Bitwa pod Bouvines

Bitwa pod Bouvines – starcie zbrojne, które miało miejsce 27 lipca 1214 roku.

Bitwa pod Bouvines

Wojna o zjednoczenie Francji 1186–1214
Bitwa pod Bouvines na obrazie Horace’a Verneta
Czas	27 lipca 1214
Miejsce	Bouvines
Terytorium	Francja
Wynik	zwycięstwo wojsk francuskich
Strony konfliktu
Francuzi Welfowie Flamandowie Anglicy Brabantczycy
Dowódcy
Filip II Otton IV[1]
Siły
4 tys. rycerstwa, 11 tys. piechoty 3,5 tys. rycerstwa, 21 tys. piechoty
Straty
1 tys. zabitych ponad 1 tys. zabitych, 9 tys. jeńców
Położenie na mapie Francji miejsce bitwy
50°34′48″N 3°13′30″E

Bitwa była częścią konfliktu między królem Francji Filipem Augustem a władcą Anglii Janem bez Ziemi o ziemie, które w latach 1202–1204 Filip odebrał Janowi – Normandię, Maine, Anjou i Touraine^[2].

Plany króla Francji dokonania inwazji na Anglię spełzły na niczym, wobec czego król francuski zebrał wojsko w celu ukarania swojego wasala, hrabiego Flandrii Ferdynanda Portugalskiego, który przeszedł na stronę Anglii. Ponieważ Filipowi nie udało się pokonać Ferdynanda, swoją szansę pokonania Francji zwietrzył tym razem Jan bez Ziemi i w lutym 1214 r. wyruszył do południowej Francji, gdzie zamierzał odbić swoje utracone posiadłości. Do króla angielskiego przyłączył się cesarz Otton IV z rodu Welfów, który zaatakował z północy^{[potrzebny przypis]}.

W czerwcu 1214 r. Anglicy po zdobyciu Anjou zostali w końcu przez Francuzów zepchnięci na północ. W ślad za uciekającymi wrogami Francuzi ruszyli do Flandrii, gdzie w okolicach Bouvines w dniu 27 lipca starli się z siłami cesarza Ottona IV i Jana bez Ziemi. Relację z przebiegu bitwy opisał kronikarz Wilhelm Bretończyk(inne języki)^[3]. Bitwa była zacięta, a król francuski cudem uniknął śmierci po tym, gdy ściągnięto go z konia. W czasie bitwy godło Francji trzymał rycerz Gallon z Montigny^[4].

O wyniku starcia zdecydował atak rycerstwa francuskiego. Cesarz Otton IV w panice opuścił pole bitwy. W rycerskim geście Filip nakazał naprawić złamane skrzydło orła cesarskiego, którego odesłał Ottonowi na znak zwycięstwa^{[potrzebny przypis]}.

Zwycięstwo pod Bouvines oznaczało załamanie się potęgi Welfa i zmiany polityczne w Niemczech, bowiem rozstrzygnęło rywalizację o władzę pomiędzy rodami Welfów i Staufów^[5]. Jej skutkiem był także znaczny wzrost pozycji i prestiżu Francji w Europie^{[potrzebny przypis]}.