Edmund Wełdycz

Edmund Adolf Wełdycz (ur. 18 sierpnia 1880 w Stryju, zm. 11 marca 1948) – pułkownik audytor Wojska Polskiego.

Grób Edmunda Wełdycza

Edmund Wełdycz

pułkownik audytor
Data i miejsce urodzenia	18 sierpnia 1880 Stryj
Data śmierci	11 marca 1948
Przebieg służby
Siły zbrojne	C. K. Armia C. K. Obrona Krajowa Wojsko Polskie
Stanowiska	sędzia, prokurator
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 18 sierpnia 1880 w Stryju^[1]. W 1899 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Wyższym Gimnazjum w Kołomyi^[2]. Ukończył studia prawnicze. Od około 1907 był auskultantem przy C. K. Sądzie Obwodowym w Kołomyi^[3]. Następnie, od około 1910 był sędzią w C. K. Sądzie Powiatowym w Gwoźdźcu^[4][5][6], a od około 1913 sędzią w C. K. Sądzie Powiatowym w Śniatyniu^[7].

W rezerwie piechoty C. K. Armii został mianowany kadetem z dniem 1 stycznia 1908^[8]. Był przydzielony do 24 pułku piechoty z Kołomyi^[9][10][11]. Następnie został przeniesiony do C. K. Obrony Krajowej i mianowany podporucznikiem piechoty z dniem 1 stycznia 1911 w grupie nieaktywnych^[12], a następnie w rezerwie^[13]. W tym charakterze posiadał przydział do 36 pułku piechoty^[14]. Od około 1913/1914 pozostawał w charakterze podporucznika piechoty w stosunku ewidencji^[15]. Podczas I wojny światowej w C. K. Obronie Krajowej został awansowany na stopień porucznika piechoty w stosunku ewidencji z dniem 1 maja 1915^[16]. Między 1916 a 1918 został zweryfikowany w stopniu porucznika audytora z dniem 1 maja 1915 w stosunku ewidencji w korpusie oficerów służby sądowej C. K. Obrony Krajowej^[17].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. W stopniu kapitana jako audytor służył w strukturze Sądu Polowego we Lwowie^[18]. Około 1919/1920 był w stopniu majora^[19]. Dekretem z 22 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu podpułkownika w korpusie sądowym z dniem 1 kwietnia 1920^[20]. Zweryfikowany w tym stopniu ze starszeństwem z 1 czerwca 1919^[21][22]. 28 kwietnia 1922 został członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego^[23]. W 1923 był kierownikiem referatu w Departamencie IX Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych^[24]. W 1924, 1926 był prokuratorem Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr IX w Brześciu^[25][26][27]. Z dniem 15 maja 1926 został przydzielony do Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym nr III w Wilnie na stanowisko prokuratora^[28]. 1 stycznia 1928 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 4. lokatą w korpusie oficerów sądowych^[29]. 24 kwietnia 1928 Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska prokuratora przy wojskowych sądach okręgowych i mianował sędzią orzekającym w wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł z Prokuratury przy WSO Nr III do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr III na stanowisko szefa sądu^[30][31][32]. 24 kwietnia 1929 Prezydent RP mianował go sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego, a minister spraw wojskowych przeniósł z WSO Nr III do Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie na stanowisko sędziego^[33]. Z dniem 28 lutego 1931 został przeniesiony w stan spoczynku^[34][35]. W 1934, w stopniu pułkownika, w stanie spoczynku, figurował w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III^[36].

Zmarł 11 marca 1948 i został pochowany na cmentarzu komunalnym w Rzeszowie (sektor X-8-14)^[37].

Ordery i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)^[38]

• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry, przed 1918)^[17]
• Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii (Austro-Węgry, przed 1912)^[5]
• Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (Austro-Węgry, przed 1912)^[5]
• Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (Austro-Węgry, przed 1912)^[5]