Edward Żebrowski (lekarz)

Edward Żebrowski (ur. 31 maja 1872, zm. 26 czerwca 1930) – polski internista, profesor doktor, pułkownik lekarz Wojska Polskiego.

Edward Żebrowski

pułkownik lekarz
Data urodzenia	31 maja 1872
Data śmierci	26 czerwca 1930
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	1 Batalion Sanitarny
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia

Grób Edwarda Żebrowskiego na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

Urodził się 31 maja 1872. Ukończył studia medyczne uzyskując tytuł doktora. W został mianowany docentem chorób wewnętrznych w Kijowie^[1].

Na początku 1920 został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu podpułkownika i wyznaczony na stanowisko młodszego ordynatora Oddziału Wewnętrznego Szpitala Mokowskiego w Warszawie. W kwietniu tego roku został członkiem Wojskowej Rady Sanitarnej, a we wrześniu kierownikiem naukowym oddziałów wewnętrznych Szpitala Ujazdowskiego^[2]. 24 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w Korpusie Lekarskim, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[3].

Został awansowany do stopnia pułkownika lekarza w korpusie oficerów sanitarnych ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. W 1923, 1924 pracował w Szpitalu Okręgowym nr 1 w Warszawie jako oficer nadetatowy 1 Batalionu Sanitarnego^[4][5].

Był autorem m.in. publikacji O leczeniu gruźlicy doświadczalnej. W 1926 został pierwszym prezesem Towarzystwa^[6] Lekarskiego Druskienickiego. Od 1929 do 1930 pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Internistów Polskich^[7].

Zmarł 26 czerwca 1930^[8]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 82-6-17)^[9].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2 maja 1924^[10][11][12]
• Palmy Oficerskie Oświaty Narodowej – 15 grudnia 1926^[13]