Bolesław Kłaczyński

Bolesław Kłaczyński (ur. 13 sierpnia 1895 w Budkach Nieznanowskich^[1], zm. wiosną 1940 w Katyniu) – porucznik piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Bolesław Kłaczyński

porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia	13 sierpnia 1895 Budki Nieznanowskie
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	1 Pułk Strzelców Lwowskich 38 Pułk Piechoty Strzelców Lwowskich 51 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych
Stanowiska	dowódca kompanii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Późniejsza praca	nauczyciel
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w rodzinie Antoniego i Karoliny z Małkiewiczów. Absolwent seminarium nauczycielskiego we Lwowie i austriackiej szkoły oficerskiej (1914 r.). Od 1915 do 1918 walczył na froncie włoskim. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1918 w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Jego oddziałem macierzystym był pułk piechoty nr 24^[2].

W 1918 wstąpił do WP, do 1 pułku Strzelców Lwowskich. Walczył w obronie Lwowa^[3]. Następnie jako dowódca kompanii III batalionu 38 pułku piechoty walczył na wojnie z bolszewikami^[3].

W okresie międzywojennym po przeniesieniu do rezerwy (1921) pracował jako nauczyciel szkoły powszechnej w Wymysłówce, pow. brzeżański^[4].

W roku 1939 zmobilizowany do 51 pułku piechoty. Aresztowany przez sowietów w Kamionce Strumiłowej, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej 036/3 z 16 kwietnia 1940, poz. 21^[5].

Bolesław Kłaczyński był żonaty z Bronisławą z Borodziejów, z którą miał córkę Zdzisławę.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 8153^[6]
• Krzyż Obrony Lwowa^[7]
• Odznaka Honorowa „Orlęta"”
• Krzyż Wojskowy Karola^[8]

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich