Chaim Herzog

Chaim Herzog, Chajiim Herzog (hebr. חיים הרצוג; ur. 17 września 1918 w Belfaście, zm. 17 kwietnia 1997 w Tel Awiwie) – izraelski polityk i wojskowy, poseł do Knesetu, w latach 1983–1993 szósty prezydent państwa Izrael.

Chaim Herzog

‏חיים הרצוג‎

Chaim Herzog
Data i miejsce urodzenia	17 września 1918 Belfast
Data i miejsce śmierci	17 kwietnia 1997 Tel Awiw
6. Prezydent Izraela
Okres	od 5 maja 1983 do 13 maja 1993
Przynależność polityczna	Partia Pracy
Poprzednik	Icchak Nawon
Następca	Ezer Weizman
Szef Agencji Wywiadu Wojskowego Aman
Okres	od 1949 do 1950
Poprzednik	Isser Be’eri
Następca	Binjamin Gibli
Poseł do Knesetu
Okres	od 20 lipca 1981 do 22 marca 1983
Przynależność polityczna	Partia Pracy

Pułkownik Chaim Herzog jako attaché wojskowy Izraela w Waszyngtonie (1950)

Chaim Herzog i generał Ze’ew Almog (początek lat 90.)

Prezydent Herzog, premier Icchak Rabin i ministrowie jego rządu podczas uroczystości inauguracji w budynku Sądu Najwyższego

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Urodził się 17 września 1918 w Belfaście w Irlandii Północnej. Był synem, urodzonego w Łomży^[1], naczelnego rabina Irlandii Jicchaka Halewiego Herzoga, który został później drugim z kolei aszkenazyjskim naczelnym rabinem Izraela. Ukończył liceum w Dublinie.

W 1935 roku wyemigrował do Palestyny, gdzie uczył się w jesziwie oraz rozpoczął studia prawnicze. Podczas arabskiej rewolty w latach 1936–1939 wstąpił do żydowskiej podziemnej organizacji wojskowej Hagany.

W 1942 roku wyjechał do Wielkiej Brytanii, aby ukończyć tam studia prawnicze na uniwersytetach w Cambridge oraz Londynie. Jednakże przerwał studia i zaciągnął się do armii brytyjskiej.

Kariera wojskowa

Podczas II wojny światowej służył jako oficer wywiadu, uczestniczył w kampanii w Normandii i w okupowanych Niemczech. Awansował do rangi podpułkownika. Brał udział w wyzwalaniu niektórych obozów koncentracyjnych. Jako oficer brytyjskiego wywiadu MI6 brał udział w przesłuchiwaniu niemieckich zbrodniarzy wojennych.

W 1945 roku powrócił do Palestyny i został szefem wywiadu Hagany. W maju 1948 roku został mianowany zastępcą szefa wywiadu wojskowego (Aman), Issera Be’eriego. Po zdjęciu Be’eriego z tego stanowiska w styczniu 1949 roku zajął jego stanowisko.

W latach 1950–1954 był attaché wojskowym Izraela w Waszyngtonie, od 1954 do 1957 roku dowódcą Brygady Jerozolimskiej. W 1959 ponownie objął stanowisko szefa izraelskiego wywiadu wojskowego, którą pełnił do 1962.

W 1962 roku awansował do rangi generała majora.

Po odejściu z wojska

Po odejściu z czynnej służby wojskowej w 1962 roku stanął na czele konsorcjum przemysłowego. Podczas wojny sześciodniowej i wojny Jom Kipur był szefem wojskowych komentatorów Radia Izrael. Podając wiadomości z linii frontu umiał jednocześnie podnosić morale całego narodu.

W 1967 roku został mianowany pierwszym gubernatorem wojskowym Judei, Samarii i Wschodniej Jerozolimy. Od 1968 do 1983 był prezesem izraelskiego oddziału organizacji edukacyjnej ORT. Od 1972 do 1983 prowadził działalność prawniczą.

W latach 1975–1978 był ambasadorem Izraela przy Organizacji Narodów Zjednoczonych. W listopadzie 1975 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło rezolucję uznającą syjonizm za odmianę rasizmu. Od 1980 do 1983 był prezesem ORT.

Kariera polityczna

W 1981 roku został wybrany do izraelskiego parlamentu Knesetu, z listy Partii Pracy. Zasiadał w dwóch komisjach: spraw zagranicznych i obrony oraz konstytucyjnej, prawa i sprawiedliwości.

6. Prezydent Izraela

5 maja 1983 roku został wybrany szóstym prezydentem państwa Izrael. Zasłynął z licznych podróży, w których odwiedził ponad 30 krajów. Złożył pierwszą oficjalną wizytę w Niemczech i Chinach. Odwiedził 15 parlamentów. Prowadził wielką kampanię na rzecz poprawy wizerunku Izraela na świecie. W 1988 roku ponownie wybrano go na prezydenta.

W maju 1993 roku zakończył swoją prezydenturę. Jego następcą został wybrany Ezer Weizman.

Ostatnie lata

Aktywnie uczestniczył w utworzeniu Centrum Studiów Bliskiego Wschodu i Dyplomacji na Uniwersytecie Ben Guriona w Beer Szewie. Centrum obecnie nosi jego imię.

Zmarł 17 kwietnia 1997 roku w Tel Awiwie.

Jego młodszy syn, Jicchak, także został wybrany na urząd prezydenta Izraela w 2021 roku^[2], a starszy Micha’el został w tym samym roku ambasadorem w Stanach Zjednoczonych^[3]

Upamiętnienie

Jego imieniem nazwano wiele instytucji edukacyjnych w Izraelu, między innymi instytut Jad Chaim Herzog.

Publikacje

Chaim Herzog jest autorem kilku prac o tematyce wojskowej, wśród nich klasycznych dziś pozycji:

• The War of Atonement: The Inside Story of the Yom Kippur War (1975)
• Who Stands Accused?: Israel Answers Its Critics (1978)
• The Arab-Israeli Wars: War and Peace in the Middle East (1982)
• Heroes of Israel: Profiles of Jewish Courage (1989)
• Battles of the Bible (1978), współautor z historykiem militarnym Mordecaim Gichonem (wspomnienia)
• Living History: A Memoir (1996)