Dariusz Michalczewski

Dariusz Stanisław^[1] Michalczewski, ps. Tiger (ur. 5 maja 1968 w Gdańsku) – polski pięściarz, przedsiębiorca i osobowość medialna.

Dariusz Michalczewski

Dariusz Michalczewski (2007)
Pseudonim	Tiger (pol. Tygrys)
Data i miejsce urodzenia	5 maja 1968 Gdańsk
Obywatelstwo	polskie niemieckie
Styl walki	praworęczny (right-handed)
Kategoria wagowa	półciężka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	50
Zwycięstwa	48
Przez nokauty	38
Porażki	2
Remisy	0
Nieodbyte	0

Kopia pasa mistrzowskiego i autograf D. Michalczewskiego w Alei Gwiazd Sportu w Dziwnowie

Gwiazda w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie

Były mistrz świata zawodowców federacji WBO, WBA, IBF w kategorii półciężkiej oraz WBO w kategorii junior ciężkiej, mistrz Europy amatorów w kategorii półciężkiej. Był niepokonanym pięściarzem przez 12 lat. W swojej karierze pokonał 22 zawodników o tytuł mistrza świata^[2]. W rankingu BoxRec jest największym polskim zawodnikiem wszech czasów, pound for pound^[3]. Promotor i menedżer bokserski.

Życiorys

Jest synem Marii i Bogusława Michalczewskich, księgowej i radiotechnika w Polskich Kolejach Państwowych^[4]. Jego ojciec zmarł w 1980, mając 37 lat, wskutek choroby – zdiagnozowano u niego nowotwór węzłów chłonnych^[5]. Wychowywał się z młodszym o 11 miesięcy rodzeństwem bliźniaczym, Dagmarą i Tomaszem, w blokowisku na Przymorzu, gdzie mieszkał do 1986^[6].

Będąc uczniem Szkoły Podstawowej nr 78 im. mjr Bronisława Lachowicza w Gdańsku, przez cztery lata śpiewał w szkolnym chórze i zespole wokalnym^[7]. Następnie ukończył naukę w szkole zawodowej jako stolarz tapicer^[8].

Kariera sportowa

W młodości przez kilka miesięcy trenował zapasy i piłkę nożną^[9]. Gdy miał 12 lat, wuj Józef Baranowski, trener boksu, zaprowadził go na pierwszy trening bokserski do klubu Stoczniowiec Gdańsk^[10]. Jego pierwszym trenerem był Ryszard Broniś. Pierwszą oficjalną walkę rozegrał 1 maja 1983 podczas meczu towarzyskiego Czarni-Stoczniowiec w Słupsku i wygrał ją na punkty^[11].

W 1985 został mistrzem Polski juniorów w wadze półśredniej, a rok później wywalczył złoty medal młodzieżowych mistrzostw Polski w wadze lekkośredniej. W 1986 zdobył brązowy medal na Mistrzostwach Europy Juniorów w Kopenhadze, przegrywając 5:0 walkę z Błagojem Sokołowem^[12][13]. Latem 1986 wyprowadził się z domu rodzinnego i – ze względu na lepsze warunki treningowe – zamieszkał w Słupsku, gdzie w latach 1987–1988 reprezentował klub Czarnych^[14]. W 1987 wywalczył tytuł mistrza Polski w gronie seniorów w wadze lekkośredniej^[15].

24 kwietnia 1988 nie powrócił z wyjazdu ekipy bokserskiej do RFN i tam rozpoczął karierę zawodową – za ucieczkę z kraju został dożywotnio zdyskwalifikowany przez Polski Związek Bokserski. W lipcu 1988 otrzymał obywatelstwo niemieckie i kontynuował karierę amatorską w klubie Bayer 04 Leverkusen, gdzie jego trenerem był Fritz Sdunek^[16]. Dorywczo pracował także jako dekarz, pracownik siłowy w zakładach produkujących materiały fotograficzne oraz mechanik w warsztacie samochodowym^[17]. Pod koniec lat 80. zdobył mistrzostwo Niemiec, a w 1991 w Göteborgu został mistrzem Europy w wadze półciężkiej (81 kg)^[18]. Amatorsko rozegrał 150 walk, z czego 139 wygrał, w tym 89 przez KO.

