E-moll

e-moll – molowa gama muzyczna, której toniką jest e. Jej dźwięki w odmianie naturalnej to: e, fis, g, a, h, c, d.

e-moll

Tonacja jednoimienna	E-dur
Tonacja paralelna	G-dur
Tonika	e-moll
Subdominanta	a-moll
Dominanta	H-dur
Dźwięki składowe
e, fis, g, a, h, c, d

Gama e-moll w odmianie harmonicznej (z VII stopniem podwyższonym o półton):

Gama e-moll w odmianie doryckiej (z VI i VII stopniem podwyższonym o półton w stosunku do gamy e-moll naturalnej):

Równoległą gamą durową jest G-dur^[1], jednoimienną durową – E-dur.

E-moll to także akord, zbudowany z pierwszego (e), trzeciego (g) i piątego (h) stopnia gamy e-moll.

Akord e-moll

Znane dzieła w tonacji e-moll:

• Johannes Brahms – IV Symfonia op. 98
• Antonín Dvořák – IX Symfonia op. 95 Z Nowego Świata
• Piotr Czajkowski – V Symfonia op. 64
• Fryderyk Chopin – Koncert fortepianowy nr 1 op. 11
• Gustav Mahler – VII Symfonia
• Felix Mendelssohn-Bartholdy – Koncert skrzypcowy op. 64
• Nikołaj Rimski-Korsakow – Szeherezada

Zobacz też

Zobacz multimedia związane z tematem: E-moll

Zobacz hasło e-moll w Wikisłowniku

• pokrewieństwo tonacji
• skala molowa
• znaki przykluczowe