Delta-P

Delta-P – górny człon rakiet nośnych serii Delta, wykorzystywany w latach 1972-1988 w serii rakiet Delta 1000, Delta 2000 oraz Delta 3000, jako konstrukcję zastępującą człon Delta-F. Był to pierwszy człon górny rakiet Delta zasilany hipergolową mieszanką Aerozine 50 oraz N₂O₄^[1] (używaną dotychczas w stopniu Transtage dla rakiet Titan 3C), głównie za sprawą silnika TRW TR-201, konstrukcyjnie wywodzącego się z silnika członu zniżania lądownika księżycowego z programu Apollo^[2].

Delta-P

Producent	McDonnell Douglas, TRW
Człon rakiet	Delta 1000, Delta 2000, Delta 3000
Materiały napędowe	Aerozine 50, N2O4
Rok pierwszego startu	1972
Rok ostatniego startu	1988
Koszt jednostkowy	4 350 000 USD
Osiągi
Siła ciągu przy starcie	41,92 kN
Impuls właściwy w próżni	319 s
Maks. czas działania	431 s
Wymiary
Długość	5,9 m
Średnica	2,4 m
Masa pustego	950 kg
Masa maksymalna	5434 kg
Silniki
Silnik 1.	TR-201

Po wyczerpaniu zapasu silników TR-201 firma McDonnell Douglas wprowadziła dla rakiet Delta 3000 człon Delta-K, zasilany takim samym paliwem, ale wyposażony w zmodernizowaną wersję silnika AJ-10. Człon ten z kolei znalazł później zastosowanie w rakietach Delta 4000, Delta 5000 oraz Delta II.