Osiągnięcia w boksie amatorskim

Rok	Tytuł
1985	Mistrz Polski Juniorów
1986	Mistrz Polski Juniorów
1986	brązowy medal Mistrzostw Europy Juniorów w Danii
1987	Mistrzostwo Polski Seniorów
1991	Mistrzostwo Europy Seniorów (waga półciężka)

W sierpniu 1991 przeszedł na zawodowstwo, podpisując kontrakt menedżerski z Universum Box-Promotion w Hamburgu – jego promotorem został Klaus-Peter Kohl^[19]. Na zawodowym ringu zadebiutował 16 września 1991 w Hamburgu, wygrywając z rozpoczynającym karierę Fredericem Porterem (miał wtedy bilans 0-3-1) w drugiej rundzie przez TKO^[20]. Wkrótce jego trenerem został Eckhard Dagge, trenował go również Chuck Talhami^[21]. 13 maja 1992 pokonał Alego Saidi przez techniczny nokaut w 10. rundzie, zdobywając tytuł międzynarodowego mistrza Niemiec w wadze półciężkiej^[22]. 22 maja 1993 wywalczył tytuł interkontynentalnego mistrza IBF w kat. półciężkiej po zwycięstwie przez TKO w ósmej rundzie nad Noele Magee. 10 września 1994 zdobył mistrzostwo świata WBO w kat. półciężkiej, wygrywając w Hamburgu na punkty z Leonzerem Barberem, a 17 grudnia zdobył mistrzostwo świata WBO w kat. junior ciężkiej, wygrywając w Hamburgu przez KO w 10. rundzie z Nestorem Giovanninim^[23]. 13 czerwca 1997 w Oberhausen pokonał Virgila Hilla i zdobył dodatkowo mistrzowskie pasy organizacji WBA i IBF w kat. półciężkiej^[24]. Jako pierwszy bokser w historii zunifikował pasy mistrzowskie organizacji WBA, IBF i WBO^[25]. Został wybrany najlepszym bokserem 1997 w plebiscycie czytelników magazynu „Box-Sport”, uhonorowano go także tytułem „World Boxer of the Year”, a w 1998 uzyskał tytuł „sportowca roku w Europie”^[26].

14 września 2002 po raz pierwszy na zawodowym ringu stoczył pojedynek w polskich barwach, a przed spotkaniem odegrano polski hymn^[27]. Tego dnia obronił w Brunszwiku po raz 22 tytuł bokserskiego mistrza świata w wadze półciężkiej organizacji WBO, pokonując przez TKO w 10. rundzie Jamajczyka Richarda Halla^[28]. W 2002 federacja WBO ogłosiła Michalczewskiego „czempionem wszech czasów”, a jego walkę z Richardem Hallem uznała za najlepszy pojedynek roku 2002^[28]. 18 października 2003 doznał pierwszej porażki na zawodowych ringach, przegrywając niejednogłośnie w Hamburgu na punkty z meksykaninem Julio Cesarem Gonzalezem^[29] i tracąc pas WBO w kat. półciężkiej po dziewięciu latach zwycięstw w mistrzowskich pojedynkach. 26 lutego 2005 przegrał walkę o mistrzostwo świata organizacji WBA w wadze półciężkiej z Francuzem Fabrice Tiozzo, kończąc pojedynek w szóstej rundzie poprzez techniczny nokaut^[30].

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. [[n:2005-02-26: Relacja z pojedynku Michalczewski - Tiozzo

pojedynku Michalczewski – Tiozzo]]

1 czerwca 2005 ogłosił zakończenie kariery bokserskiej, zawodowo rozegrał 50 walk, w tym 48 wygranych i dwie przegrane.

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. zakończenia kariery przez Michalczewskiego

Osiągnięcia w boksie zawodowym

Rok	Tytuł
1992	Mistrzostwo Niemiec (waga półciężka)
1993	Mistrz Świata kategorii IBF (waga półciężka)
1994	Mistrz Świata kategorii WBO (waga półciężka)
1997	Mistrz Świata kategorii WBO (waga półciężka)
1997	Mistrz Świata kategorii WBA (waga półciężka)
1997	Mistrz Świata kategorii IBF (waga półciężka)
2002	„Champion wszech czasów” federacji WBO

Działalność społeczna i charytatywna

Dariusz Michalczewski (2008)

Zainteresowanie sprawami społecznymi zaowocowało zaangażowaniem boksera w działalność charytatywną – w 2003 założył fundację „Równe Szanse”^[31], której misją jest wspieranie inicjatyw mających na celu wyrównanie szans młodzieży pochodzącej ze środowisk zagrożonych negatywnymi zjawiskami społecznymi^[32]. Fundacja wspiera liczne sekcje bokserskie w kilku polskich miastach i obejmuje patronatem imprezy sportowe na terenie kraju.

W 2006 otrzymał Medal Księcia Mściwoja II „za efektywne łączenie sukcesów sportowych z działaniem dla dobra miasta”^[33].

W 2014 poparł Kampanię Przeciw Homofobii i ich akcję „Ramię w ramię po równość” na rzecz wprowadzenia związków partnerskich w Polsce, adopcji dzieci przez pary homoseksualne i walki z homofobią^[34][35].

Publicznie poparł kandydaturę Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w 2015^[36].

Pozostałe przedsięwzięcia

W 1995 wystąpił w teledysku do piosenki Marka Wahlberga „No Mercy (The Fist of the Tiger)”, która opisywała dzieciństwo Michalczewskiego i jego karierę sportową. W 1997 wziął udział w nagraniu singla zespołu Lady Pank „Niedawno”^[37], a w 1998 wystąpił w filmie Dietera Schlotterbecka Tatort – Bienzle und der Champion^[38].

W latach 90. otworzył „Tiger-Pub” w Gdańsku, następnie uruchomił kolejne filie w Warszawie i Szczecinie^[39]. Uważa się za twórcę i właściciela znaku towarowego Tiger Energy Drink^[40], bezalkoholowego napoju energetyzującego. Zyski z posiadania marki przekazuje na działalność Fundacji „Równe Szanse”^[41]. Na początku lat 2000. został jednym z głównych udziałowców centrum handlowego Manhattan w Gdańsku^[42].

9 listopada 2002 wystąpił wspólnie z Janem Borysewiczem na koncercie zespołu Scorpions, śpiewając najpierw utwór „Zawsze tam, gdzie ty” z repertuaru Lady Pank, a następnie „Hurricane” razem ze Scorpions^[43]. W 2004 nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka ukazała się autobiografia Michalczewskiego pt. „Dariusz Michalczewski – Silniejszy niż strach. Moje życie”. Również w 2004 otworzył sieć klubów fitness „Tiger Gym”. W 2005 zagrał gościnnie w serialu Sąsiedzi^[44]. Wiosną 2006 uczestniczył w programie rozrywkowym Polsatu Show!Time.

W 2015 nakładem wydawnictwa Agora wydana została kolejna książka autobiograficzna boksera pt. „Tiger. Bez cenzury”, będąca wywiadem-rzeką przeprowadzonym ze sportowcem przez Macieja Drzewickiego i Grzegorza Kubickiego.

W 2024 wystąpił w teledysku do coveru utworu „Bezdroża” Sylwii Grzeszczak autorstwa Katarzyny Zarkesh^[45].

Rezultaty w boksie

Rekord w profesjonalnym boksie

50 walk	48 wygranych	2 przegrane
Przez nokaut	38	1
Przez decyzję	7	1
Przez dyskwalifikacje	3	0

Legenda:

• DQ – dyskwalifikacja
• KO – nokaut
• MD – decyzja większości sędziów
• NC – uznane za nieodbyte
• PTS – walka zakończona na punkty
• RSC – walka zatrzymana przez sędziego
• RSCO – walka zatrzymana przez sędziego z powodu zdeklasowania przeciwnika
• RTD – techniczna decyzja sędziów
• SD- niejednogłośna decyzja sędziów
• TKO – techniczny nokaut
• UD – jednogłośna decyzja sędziów
• WO – walkower

