Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Dyan Cannon
amerykańska aktorka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Dyan Cannon, właśc. Samille Diane Friesen (ur. 4 stycznia 1937 w Tacoma) – amerykańska aktorka filmowa i telewizyjna, reżyserka, scenarzystka, montażystka i producentka filmowa. Była trzykrotnie nominowana do Oscara.
22 czerwca 1983 otrzymała własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6608 Hollywood Boulevard[1][2].
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Wczesne lata
Urodziła się w Tacoma w stanie Waszyngton jako córka Claire (z domu Portnoy) i sprzedawcy ubezpieczeń na życie Bena Friesena[3]. Wychowywała się w wierze żydowskiej, której wyznawczynią była jej matka, imigrantka z Ukrainy, a ojciec był anabaptystą kanadyjskiego pochodzenia mennonickiego[4]. Jej młodszy brat David Friesen został uznanym muzykiem jazzowym. Ukończyła West Seattle High School. Uczęszczała potem do University of Washington. Studiowała aktorstwo pod kierunkiem Sanforda Meisnera[5]. Dorabiała jako modelka.
Kariera
Po gościnnym występie w seryjnym westernie NBC Bat Masterson jako Mary Lowery w odcinku „Lady Luck” (1959) i jako Diane Jansen w odcinku „The Price of Paradise” (1959) oraz CBS Poszukiwany: Żywy lub martwy (Wanted: Dead or Alive, 1959) z udziałem Steve’a McQueena w 54. odcinku „Vanishing Act” jako Nicole McCready, zadebiutowała na dużym ekranie w biograficznym dramacie kryminalnym Budda Boettichera Wielkość i upadek Legsa Diamonda (The Rise and Fall of Legs Diamond, 1960)[6].
W 1962 wystąpiła na Broadwayu w roli Kathy w komedii Zabawna para[7] z Jane Fondą. Od 4 lutego 1963 do 1 sierpnia 1964 odbyła tournée z broadwayowskim przedstawieniem Jak odnieść sukces w biznesie bez wielkiego wysiłku, gdzie zagrała postać Rosemary Pillkington. W 1967 powróciła na Broadway jako Leona Hastings w komedii Kochanka dziewięćdziesięciu dni[7].
Za rolę Alice Henderson w komediodramacie Paula Mazursky’ego Bob i Carol i Ted i Alice (Bob & Carol & Ted & Alice, 1969) otrzymała nominację do Oscara w kategorii Najlepsza Aktorka Druplanowa. Jej kolejna kreacja Julie Messinger w komediodramacie Otto Premingera Such Good Friends (1972) była nominowana do Złotego Globu. Z kolei rola Julii Farnsworth w komedii Niebiosa mogą zaczekać (Heaven Can Wait, 1978) przyniosła jej kolejną nominację do Oscara i Złoty Glob dla najlepszej aktorki drugoplanowej.
Była scenarzystką, reżyserką i odtwórczynią głównej roli autobiograficznego dramatu Koniec niewinności (The End of Innocence, 1990)[8].
Była również pierwszą aktorką nominowaną do Oscara, która otrzymała nominację w kategorii Najlepszy Film Aktorski Krótkometrażowy za Number One – projekt, który Cannon sama wyprodukowała, wyreżyserowała, zmontowała i, do którego napisała scenariusz. Jest to historia o nastoletniej, seksualnej ciekawości.
Pojawiała się także na małym ekranie – w jednym z odcinków Beverly Hills 90210 – znajdowała się w tłumie kibiców podczas meczu Lakersów, w serialu Ally McBeal (1997–2000) jako sędzina Jennifer „Whipper” Cone i sitcomie NBC Trzy siostry (2001-2002). W 2005 znalazła się w obsadzie komedii romantycznej Pora na romans (The Boynton Beach Bereavement Club), filmie o starzejących się mieszkańcach Florydy, którzy stracili swoich bliskich.
W 2011 wydała książkę Dear Cary: My Life with Cary Grant[9].
Remove ads
Życie osobiste
22 lipca 1965 poślubiła Cary’ego Granta i została jego czwartą żoną. Para doczekała się córki – Jennifer Diane (ur. 26 lutego 1966)[10]. 21 marca 1968 rozwiedli się. W kwietniu 1985 wyszła za mąż za prawnika Stanleya Finberga, w 1991 doszło do rozwodu[11].
Została fanką Los Angeles Lakers.
Filmografia
Remove ads
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads