Czesław Andrycz

Czesław Andrycz (ur. 19 września 1878 w guberni lubelskiej, zm. 16 lipca 1943 w Warszawie) – polski architekt, urzędnik konsularny i dyplomata II Rzeczypospolitej.

Czesław Andrycz

Pełne imię i nazwisko	Tomasz Czesław Andrycz
Data i miejsce urodzenia	19 września 1878 gubernia lubelska, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	16 lipca 1943 Warszawa, Polska pod okupacją III Rzeszy
Kierownik Konsulatu RP w Paryżu
Okres	od 1919 do 1920
Konsul generalny RP w Olsztynie
Okres	od 1920
Poprzednik	Henryk Woroniecki
Następca	Józef Gieburowski
Chargé d’affaires RP w Atenach
Okres	od 1924 do 1926
Poprzednik	Mikołaj Jurystowski
Następca	Paweł Juriewicz
Odznaczenia

Grób Czesława Andrycza na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

Urodził się jako Tomasz Czesław Andrycz (później używał drugiego imienia), syn Ludwika Jana (1855–1946) i Marii z Sikorskich (1851–1926). Ukończył gimnazjum w Odessie. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Ryskiej w latach 1900–1904, w trakcie studiów został przyjęty do korporacji akademickiej Arkonia. Kontynuował naukę na Wydziale Prawa Uniwersytetu Petersburskiego. W czasie I wojny światowej pracował w Komitecie Narodowym Polskim w Paryżu, gdzie był szefem Departamentu Administracyjno-Technicznego przy Sekretariacie Generalnym.

Po odzyskaniu niepodległości, od 6 maja 1919 roku pełnił służbę konsularną jako konsul i kierownik konsulatu Rzeczypospolitej Polskiej w Paryżu. Od 13 maja do 30 lipca 1920 roku pełnił funkcję konsula generalnego w Olsztynie, był również delegatem rządu polskiego do Komisji Międzysojuszniczej podczas plebiscytu na Warmii i Mazurach. Następnie był delegatem rządu polskiego jako radca legacyjny w Kłajpedzie. Od grudnia 1921 do listopada 1924 roku pracował w MSZ jako naczelnik Wydziału Ogólnego Departamentu Politycznego, był też zastępcą dyrektora Protokołu Dyplomatycznego. Z początkiem grudnia 1924 roku powołano go jako chargé d’affaires w Poselstwie RP w Atenach. Powrócił do Polski 24 lutego 1926 roku i pracował w centrali Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

31 sierpnia 1931 roku przeszedł w stan spoczynku. Poświęcił się wówczas hodowli koni, od 1926 posiadał stajnię „Topór”, a jego konie uczestniczyły w gonitwach na warszawskim Torze Wyścigów. Podczas okupacji niemieckiej uczestniczył w życiu konspiracyjnym, od marca 1943 roku był współtwórcą Departamentu Spraw Zagranicznych przy Delegaturze Rządu na Kraj, sekretarzem przewodniczącego Romana Knolla. Aresztowany i uwięziony na Pawiaku został zamordowany podczas egzekucji odwetowej w ruinach getta. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 113-2-14)^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (7 lipca 1925)^[2]
• Złoty Krzyż Zasługi (29 kwietnia 1930)^[3]