Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa

Del Harris

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Del Harris
Remove ads

Delmer William "Del" Harris (ur. 18 czerwca 1937 w Orleans) – amerykański trener koszykarski, finalista NBA[1], nagrodzony tytułem Trenera Roku NBA[2].

Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Wzrost ...

Po ukończeniu Milligan College (1959) zdobył tytuł z religioznawstwa[3]. W 1965 roku zdobył tytuł magistra historii na Indiana University[3].

Od 1959 do 1965 roku trenował drużyny (Roachdale Hawks, Dale Golden Aces, Spencer Cops) trzech różnych szkół średnich. Jego największym sukcesem było doprowadzenie zespołu Golden Aces do rekordowego wyniku 35-9 (w trakcie dwóch lat) oraz mistrzostwa Pocket Athletic Conference. Podczas pracy w Dale trenował też drużynę baseballową, prowadząc ją do mistrzostwa PAC i rezultatu 26-7. Sezon 1964/65 spędził z drużyną Spencer, uzyskując wynik 19-6 oraz zdobywając mistrzostwo konferencji, IHSAA Sectional i zaliczając udział w finałach regionalnych, przegranych z zespołem z Bloomington.

W latach 1965–1974 był trenerem uczelni Earlham w lidzie akademickiej NAIA. Poprowadził zespół Quakers do trzech mistrzostw konferencji (2x Hoosier Collegiate Conference, 1x Hoosier-Buckeye Collegiate Conference). W okresie letnim (1969–1975) prowadził zespoły w lidze Portoryko. Jako trener drużyny Vaqueros de Bayamón zdobył trzykrotnie mistrzostwo kraju (1973–1975), a także srebrny (1973) i brązowy medal (1974) podczas World Club Championships[3]. W trakcie swojej kariery w tym kraju zanotował rezultat 176-61[3].

Podczas imprez międzynarodowych zdobywał medale zarówno jako trener, jak i asystent trenera z kilkoma różnymi reprezentacjami narodowymi[4].

W 1975 został asystentem trenera zespołu z ligi ABAUtah Stars. Po roku trafił do NBA, gdzie objął to samo stanowisko w zespole Houston Rockets. Po trzech latach został głównym trener zespołu z Teksasu, prowadząc go do finałów NBA w 1981. W 1986 trafił do Wisconsin. Przez rok pełnił tam funkcję asystenta trenera Bucks, po czym powierzono mu zespół na kolejne cztery lata. W 1994 objął stanowisko głównego trenera Los Angeles Lakers, to właśnie podczas pracy w tym klubie otrzymał tytuł Trenera Roku NBA (1995)[2]. Rok wcześniej zespół wygrał zaledwie 33 spotkania, pod jego wodzą natomiast 48[5]. W kolejnych latach liczba zwycięstw wzrastała sukcesywnie aż go 61 w sezonie 1997/98[5]. Rok później, po skróconym sezonie, został zwolniony.

W kolejnych lata pracował kolejno w: Dallas Mavericks, Chicago Bulls oraz New Jersey Nets, pełniąc ponownie funkcję asystenta. W 2006 Dallas Mavericks dotarli do finałów NBA, gdzie musieli uznać wyższość Miami Heat[6]. Na stanowisko głównego trenera powrócił w sezonie 2011/12, kiedy to objął zespół Texas Legends z D-League. Po roku zakończył karierę.

Remove ads

Osiągnięcia

Na podstawie[2][3][4], o ile nie zaznaczono inaczej.

College

  • Zaliczony do składów:
    • 'Little All-American' (Honorable Mention)
    • All-Conference (3-krotnie)
  • Wybrany do Milligan College Hall of Fame

Trenerskie

Drużynowe
  • Mistrz:
    • Ameryki Centralnej jako trener kadry Portoryko (1974)
    • Portoryko (1973–1975)
  • Wicemistrz:
    • NBA (1981[1], 2006[6])
    • World Club Championships z zespołem Club Bayamon (Puerto Rico – 1973)
  • Brązowy medalista mistrzostw:
    • świata jako asystent trenera kadry USA (1998)
    • Ameryki jako asystent trenera z reprezentacją Dominikany (2011)
    • World Club Championships z zespołem Club Bayamon (Puerto Rico – 1974)
  • Uczestnik igrzysk olimpijskich jako trener kadry Chin (2004 – 8. miejsce)
  • Doradca kadry Kanady przed mistrzostwami świata 1994
Indywidualne
  • Trener Roku NBA (1995)[7]
  • Wybrany do:
    • Indiana Hall of Fame (1992)
    • NAIA Hall of Fame
    • Earlham College Hall of Fame
    • Plainfield High School (Indiana) Hall of Fame (1992)
  • Laureat nagrody:
    • Jerry Colangelo Award (2010)
    • Keys to Excellence (2014)
Remove ads

Przypisy

Linki zewnętrzne

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads