Cyfrowy nomada

Cyfrowy nomada – osoba, która wykonuje pracę zdalną przy wykorzystaniu nowych technologii i nie jest przywiązana do jednego, konkretnego miejsca zamieszkania^[1][2]. Cyfrowi nomadzi zwykle wyznają filozofię minimalizmu i ograniczają posiadanie rzeczy do minimum, za to skupiają się gromadzeniu doświadczeń niematerialnych^[3]. Pracują wszędzie tam, gdzie mają dostęp do internetu - w tymczasowych mieszkaniach, hotelach, bibliotekach publicznych, przestrzeniach coworkingowych czy kamperach, korzystając z Wi-Fi, smartfonów lub mobilnych hot spotów^[4].

Etymologia

Jednym z pierwszych cyfrowych nomadów był Steve Roberts, który w 1983 roku jeździł na skomputeryzowanym poziomym rowerze i został opisany w magazynie Popular Computing, który określił go jako „nomadę nowoczesnych technologii" ("high-tech nomad")^[5].

Termin "cyfrowy nomada" zaczął być używany na początku lat 90. XX wieku, aby opisać nowy rodzaj stylu życia, który stał się możliwy dzięki rozwojowi sieci komputerowych i popularyzacji mobilnych urządzeń, takich jak laptopy, tablety i palmtopy.

W książce pt. Digital Nomad z 1997 roku autorstwa Tsugio Makimoto i Davida Mannersa użyto tego terminu do opisania, w jaki sposób technologia pozwala na powrót społeczeństw do koczowniczego trybu życia. Makimoto i Manners zidentyfikowali w niej wyłaniający się styl życia „cyfrowych nomadów”, uwolniony dzięki technologii „od ograniczeń geograficznych i odległości"^[6].

Współcześnie, termin "cyfrowy nomada" odnosi się do szeroko pojętej kategorii mobilnych profesjonalistów, którzy są niezależni od lokalizacji i są w stanie pracować zdalnie z dowolnego miejsca na świecie z dostępem do internetu^[7].

Cyfrowa nomadka pracująca w restauracji

Zalety

Bycie cyfrowym nomadą ma wiele zalet. Główne powody, dla których ludzie zostają cyfrowymi nomadami to chęć podróżowania, niezależność od lokalizacji, możliwość nawiązywania znajomości, a także poznawanie obcych kultur i języków^[8].

Koszty życia, klimat, różnorodność i dostęp do rozrywki to główne kryteria, które cyfrowi nomadzi biorą pod uwagę przy wyborze miejsca pracy zdalnej. Popularnymi kierunkami cyfrowych nomadów są miejsca atrakcyjne pod względem turystycznym^[9], m.in. Bali, Madera, Aruba, Andaluzja, Kostaryka, Chorwacja czy Portugalia.

Wyzwania

Głównym wyzwaniem cyfrowych nomadów jest poczucie osamotnienia i wypalenie zawodowe. Praca zdalna połączona z podróżowaniem zwykle wymaga oderwania od osobistych zobowiązań, takich jak małżeństwo. Natomiast brak bezpośredniego kontaktu z ludźmi twarzą w twarz może powodować problemy z utrzymaniem zdrowia psychicznego^[10].

Inne wyzwania cyfrowych nomadów dotyczą kwestii międzynarodowego ubezpieczenia zdrowotnego, stosowania się do przepisów lokalnych, w tym płacenia podatków i uzyskiwania wiz pracowniczych, a także utrzymywania relacji na odległość z rodziną i przyjaciółmi. Cyfrowi nomadzi rzadko mają dostęp do świadczeń emerytalnych czy ubezpieczenia od bezrobocia. Co więcej, trudno jest im wyraźnie oddzielić czas wolny od pracy, a także zwykle zarabiają mniej niż mogliby zarobić w ramach tradycyjnego zatrudnienia.

Kwestie prawne

Wielu cyfrowych nomadów pochodzi z krajów bardziej rozwiniętych i posiada paszporty, które dają im możliwości swobodnego podróżowania. Z tego powodu wielu z nich podejmuje pracę podczas pobytu w danym kraju posiadając wizę turystyczną. Taka praktyka jest technicznie rzecz biorąc nielegalna i budzi kontrowersje^[11].

Wiele krajów wprowadziło specjalne regulacje prawne i systemy wizowe skierowane bezpośrednio do cyfrowych nomadów^[12][13]. Są to m.in. takie kraje jak: Antigua i Barbuda, Argentyna, Bermudy, Brazylia, Chorwacja, Cypr, Estonia, Grecja, Gruzja, Hiszpania, Holandia, Islandia, Indonezja, Kajmany, Kostaryka, Łotwa, Malta, Mauritius, Norwegia (tylko w Svalbard), Południowa Afryka, Portugalia, Rumunia, Węgry, Włochy, Zjednoczone Emiraty Arabskie (Dubaj)^[14][15].