Chi Chi LaRue

Chi Chi LaRue, także David Lawrence i Taylor Hudson, właśc. Lawrence David Paciotti (ur. 8 listopada 1959 w Hibbing) – amerykański reżyser, scenarzysta, producent i aktor pornograficzny, DJ^[2], najbogatszy wśród reżyserów filmów erotycznych dla gejów i osób biseksualnych i jeden z najbogatszych w całej branży erotycznej^[3]. Jego majątek oceniany jest na kilkaset milionów dolarów^[3]. Autor filmów odznaczających się dużym poczuciem humoru i fabułą, w której seks jest zwyczajnym uzupełnieniem życia bohatera, który jest jednak wykonany w każdej możliwej scenerii, sytuacji czy okoliczności^[3][4]. Często pojawia się w ostatnich sekundach swoich filmów na planie zdjęciowym jako statysta^[4].

Chi Chi LaRue

Chi Chi LaRue (2010)
Prawdziwe imię i nazwisko	Lawrence David Paciotti[1]
Data i miejsce urodzenia	8 listopada 1959[1] Hibbing
Zawód	reżyser, producent filmowy, scenarzysta, aktor pornograficzny
Lata aktywności	od 1988

Życiorys

Urodził się w Hibbing w stanie Minnesota. Pracę rozpoczął w 1988 i od tamtej pory wyprodukował kilkaset filmów wideo. Przez dłuższy czas współpracował z wytwórnią Vivid Video. W heteroseksualnej ekranizacji porno na motywach powieści Aleksandra Dumasa Erotyczne przygody trzech muszkieterów (The Erotic Adventures of the Three Musketeers, 1992) wystąpił w roli króla Ludwika XIII.

Ściśle współpracuje z przemysłem produkującym prezerwatywy i bezwzględnie podkreśla w swoich filmach konieczność stosowania profilaktyki chorób przenoszonych drogą płciową. Część jego filmów przypomina w sekwencjach dialogów filmy oświatowo-uświadamiające o bezpiecznym seksie^[5]. W 2006 zerwał ostentacyjnie współpracę z wytwórnią Vivid Video za to, że ta zaczęła dopuszczać do produkcji filmów erotycznych bez stosowania prezerwatyw przez aktorów^[6][7].

LaRue jest zapraszany do audycji telewizyjnych w USA i Europie Zachodniej, w których ma okazję prezentować swój punkt widzenia na współczesną erotykę. Jest głosicielem tezy o jedności i spójności natury ludzkiej, w której seks nie może być poddawany nienaturalnym zakazom, np. celibatowi czy być eliminowany czy wykluczany z życia jednostki czy życia publicznego. Twierdzi też, że seks powinien dawać radość a nie być przymusowym obowiązkiem. Dzięki głoszonym przez siebie poglądom – mimo że występuje publicznie jako parodia kobiety, zdobył wielką sympatię pań^[3], które często są obiektami wymuszeń seksualnych. W jego filmach dla gejów regularnie grają aktorki erotyczne i nie-erotyczne, które otrzymują role tolerancyjnych matek, ciotek, sióstr, koleżanek, szefowych czy urzędniczek i które nigdy nie muszą się rozbierać. Zasada ta nie obowiązuje w filmach o tematyce biseksualnej.

Oprócz produkcji filmowej działa jako właściciel firm produkujących akcesoria erotyczne dla sex-shopów^[8]. Występuje w lokalach i kabaretach Minneapolis ze swoim programem artystycznym jako drag queen.

Wziął udział w teledysku Madonny „Deeper and Deeper” (1992) u boku Sofii Coppoli, Udo Kiera i Debi Mazar, dramacie The Fluffer (2001)^[2], a także wystąpił w biograficznym filmie dokumentalnym Sagat (2011)^[9] z François Sagatem, Christophe’em Honoré i Bruce’em LaBruce’em.

25 października 2012 znalazł się wśród gości na uroczystości 50. urodzin kanadyjskiego producenta i reżysera filmowego Davida Furnisha, męża Eltona Johna^[10].

Nagrody

Rok	Nagroda	Kategoria	Film
1990	Gay Erotic Video Award	Najlepszy reżyser[11]	The Rise (1990)
		Najlepszy wykonawca nie biorący udziału w scenach seksu[11]	More of a Man (1989)
	Dave Award	Najlepszy wykonawca nie biorący udziału w scenach seksu[11]
		Najlepsze wideo[11]
1991	AVN Award	Najlepszy wykonawca nie biorący udziału w scenach seksu[12]
		Najlepszy reżyser – wideo gejowskie[12]	The Rise (1990)
1992	Gay Erotic Video Award	Najlepszy reżyser[11]	Songs in the Key of Sex (1991)
1993	AVN Award	Najlepszy reżyser – wideo gejowskie[12]
	Gay Erotic Video Award	Najlepsze specjalne wideo[12]	Chi Chi LaRue's Hardbody Video Magazine (1992)
		Najlepsza popijawa płci[12]	Valley of the Bi Dolls (1992)
1994		Najlepsza rola[11]	Revenge of the Bi-Dolls (1992)
1995		Najlepszy reżyser[11]	Idol Country (1994)
1999	Grabby Award	Wall of Fame[11]	–
		Najlepsze wszystkie sceny seksu wideo[11]	Link 2 Link (1999)
		Najlepszy reżyser[11] ex æquo z Kristenem Bjornem	–
		Najlepsze etniczne wideo[11]	Black Balled 2 (1998)
2000	Grabby Award	Najlepsze wideo[13]	Echoes (1999)
		Najlepszy reżyser[13]
2001	GayVN Award	Najlepszy reżyser[12]
2002		Najlepszy reżyser – biseksualne wideo[12]	Mile Bi Club (2001)
2003		Najlepszy reżyser[11]	Deep South: The Big and the Easy Part 1 (2002) Deep South: The Big and the Easy Part 2 (2002)
2006		Najlepszy reżyser[11]	Wrong Side of the Tracks Part One (2005) Wrong Side of the Tracks Part Two (2005)
	Grabby Award	Najlepszy reżyser[14]
2009	GayVN Award	TrailBlazer[12]	–
2010	TLA Gay Award	Reżyser roku[15][16]	–
2011	Cyber Socket	Najlepsza osobowość	–
2012		Najlepsza osobowość	–
2013	Hotrods Award (Londyn)	Ogólne osiągnięcie życiowe[17]	–
		Najlepszy reżyser[17]	–
2015	Raven’s Eden Award	Aleja Sław (Hall of Fame)[18]	–
2017	Str8UpGayPorn Award	Najlepszy powrót[19]	–
2018	GayVN Award	Najlepszy reżyser filmu fabularnego[20]	Earthbound: Heaven to Hell 2 (2017)
2019	GayVN Award	Najlepszy reżyser filmu niefabularnego (z Tonym Dimarco)[21]	Love & Lust in New Orleans (2018)
	AVN Award	Najlepszy butik[22]	–
	Grabby Award	Najlepszy reżyser całego seksu[23]	Black on White (2018)
2020	Special Stiletto Award	Evolution Wonderlounge Hall of Fame[24]	–
2021	Fleshbot Award	Reżyser roku[25]	–
2022	AVN Award	Najlepsza sieć detaliczna — mała[26]	–
	Cybersocket Award	Cybersocket Legacy Award[27]	–
	Grabby Award	Najlepszy reżyser całego seksu[28]	Tales from the Locker Room 2 (2021)