Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Widek podkamiennik
gatunek owada Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Widek podkamiennik[1] (Callistus lunatus) – gatunek chrząszcza z rodziny biegaczowatych i podrodziny dzierowatych, jedyny z monotypowego rodzaju Callistus, w języku polskim określanego jako widek[2] lub kraśnik[3].
.png)
Remove ads
Taksonomia
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1775 roku przez Johana Christiana Fabriciusa pod nazwą Carabus lunatus[4]. Do rodzaju Callistus przeniesiony został w 1810 roku przez Franca Andreę Bonelliego na łamach „Mémoires de l’Academie des Sciences de Turin”[5].
Wyróżnia się w jego obrębie trzy podgatunki[6]:
- Callistus lunatus gratiosus Mannerheim in Chaudoir, 1844
- Callistus lunatus lunatus (Fabricius, 1775)
- Callistus lunatus syriacus Pic, 1893.
Remove ads
Morfologia
Podsumowanie
Perspektywa
Chrząszcz o ciele długości od 4,5[7] do 7,3 mm. Głowa jest czarna z lekkim, niebieskawym połyskiem metalicznym[8], określana też jako ciemnogranatowa[9]. Czułki są czarne z pomarańczowym członem pierwszym, a często też drugim, począwszy od członu trzeciego gęsto pokryte włoskami o odstających końcówkach i przylegającej części pozostałej. Barwa głaszczków jest brązowawa, a ich ostatni człon zaostrzony u szczytu[8]. Przedplecze jest pomarańczowoczerwone[8] do czerwonobrązowego[9], pozbawione metalicznego połysku[8], o zaokrąglonych krawędziach bocznych[9]. Pokrywy mają tło ochrowożółte z czarnym wzorem złożonym z trzech par plam – barkowej, środkowej i przedwierzchołkowej[8][9]. Plamy barkowe są małe i zaokrąglone. Plamy środkowe rozciągają się od krawędzi bocznych pokryw do ich drugich międzyrzędów. Plamy przedwierzchołkowe typowo łączą się w poprzeczną przepaskę i połączone są z plamami środkowymi wzdłuż krawędzi bocznych, a niekiedy łączą się z plamami środkowymi podłużnie, pozostawiając odizolowaną dodatkową parę plamek wierzchołkowych[8]. Tło pokryw między plamami środkowymi i przedwierzchołkowymi zazwyczaj jest bladożółto rozjaśnione[8][9]. Epipleury pokryw nie mają modyfikacji przed wierzchołkiem[8]. Skrzydła tylnej pary są w pełni wykształcone[8][7]. Odnóża są żółte z czarnymi udami oraz czarnymi nasadami i wierzchołkami goleni[8][9]. Odnóża przedniej pary samców odznaczają się stopami o trzech rozszerzonych członach[8].
Remove ads
Ekologia i występowanie
Podsumowanie
Perspektywa
Owad rozmieszczony od nizin po przedgórza, najliczniejszy na wyżynach i podgórzach[8][10]. Gatunek ciepłolubny[1]. Zamieszkuje suche, nasłonecznione stanowiska, chętnie o kserotermicznym charakterze, w tym stepy, murawy kserotermiczne, nasłonecznione zbocza, pastwiska i skraje lasów[8][10][1]. Preferuje podłoże piaszczyste lub wapienne[7]. Bytuje pod kamieniami[1]. Postacie dorosłe są aktywne od wiosny do jesieni i stanowią stadium zimujące[9].
Gatunek palearktyczny[8]. Podgatunek nominatywny w Europie znany jest z Portugalii, Hiszpanii, Andory, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Luksemburga, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Norwegii, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Mołdawii, Rumunii, Bułgarii, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry, Albanii, Macedonii Północnej, Grecji oraz europejskich części Rosji i Turcji. W Afryce Północnej stwierdzony został z Madery i Maroka. W Azji podawany jest z syberyjskiej części Rosji, anatolijskiej części Turcji, Gruzji, Armenii, Azerbejdżanu, Syrii, Kazachstanu, Turkmenistanu, Uzbekistanu, Tadżykistanu, Kirgistanu, Iraku, Iranu oraz Chin[11][6]. C. l. syriacus[12][6] jest endemitem Syrii, a C. l. gratiosus endemitem Iraku[13][6].
W Polsce znany jest nielicznych, rozproszonych stanowisk w południowej części kraju[10]. Na „Czerwonej liście zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce” umieszczony został jako gatunek bliski zagrożenia wymarciem (NT)[14].
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads