Elegia

Elegia (gr. ἐλεγεία elegeia – pieśń żałobna) – utwór liryczny o treści poważnej, refleksyjny^[1], utrzymany w tonie smutnego rozpamiętywania, rozważania lub skargi, dotyczący spraw osobistych lub problemów egzystencjalnych (przemijanie, śmierć, miłość); wyróżnia się elegie miłosne i patriotyczne. Należy do najbardziej charakterystycznych form liryki bezpośredniej.

Zobacz też: inne znaczenia.

Elegia – obraz Williama-Adolphe’a Bouguereau, 1899.

W poezji starogreckiej, skąd wywodzi się ten gatunek, obowiązkowa była dla niego forma wierszowa dystychu elegijnego^[2]. Mistrzem elegii w poezji starorzymskiej był Owidiusz, po nim gatunek ten uprawiali z powodzeniem John Milton, Johann Wolfgang von Goethe, Aleksandr Puszkin, Rainer Maria Rilke.

W Polsce elegie pisali m.in. Jan Kochanowski, Władysław Broniewski, Franciszek Karpiński (Żale Sarmaty), Krzysztof Kamil Baczyński (Elegia o... (chłopcu polskim)). Tomik zatytułowany Elegie jest najbardziej znanym dziełem czeskiego poety Jiříego Ortena.

Zobacz hasło elegia w Wikisłowniku