Dennis Hull

Dennis William Hull (ur. 19 listopada 1944 w Point Anne) – kanadyjski hokeista grający na pozycji napastnika (lewoskrzydłowego), reprezentant kraju, nauczyciel akademicki. Brat Bobby'ego, stryj Bretta.

Dennis Hull

Dennis Hull w barwach Chicago Blackhawks (1977)
Pełne imię i nazwisko	Dennis William Hull
Data i miejsce urodzenia	19 listopada 1944 Point Anne
Obywatelstwo	Kanada
Wzrost	183 cm
Pozycja	napastnik (lewoskrzydłowy)
Uchwyt	lewy
Kariera juniorska
Lata Klub 1960–1962 St. Catharines Teepees 1962–1964 St. Catharines Blackhawks
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1964–1965 Chicago Black Hawks 1001 (331) 1965–1966 St. Louis Braves 45 (13) 1977–1978 Detroit Red Wings 62 (5) W sumie: 1108 (349)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1974–1976  Kanada 4 (2)

Wczesne życie

Dennis Hull urodził się w prowincji Ontario jako jeden z 11 dzieci Leny z d. Cook i Roberta, brygadzisty firmy cementowej^[1]. Miał starszego brata Bobby'ego (1939–2023), również hokeistę, który zyskał pseudonim Złoty Strumień (The Golden Jet).

Kariera

Denis Hull, 1968 rok.

Dennis Hull karierę sportową rozpoczął w 1960 roku w występującym w juniorskiej lidze OHA St. Catharines Teepees, w którym grał do 1962 roku. Następnie w latach 1962–1964 był zawodnikiem St. Catharines Blackhawks, w którym w sezonie 1963/1964 został wybrany do Drużyny Gwiazd OHA, dzięki czemu zwrócił na siebie uwagę władzom klubu ligi NHL, Chicago Blackhawks, którego gwiazdą był jego brat, Bobby, z którym grał razem w klubie do końca sezonu 1971/1972 (z krótką przerwą w sezonie 1965/1966 reprezentował barwy klubu ligi CHL St. Louis Braves). Razem dwukrotnie dotarli do finału Pucharu Stanleya (1965, 1971) oraz trzykrotnie grali w Meczu Gwiazd NHL (1969, 1971, 1972)^[2].

Najlepszy w okresie w karierze miał w pierwszej połowie lat 70., kiedy grał w jednej linii z Pit Martinem w środku oraz z Jimem Pappinem z prawej strony, która była uważana za jedną z najlepszych w lidze NHL^[3]. Najlepszy sezon w karierze miał w sezonie 1972/1973, kiedy jego brat Bobby był już zawodnikiem występującego w lidze WHA Winnipeg Jets. W fazie zasadniczej zdobył 90 punktów (39 goli, 51 asyst) oraz spędził 27 minut na ławce kar w 78 meczach, natomiast w fazie play-off, w której dotarł do finału Pucharu Stanleya (przegrana rywalizacja 4:2 z Montreal Canadiens), rozegrał 16 meczów, w którym zdobył 24 punkty (9 goli, 15 asyst), co dało mu 2. miejsce w klasyfikacji (za Yvanem Cournoyerem z Montreal Canadiens) oraz spędził 4 minuty na ławce kar. Ponadto został wybrany do drugiej drużyny gwiazd NHL. Potem jeszcze dwukrotnie był uczestnikiem Meczu Gwiazd NHL (1973, 1974)^[2].

Po sezonie 1976/1977 przeszedł do Detroit Red Wings, w którym po sezonie 1977/1978 zakończył karierę sportową.

W trakcie kariery sportowej zyskał pseudonim Srebrny Strumień (The Silver Jet).

Kariera reprezentacyjna

Dennis Hull w 1972 roku został powołany do reprezentacji Kanady na Summit Series (seria meczów Team Canada z reprezentacją ZSRR), jednak kiedy jego brat Bobby został wykluczony z udziału w imprezie z powodu przejścia do ligi WHA, Dennis chciał w ramach wsparcia dla swojego brata zbojkotować imprezę, jednak ten przekonał go do udziału w imprezie, i tym samym zastąpił Vica Hadfielda na lewym skrzydle i grał na jednej linii z Jeanem Ratelle i Rodem Gilbertem. Łącznie w imprezie rozegrał 4 mecze, w których zdobył 4 punkty (2 gole, 2 asysty) oraz spędził 4 minuty na ławce, a Team Canada wygrała rywalizację: 4 zwycięstwa, 1 remis, 3 porażki^[3].

Statystyki

Klubowe

Sezon	Klub	Liga		Sezon zasadniczy						Faza play-off
				M	G	A	Pkt	Min		M	G	A	Pkt	Min
1960/1961	St. Catharines Teepees	OHA		47	6	4	10	33		6	0	1	1	2
1961/1962	St. Catharines Teepees	OHA		50	6	12	18	29		2	0	0	0	0
1962/1963	St. Catharines Blackhawks	OHA		50	19	29	48	73		—	—	—	—	—
1963/1964	St. Catharines Blackhawks	OHA		55	48	49	97	123		12	4	11	15	50
1964/1965	Chicago Blackhawks	NHL		55	10	4	14	18		6	0	0	0	0
1965/1966	Chicago Blackhawks	NHL		25	1	5	6	6		3	0	0	0	0
1965/1966	St. Louis Braves	CHL		40	11	16	27	14		5	2	1	3	0
1966/1967	Chicago Blackhawks	NHL		70	25	17	42	33		6	0	1	1	12
1967/1968	Chicago Blackhawks	NHL		74	18	15	33	34		11	1	3	4	6
1968/1969	Chicago Blackhawks	NHL		72	30	34	64	25		—	—	—	—	—
1969/1970	Chicago Blackhawks	NHL		76	17	35	52	31		8	5	2	7	0
1970/1971	Chicago Blackhawks	NHL		78	40	26	66	16		18	7	6	13	2
1971/1972	Chicago Blackhawks	NHL		78	30	39	69	10		8	4	2	6	4
1972/1973	Chicago Blackhawks	NHL		78	39	51	90	27		16	9	15	24	4
1973/1974	Chicago Blackhawks	NHL		74	29	39	68	15		10	6	3	9	0
1974/1975	Chicago Blackhawks	NHL		69	16	21	37	10		5	0	2	2	0
1975/1976	Chicago Blackhawks	NHL		80	27	39	66	28		4	0	0	0	0
1976/1977	Chicago Blackhawks	NHL		75	16	17	33	2		2	1	0	1	0
1977/1978	Detroit Red Wings	NHL		55	5	9	14	6		7	0	0	0	2
Łącznie w OHA				202	79	94	173	258		20	4	12	16	52
Łącznie w NHL				959	303	351	654	261		104	33	34	67	30
Łącznie w CHL				40	11	16	27	14		5	2	1	3	0

Reprezentacyjne

Rok	Drużyna	Turniej	Miejsce		M	G	A	Pkt	Min
1972	Kanada	Summit Series	–		4	2	2	4	4
Razem					4	2	2	4	4

Sukcesy

Klubowe

Chicago Blackhawks

• Finał Pucharu Stanleya: 1965, 1971, 1973

Indywidualne

• Drużyna gwiazd OHA: 1964
• Druga drużyna gwiazd NHL: 1973
• Mecz Gwiazd NHL: 1969, 1971, 1972, 1973, 1974

Po zakończeniu kariery

Dennis Hull po zakończeniu kariery sportowej powrócił do St. Catharines w prowincji Ontario, gdzie rozpoczął studia na Brock University na kierunku historii i wychowania fizycznego, które ukończył z tytułem magistra, po czym wykładał na Ridley College w tym samym mieście, potem został dyrektorem sportowym na Illinois Institute of Technology w Chicago.

Obecnie wraz ze swoim bratem Garym prowadzi farmę bydła w hrabstwie Northumberland w prowincji Ontario. Później został zauważony jako mówca publiczny i komik. W 1998 roku wydał swoją książkę pt. "The third best Hull : I should have been fourth but they wouldn't let my sister Maxine play", która zawiera zabawne i często przezabawne wspomnienia z jego kariery sportowej.

Zaprzyjaźnił się z legendarnym radzieckim bramkarzem, Władysławem Tretiakiem, przeciwko któremu grał podczas Summit Series w 1972 roku, często wspominając:

Powiedziałem Tretiakowi, że zasłynął z wpuszczenia bramki Hendersona… Powiedziałem mu, że„ gdybyś miał gdybyś go zatrzymał, prawdopodobnie byłbyś dzisiaj taksówkarzem w Moskwie^[3].

Udzielał się także jako konferansjer w San Jose Sharks.