Claude Autant-Lara

Claude Autant-Lara (ur. 5 sierpnia 1901 w Luzarches, zm. 5 lutego 2000 w Antibes^[1]) – francuski reżyser i scenarzysta filmowy.

Claude Autant-Lara

Data i miejsce urodzenia	5 sierpnia 1901 Luzarches
Data i miejsce śmierci	5 lutego 2000 Antibes
Zawód	reżyser, scenarzysta
Współmałżonek	Ghislaine Autant-Lara (1934-1967; jej śmierć)
Lata aktywności	1923–1977

Życiorys

Syn architekta Édouard Autanta i aktorki Louise Lary. W trakcie I wojny światowej przebywał wraz z matką na emigracji w Wielkiej Brytanii. Po powrocie do Francji kształcił się w szkole artystycznej École des Beaux-Arts. Początkowo współpracował jako dekorator i kostiumograf z Marcelem L’Herbierem, Fernandem Légerem, Albertem Cavalcantim, a także z Jeanem Renoirem przy filmie Nana. Pod koniec lat 20. zrealizował swój pierwszy film panoramiczny – Construire un feu, współpracując z profesorem fizyki Henrim Chrétienem^[2].

Od tego czasu regularnie zajmował się reżyserią filmową. Rozpoznawalność międzynarodową zyskał m.in. filmem Diabeł wcielony (1947). Tworzył także satyry filmowe (Czerwona oberża z 1951, Czarny rynek w Paryżu z 1956), dramaty obyczajowe (Na wypadek nieszczęścia z 1958), filmy wojenne (Nie zabijaj z 1961). Reżyserował również adaptacje dzieł literackich: Czerwone i czarne według Stendhala (1954), Gracz według Fiodora Dostojewskiego (1958), Hrabia Monte Christo według Alexandre'a Dumasa (1961). Okazjonalnie opracowywał także scenariusze filmowe (m.in. do Czerwonej oberży)^[1][2]. W latach 60. stał się przedstawicielem nurtu filmowego nowej fali. W 1965 wyreżyserował kontrowersyjną produkcję Pamiętnik pani doktor. Ostatnim jego filmem był dramat Gloria z 1977^[2].

W jego filmach grali m.in. Jean Gabin, Fernandel, Bourvil i Danielle Darrieux^[2]

W 1989 z ramienia Frontu Narodowego uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego III kadencji, z którego zrezygnował jeszcze w tym samym roku^[3]. Jako najstarszy deputowany wygłosił mowę na sesji inauguracyjnej, w trakcie której większość posłów opuściła salę obrad. Wzbudził następnie kontrowersje swoimi dywagacjami dotyczącymi pochodzenia Simone Veil. Ustąpił wówczas również z funkcji wiceprzewodniczącego francuskiej akademii sztuk pięknych (Académie des beaux-arts)^[2].

Wybrana filmografia (jako reżyser)

• 1933: Ciboulette
• 1937: Sprawa kuriera z Lyonu
• 1942: Małżeństwo gałganka
• 1943: Douce
• 1946: Sylwia i upiór
• 1947: Diabeł wcielony
• 1949: Zajmij się Amelią
• 1951: Czerwona oberża
• 1953: Komunia bez spowiedzi
• 1954: Czerwone i czarne
• 1955: Perła nocy
• 1956: Czarny rynek w Paryżu
• 1958: Na wypadek nieszczęścia
• 1958: Gracz
• 1959: Zielona kobyła
• 1961: Nie zabijaj
• 1961: Hrabia Monte Christo
• 1961: Niech żyje Henryk IV i niech żyje miłość!
• 1963: Szkatuła pani Józefy
• 1965: Pamiętnik pani doktor
• 1969: Ziemniaki
• 1977: Gloria