Bakelit

Bakelit (Bakelite^[1]) – tworzywo sztuczne oparte na żywicy fenolowo-formaldehydowej, prawdopodobnie jedno z pierwszych tworzyw sztucznych produkowanych na dużą skalę^[2].

Moduł pamięci ferrytowej z lat 70 XX w. z bakelitowym korpusem

Struktura bakelitu

Historia

Technologia produkcji bakelitu została wynaleziona przez Leo Hendrika Baekelanda na początku XX wieku (1907–1909)^[3].

Patent na produkcję bakelitu już wygasł. Wynalazek został zgłoszony w Urzędzie Patentów i Znaków Towarowych Stanów Zjednoczonych przez Leo H. Baekelanda w 1907 i patentu udzielono w 1909 (pod numerem US 942699 A)^[4]. Słowny znak towarowy „Bakelite” został prawdopodobnie po raz pierwszy zarejestrowany w Europie 31 marca 1936 przez The Bakelite Corporation, a następnie jego rejestrację 20 marca 1956 powtórzyła firma Hexion Specialty Chemicals GmbH.

Charakterystyka

Jego głównymi zaletami jest niepalność, nietopliwość, nierozpuszczalność, niskie przewodnictwo elektryczne, dobra wytrzymałość dielektryczna, słaba przewodność cieplna oraz względnie duża odporność chemiczna. Ponadto bakelit może pracować w powietrzu o normalnej wilgotności oraz w oleju transformatorowym. Bakelit stosowany był przede wszystkim w przemyśle elektrotechnicznym jako materiał konstrukcyjny i izolacyjny, oraz w wielu innych zastosowaniach, gdzie potrzebne było tworzywo odporne na szereg czynników, a jednocześnie możliwe do formowania w niemal dowolne kształty (poprzez odlewanie lub prasowanie proszku) i dające się obrabiać mechanicznie na zimno lub na gorąco. W zastosowaniach praktycznych do bakelitu dodawano wypełniacze, najczęściej włókniste, na przykład azbest, papier, mączkę drzewną^[2].

Wyroby z bakelitu

• 
  Telefon Ericsson z 1931
• 
  Radioodbiornik
• 
  Suszarka do włosów z 1958
• 
  Kopułka aparatu zapłonowego
• 
  Aparat fotograficzny
• 
  Maszynka do golenia
• 
  Wtyczka elektryczna

Zobacz też

Zobacz hasło bakelit w Wikisłowniku

Zobacz multimedia związane z tematem: Bakelit

• ebonit
• fenoplasty