Walka	Rezultat	Rekord	Przeciwnik	Typ	Runda, czas	Data	Lokalizacja	Uwagi
50	Porażka	48–2	Fabrice Tiozzo	TKO	6 (12), 2:05	26 lutego 2005	Color Line Arena, Hamburg, Niemcy	Utracił pas WBA w wadze półciężkiej.
49	Porażka	48–1	Julio César González	SD	12	18 października 2003	Color Line Arena, Hamburg, Niemcy	Utracił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
48	Wygrana	48–0	Derrick Harmon	KO	9 (12)	29 marca 2003	Color Line Arena, Hamburg, Niemcy	Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
47	Wygrana	47–0	Richard Hall	TKO	10 (12)	14 września 2002	Volkswagen Halle, Brunszwik, Niemcy	Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
46	Wygrana	46–0	Joey DeGrandis	KO	2 (12)	20 kwietnia 2002	Hala Olivia, Gdańsk, Polska	Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
45	Wygrana	45–0	Richard Hall	TKO	11 (12), 1:50	15 grudnia 2001	Estrel Hotel, Berlin, Niemcy	Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
44	Wygrana	44–0	Alejandro Lakatos	KO	9 (12), 1:35	5 maja 2001	Volkswagen Halle, Brunszwik, Niemcy	Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
43	Wygrana	43–0	Ka-Dy King	TKO	7 (12), 0:28	16 grudnia 2000	Grugahalle, Essen, Niemcy	Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
42	Wygrana	42–0	Graciano Rocchigiani	TKO	10 (12), 3:00	15 kwietnia 2000	Preussag Arena, Hanower, Niemcy	Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
41	Wygrana	41–0	Montell Griffin	TKO	4 (12), 2:59	28 sierpnia 1999	Stadthalle, Brema, Niemcy	Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
40	Wygrana	40–0	Muslim Biarsłanow	TKO	7 (12), 1:41	3 kwietnia 1999	Stadthalle, Brema, Niemcy	Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
39	Wygrana	39–0	Drake Thadzi	TKO	9 (12), 1:45	12 grudnia 1998	Ballsporthalle, Frankfurt, Niemcy	Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
38	Wygrana	38–0	Mark Prince	KO	8 (12)	19 września 1998	Arena Oberhausen, Oberhausen, Niemcy	Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
37	Wygrana	37–0	Andrea Magi	TKO	4 (12)	20 marca 1998	Ballsporthalle, Frankfurt, Niemcy	Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
36	Wygrana	36–0	Darren Zenner	RTD	6 (12), 3:00	13 grudnia 1997	Alsterdorfer Sporthalle, Hamburg, Niemcy	Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
35	Wygrana	35–0	Nicky Piper	TKO	7 (12), 3:00	4 października 1997	Stadionsporthalle, Hanower, Niemcy	Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
34	Wygrana	34–0	Virgil Hill	UD	12	13 czerwca 1997	Arena Oberhausen, Oberhausen, Niemcy	Obronił pas WBO w wadze półciężkiej. Zdobył pasy WBA, IBF oraz liniowy w wadze półciężkiej.
33	Wygrana	33–0	Christophe Girard	TKO	8 (12)	13 grudnia 1996	Stadionsporthalle, Hanower, Niemcy	Obronił pas WBO w wadze półciężkiej.
32	Wygrana	32–0	Graciano Rocchigiani	DQ	7 (12), 3:00	10 sierpnia 1996	Wilhelm-Koch-Stadion, Hamburg, Niemcy	Obronił pas WBO w wadze półciężkiej. Rocchigiani zdyskwalifikowany za ciosy podczas klinczu.
31	Wygrana	31–0	Christophe Girard	UD	12	8 czerwca 1996	Sporthalle, Kolonia, Niemcy	Obronił pas WBO w wadze półciężkiej.
30	Wygrana	30–0	Asluddin Umarow	TKO	5 (12), 2:30	6 kwietnia 1996	Stadionsporthalle, Hanower, Niemcy	Obronił pas WBO w wadze półciężkiej.
