych kategoriach wagowych, wygrywając m.in. z dwoma członkami słynnej rodziny Gracie − Rodrigo i Renzo.
Do UFC powrócił w 2006 roku. Po nieudanej próbie odebrania Hughesowi tytułu w kategorii półśredniej zrzucił wagę, by walczyć w wadze lekkiej. W styczniu 2008 roku, pokonując przez duszenia Joego Stevensona, wywalczył pas mistrzowski UFC w tej wadze, który następnie trzykrotnie obronił. W międzyczasie ponownie bez powodzenia starał się zdobyć pas w wadze półśredniej – tym razem został pokonany przez Georges’a St-Pierre’a. 10 kwietnia 2010 roku w czwartej obronie pasa został pokonany przez decyzję sędziów przez Franka Edgara. Cztery miesiące później znów z nim przegrał w mającym jednostronny przebieg rewanżu (45-50, 45-50, 45-50).
W listopadzie 2010 roku przeszedł ponownie do wagi półśredniej, aby zmierzyć się w trzeciej walce z Mattem Hughesem. Podczas UFC 123 pokonał go przez nokaut w 21. sekundzie pojedynku. 29 października 2011 roku przegrał przez jednogłośną decyzję sędziów z Nickiem Diazem na UFC 137. Po tym pojedynku zasygnalizował zakończenie kariery, jednak ponownie w oktagonie pojawił się 8 grudnia na gali UFC on Fox 5, a rywalem jego był perspektywiczny Kanadyjczyk Rory MacDonald. Od samego początku Penn nie radził sobie z dużym zasięgiem ramion Kanadyjczyka, co konsekwentnie wykorzystywał sam MacDonald punktując kombinacjami bokserskimi przez cały pojedynek i wygrywając wyraźnie z Pennem jednogłośnie na punkty. Po gali prezydent UFC – Dana White zasugerował Pennowi zakończenie kariery. Mimo to, Penn postanowił kontynuować karierę, tocząc w lipcu 2014 trzeci pojedynek z Edgarem który jednak przegrał przez TKO w 3. rundzie.
Remove ads
Inne informacje
B.J. to skrót od "Baby Jay" (mały Jay). Penn był tak nazywany od dziecka przez starszych braci.
Osiągnięcia
Mieszane sztuki walki
- 2003: Finalista turnieju UFC wagi lekkiej wraz z Caolem Uno
- 2003: mistrz Rumble on the Rock w wadze lekkiej
- 2004: mistrz UFC w wadze półśredniej
- 2008–2010: mistrz UFC w wadze lekkiej
- Członek Galerii Sław UFC
Grappling
- Mistrzostwa Świata IBJJF
- 1998: 2. miejsce w kat. 70 kg (niebieskie pasy)
- 1999: 3. miejsce w kat. 76 kg (brązowe pasy)
- 2000: 1. miejsce w kat. 70 kg (czarne pasy)
Remove ads
Lista zawodowych walk MMA
Remove ads
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads