Detektor azotowo-fosforowy

Detektor fosforowo-azotowy (ang. Nitrogen Phosphorus Detector, NPD) – modyfikacja detektora płomieniowo-jonizacyjnego (FID), do którego jest wprowadzony dodatkowy ogrzewany element ceramiczny (katalizator), zawierający metale alkaliczne, np. chlorek rubidu lub cezu^[1]. Element ten jest umieszczony w strudze gazów wypływających z kolumny chromatograficznej (anality w strumieniu azotu jako gazu nośnego), do których doprowadza się dodatkowo wodór i powietrze. We wcześniejszych konstrukcjach ceramiczny koralik (kulka) z katalizatorem był umieszczany nad płomieniem wodorowym i ogrzewany z użyciem uzwojenia elektrycznego^[2]. Współcześnie NPD jest określany jako detektor bezpłomieniowy, w którym ujemne jony (np. CN^-, PO^-, PO^2-, PO^3-) powstają w warstwie plazmy na powierzchni katalizatora, utrzymywanego w temperaturze 600−800 °C^[1]. Mechanizm tych reakcji nie został jednoznacznie wyjaśniony^[1].

Ten artykuł dotyczy jednego z detektorów stosowanych w chromatografii gazowej. Zobacz też: inne znaczenia słowa detektor.

NPD ma wysoką czułość w stosunku do związków azotu i fosforu, jednak mniejszą do czułości detektora wychwytu elektronów (ECD)^[2]. W odniesieniu do związków fosforu jest ona taka sama jak czułość detektora płomieniowo-fotometrycznego (FPD, 526 nm). Dla obu detektorów zakres czułości obejmuje wartości 1 – 10 pg^[1].

NPD jest stosowany do chromatograficznych oznaczeń herbicydów^[3] oraz leków i trucizn (np. amfetamina, metamfetamina, nikotyna, efedryna, kodeina, kokaina, heroina, skopolamina)^[4].