29	Wygrana	29–0	Philippe Michel	UD	12	7 października 1995	Festhalle, Frankfurt, Niemcy	Obronił pas WBO w wadze półciężkiej.
28	Wygrana	28–0	Everardo Armenta Jr.	KO	5 (12), 2:59	19 sierpnia 1995	Eisstadion an der Brehmstraße, Düsseldorf, Niemcy	Obronił pas WBO w wadze półciężkiej.
27	Wygrana	27–0	Paul Carlo	KO	4 (12), 2:46	20 maja 1995	Alsterdorfer Sporthalle, Hamburg, Niemcy	Obronił pas WBO w wadze półciężkiej.
26	Wygrana	26–0	Roberto Dominguez	KO	2 (12), 1:05	11 marca 1995	Sporthalle, Kolonia, Niemcy	Obronił pas WBO w wadze półciężkiej.
25	Wygrana	25–0	Néstor Hipolito Giovannini	KO	10 (12), 1:25	17 grudnia 1994	Alsterdorfer Sporthalle, Hamburg, Niemcy	Zdobył pas WBO w wadze junior ciężkiej.
24	Wygrana	24–0	Leeonzer Barber	UD	12	10 września 1994	Alsterdorfer Sporthalle, Hamburg, Niemcy	Zdobył pas WBO w wadze półciężkiej.
23	Wygrana	23–0	Melvin Wynn	KO	2, 3:05	28 maja 1994	Tivoli Eissporthalle, Akwizgran, Niemcy
22	Wygrana	22–0	David Davis	KO	7 (10)	23 kwietnia 1994	Sporthalle Bildungszentrum, Halle, Niemcy
21	Wygrana	21–0	David Vedder	DQ	1	19 lutego 1994	Sporthalle Wandsbek, Hamburg, Niemcy
20	Wygrana	20–0	Sergio Daniel Merani	TD	9 (12)	20 listopada 1993	Alsterdorfer Sporthalle, Hamburg, Niemcy	Obronił pas IBF Inter-Continental w wadze półcięzkiej.
19	Wygrana	19–0	Mwehu Beya	PTS	12	11 września 1993	Tivoli Eissporthalle, Akwizgran, Niemcy	Obronił pas IBF Inter-Continental w wadze półcięzkiej.
18	Wygrana	18–0	Juan Alberto Barrero	KO	5 (10)	26 czerwca 1993	Alsterdorfer Sporthalle, Hamburg, Niemcy
17	Wygrana	17–0	Noel Magee	TKO	8 (12)	22 maja 1993	Tivoli Eissporthalle, Akwizgran, Niemcy	Zdobył zawakowany pas IBF Inter-Continental w wadze półcięzkiej.
16	Wygrana	16–0	Pat Alley	KO	4	3 kwietnia 1993	Sporthalle Wandsbek, Hamburg, Niemcy
15	Wygrana	15–0	Ali Saidi	KO	10 (10)	13 lutego 1993	Alsterdorfer Sporthalle, Hamburg, Niemcy	Zdobył niemiecki międzynarodowy pas w wadze półciężkiej.
14	Wygrana	14–0	Willie McDonald	KO	2 (8)	12 stycznia 1993	Saaltheater Geulen, Akwizgran, Niemcy
13	Wygrana	13–0	Mike Peak	PTS	8	8 grudnia 1992	Legiencenter, Hamburg, Niemcy
12	Wygrana	12–0	Keith Williams	TKO	2	17 listopada 1992	Holstentorhalle, Lubeka, Niemcy
11	Wygrana	11–0	Cecil Simms	KO	2	7 listopada 1992	Sporthalle, Kolonia, Niemcy
10	Wygrana	10–0	Steve McCarthy	DQ	3 (10), 2:59	29 października 1992	Legiencenter, Hamburg, Niemcy	McCarthy zdyskwalifikowany za celowe uderzenie głową.
9	Wygrana	9–0	Sylvester White	TKO	5	28 sierpnia 1992	Tivoli Eissporthalle, Akwizgran, Niemcy
8	Wygrana	8–0	Richard Bustin	KO	4 (8)	27 czerwca 1992	Hotel, Quinta do Lago, Portugalia
7	Wygrana	7–0	Terrence Wright	TKO	2	22 maja 1992	Dinslaken, Niemcy
6	Wygrana	6–0	Robert Johnson	TKO	2 (8), 2:41	4 kwietnia 1992	Düsseldorf, Niemcy
5	Wygrana	5–0	Sean Mannion	TKO	3	21 lutego 1992	Legiencenter, Hamburg, Niemcy
4	Wygrana	4–0	Yves Monsieur	TKO	4 (8)	28 stycznia 1992	Legiencenter, Hamburg, Niemcy
3	Wygrana	3–0	Zoltán Habda	TKO	2 (6)	10 stycznia 1992	Saaltheater Geulen, Akwizgran, Niemcy
2	Wygrana	2–0	Peter Cenki	TKO	2	15 października 1991	Legiencenter, Hamburg, Niemcy
1	Wygrana	1–0	Frederic Porter	TKO	2	16 września 1991	Legiencenter, Hamburg, Niemcy

