Compsapoderus erythropterus

Compsapoderus erythropterus – gatunek chrząszcza z nadrodziny ryjkowców i rodziny podryjowatych.

Compsapoderus erythropterus
(Gmelin, 1790)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Rodzina	podryjowate
Podrodzina	Apoderinae
Plemię	Apoderini
Rodzaj	Compsapoderus
Gatunek	Compsapoderus erythropterus
Synonimy
Apoderus atricolor Faust, 1887 Apoderus bicolor L. Redtenbacher, 1868 Apoderus erythropterus (Gmelin, 1790) Apoderus frontalis Faust, 1882 Apoderus politus Gebler, 1825 Attelabus erythropterus Gmelin, 1790 Attelabus intermedius Illiger, 1794

Chrząszcz o ciele długości od 3,8 do 5 mm, typowo ubarwionym czarno z czerwonymi pokrywami, ale udział barwy czarnej i czerwonej w ubarwieniu jest bardzo zmienny. Ryjek jest krótki, gruby, prawie tak długi jak szeroki, z guzowatą wypukłością pomiędzy znajdującymi się przed środkiem jego długości nasadami 12-członowych czułków^[1]. Czułki są krótkie, u samców dłuższe niż u samic^[2]. Głowa za dużymi, okrągławymi i wyłupiastymi oczami jest znacznie dłuższa od ryjka i silnie zwęża się ku tyłowi, tworząc szyję. U samca owa szyja jest dłuższa i węższa niż u samicy. Przedplecze jest niewiele szersze niż dłuższe, o kształcie dzwonkowatym, ku przodowi silnie zwężonym i na przednim brzegu węższe niż połowa szerokości jego brzegu tylnego. Powierzchnię przedplecza cechuje bardzo delikatne i rozproszone punktowanie. Prawie prostokątne w zarysie pokrywy mają wyraźnie zaznaczone: guzy barkowe, rzędy i międzyrzędy^[1]. Rzeźba pokryw różni się od tej u podobnej oszyndy leszczynowca szerszymi i gładkimi międzyrzędami oraz delikatnymi, prawie równoległymi rzędami, przy braku jakichkolwiek rzędów skróconych^[1][2].

Owad ten zasiedla torfowiska, lasy łęgowe, olsy, wilgotne łąki i zarośla czy pobrzeża wód. Jest foliofagiczny. Żeruje głównie na wiązówce błotnej, ale jako jego rośliny żywicielskie odnotowano także krwiściąg lekarski, krwawnicę pospolitą, wierzbownicę błotną i siedmiopalecznik błotny^[1][3][4]. Samica składa jaja do liścia zwiniętego w tutkę, podobną do tej u oszyndy leszczynowca. W tutce następuje rozwój larw i przepoczwarczenie^[3][1][2]. Owady dorosłe jednego pokolenia spotyka się od kwietnia do czerwca, a kolejnego od połowy lipca do września^[1].

Gatunek palearktyczny, rozmieszczony od zachodniej Francji, przez środkową i wschodnią Europę, Turcję i Syberię po Chiny i Japonię^[3][4]. Na zachodzie jest gatunkiem zanikającym, w Niemczech całkiem wymarłym wskutek zniszczenia siedlisk. W Polsce występuje w całym kraju^[4].