Celina Bobińska

Celina Ewa Bobińska-Wolska (ur. 24 grudnia 1913 w Krakowie, zm. 10 czerwca 1997 tamże) – polska historyk dziejów nowożytnych i działaczka komunistyczna.

Celina Bobińska-Wolska

Data i miejsce urodzenia	24 grudnia 1913 Kraków
Data i miejsce śmierci	10 czerwca 1997 Kraków
Profesor nauk historycznych
Specjalność: nowoczesna historia Polski XVIII-XIX w
Alma Mater	Uniwersytet Moskiewski
Profesura	1961
Uczelnia	Uniwersytet Moskiewski Uniwersytet Warszawski Uniwersytet Jagielloński
Odznaczenia

Życiorys

W 1918 wyjechała wraz z matką Heleną do Moskwy, gdzie przebywał jej ojciec Stanisław Bobiński^[1]. Jej wujem był Julian Brun, a siostrą cioteczną Celina Budzyńska. Studia wyższe ukończyła na Uniwersytecie Państwowym w Moskwie^[1] w 1937 r. Do 1940 pracowała jako nauczycielka, następnie jako aspirant na Uniwersytecie Moskiewskim. W 1945 r. została kandydatem nauk historycznych; jej promotorem był znawca dziejów Polski Uładzimir Piczeta^[1].

Do Polski wróciła w 1945 r. i w latach 1945–1950 przebywała w Warszawie^[2]. Od 1945 była członkinią Polskiej Partii Robotniczej^[3]. W 1946 Bobińska nostryfikowała swój dyplom kandydacki na Uniwersytecie Łódzkim, od 1947 prowadziła wykłady zlecone na Uniwersytecie Warszawskim z zakresu idei społecznych i ekonomicznych oświecenia. Pracowała jako publicysta, redaktor i wykładowca w Centralnej Szkole Partyjnej PZPR w Łodzi^[4]. Należała wówczas do półformalnej grupy (wraz m.in. z Żanną Kormanową i Stanisławem Arnoldem) młodych historyków marksistowskich nadających kierunek przekształceniom ideologicznym polskiej historiografii^[5]. W 1948 weszła w skład Marksistowskiego Zrzeszenia Historyków, utworzonego na VII Zjeździe Historyków Polskich we Wrocławiu^[6]. W 1950 wystąpiła z publiczną krytyką działalności naukowej Władysława Konopczyńskiego, oskarżając go o podejście badawcze do historii niezgodne z linią materializmu historycznego^[7][8]. Historycy związani z MZH przejęli w owym okresie kontrolę nad redakcjami „Kwartalnika Historycznego” i „Przeglądu Historycznego”; Bobińska przez krótki czas w 1950 należała do redakcji tego drugiego pisma^[9]. W lutym 1950 została wybrana przewodniczącą MZH^[9].

Jej mąż Władysław Wolski był Ministrem Administracji Publicznej w rządzie Józefa Cyrankiewicza. Jego działalność i powiązania z radzieckimi służbami bezpieczeństwa spowodowały w 1950 usunięcie ze stanowisk państwowych i partyjnych za intrygi przeciwko kierownictwu PZPR. Został on wysłany do Krakowa w maju 1950 na stanowisko dyrektora biblioteki wojewódzkiej, Bobińska zaś przeprowadziła się wraz z nim^[10][11]. Od 1950 r. była kierownikiem Katedry Historii Polski Nowożytnej i Najnowszej UJ, kierowanej do 1948 przez Konopczyńskiego^[12][10]. Współorganizowała i uczestniczyła w Kongresie Nauki Polskiej w 1951 oraz tzw. Konferencji Otwockiej (1951/52), na której skrytykowano niezgodność z wykładnią marksizmu prac historycznych Kieniewicza i Wereszyckiego^[13]. W latach 1952–1968 kierownik Pracowni Badań Agrarnych w Instytucie Historii PAN. W 1954 została profesorem nadzwyczajnym, a w 1961 zwyczajnym^[14].

W pracy naukowej skupiała się na badaniu dziejów gospodarczych i społecznych Polski, historii oświecenia, zajmowała się również metodologią historii i marksizmem^[15]. Była autorką prac z zakresu dziejów wsi w Małopolsce^[15]. Promowała przeszło 150 prac magisterskich, a także doktoraty między innymi Andrzeja Chwalby i Mariana Zgórniaka^[16].

Pochowana na cmentarzu Rakowickim w Krakowie^[17].

Ordery i odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy II klasy (1964)^[18]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (28 września 1954)^[19]
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)^[20]
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego

Wybrane publikacje

• Studia z dziejów wsi małopolskiej w drugiej połowie XVIII wieku (red.), 1957
• Kraków jako ośrodek towarowy Małopolski Zachodniej w drugiej połowie XVIII wieku (red.), 1959^[15]