Życie prywatne

Jego pierwszą żoną była Dorota Chwaszczyńska (ur. 1968), z którą ożenił się 17 października 1987, po czym rozwiódł w lipcu 1991^[46]. 19 marca 1995 ponownie się pobrali^[47], a 30 listopada 2004 wzięli kolejny rozwód^[48]. Mają dwóch synów: Michała (ur. 1987) i Nicolasa (ur. 1991)^[49].

W latach 2006–2008 jego żoną była Patrycja Ossowska (ur. 1972), z którą spotykał się od 2000^[50]. W kwietniu 2009 ożenił się z Barbarą Imos (ur. 1980)^[51][52], z którą ma syna Dariusza (ur. 2009)^[53] i córkę Nel (ur. 2015)^[54].

Filmografia

• 1998: Tatort – Bienzle und der Champion
• 1999: Modern Talking 1998/1999
• 2004: Der Tag der Ehre – Entscheidung im Boxring
• 2005: Sąsiedzi
• 2006: Tiger
• 2007: Nie ma takiego numeru

Udział w telewizyjnych programach rozrywkowych (wybór)

• 2003: Jak łyse konie w TVN
• 2004: Rozmowy w toku w TVN
• 2005: Mamy Cię! w TVN
• 2006: Szymon Majewski Show w TVN
• 2007: Dzień kangura – Polsat
• 2008: Piotr Bałtroczyk na żywo – Polsat
• 2009: Wojownicy – Polsat Play
• 2009: Szymon Majewski Show w TVN
• 2009: Cribs w MTV^[55]
• 2009: Jazda figurowa w TV4
• 2010: On i ona – Polsat
• 2010: Zacisze gwiazd – TVP1
• 2010: Dzień z mistrzem – Orange Sport
• 2010: Grunt to rodzinka – Polsat Café
• 2010: Męski Punkt Widzenia – Polsat Café
• 2011: Paula Flashing Lights – iTV
• 2011: W roli głównej – TVN Style
• 2012: Czempioni w Plusie – Canal+ Sport
• 2012: Prawdę mówiąc – TVP Info
• 2012: Granice kariery – Polsat Play
• 2013: Reporter Polski – TVP2
• 2013: As wywiadu – Sport Klub
• 2013: Kultowe rozmowy – TVP3
• 2014: As wywiadu – Sport Klub
• 2015: Paranienormalni Tonight – TVP2
• 2021: Turbo Kozak – Canal+ Sport

Programy zagraniczne

• 1998: Die Ulla Kock am Brink Show
• 1999: Die Lotto-Show
• 1999: Ein Herz für Kinder
• 2000–2005: NDR Talk Show
• 2001: Klinikum Berlin Mitte – Leben in Bereitschaft
• 2003: Rent-a-Pocher
• 2003: Das aktuelle Sportstudio
• 2003: Menschen bei Maischberger
• 2005–2008: Die Johannes B. Kerner Show
• 2005: TV total (odc. Wok-WM #3)
• 2005: Rent-a-Pocher
• 2006: Pochers WM-Countdown
• 2006: Panda, Gorilla & Co.
• 2007: Entern oder Kentern
• 2007: TV total (odc. McFit Fight Night)
• 2008: TV total (odc. Autoball Europameisterschaft)
• 2014: Markus Lanz

Teledyski

• 1995: „No Mercy” – Marky Mark^[56]
• 2012: „So Wat U Wonna Do?” – DOD (Kaszalot, Zawodnik) feat. Hurragun Crew (Wojtas, Sensi, Tytson) & Liroy
• 2024: "Bezdroża" Sylwia Grzeszczak cover – Katarzyna Zarkesh