Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Etta James
amerykańska piosenkarka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Etta James (ur. jako Jamesetta Hawkins 25 stycznia 1938 w Los Angeles, zm. 20 stycznia 2012 w Riverside)[1] – amerykańska wokalistka pochodzenia włosko-afroamerykańskiego, przedstawicielka bluesa, wczesnego rhythm and bluesa i soulu. Wykonywała także utwory gospelowe, z pogranicza rock and rolla i jazzu.
Rozpoczęła swoją karierę w połowie lat 50. XX wieku, zdobywając popularność takimi hitami, jak "The Wallflower", "At Last", "Tell Mama", "Something’s Got a Hold on Me" i "I’d Rather Go Blind"[2]. Przez lata zmagała się z uzależnieniem od heroiny i alkoholu, przemocą i problemami z prawem, zanim w późnych latach 80. powróciła do kariery muzycznej[3].
Energiczny i surowy głos wokalistki stał się jej znakiem rozpoznawczym, a sama artystka była inspiracją dla legend muzyki kolejnych pokoleń, takich jak Janis Joplin, Diana Ross, czy Tina Turner[4]. James zdobyła sześć nagród Grammy, a w 1993 włączono ją do grona Rock and Roll Hall of Fame[5].
Magazyn Rolling Stone umieścił James na 22. miejscu listy stu najlepszych wokalistów i na 62. miejscu rankingu artystów wszech czasów, ale w 2011 usunięto ją z drugiego zestawienia w jego ponownym wydaniu[6][7].
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Jej matka, prostytutka Dorothy Hawkins, urodziła ją w wieku 14 lat.[4][8] Etta nigdy nie poznała swojego biologicznego ojca, będąc wychowywana przez rodzinę i przyjaciół matki[4][8]. Mimo to uwierzyła, że Rudolph Wanderone (znany jako "Minnesota Fats"), którego odnalazła dopiero w 1987, jest jej prawdziwym tatą[4][8]. Później okazało się to prawdą[8].
Jak większość ówczesnych gwiazd muzycznych, Etta rozwijała się muzycznie w kościelnych chórach gospel. W wieku 15 lat została odkryta przez producenta muzycznego, Johnny’ego Otisa, gdy przebywała w San Francisco[8][9]. Wkrótce zaczęła nagrywać pierwsze single. Została uznana za pionierkę wykonywanych przez siebie gatunków, do tego stopnia, że okrzyknięto ją "Matką R&B"[9].
Jej bogate, pełne skandali życie, stało się wzorcem do naśladowania dla wielu późniejszych artystów rockowych. W swojej autobiografii przyznała, że dla zdobycia pieniędzy na heroinę ukradła i sprzedała wszystkie instrumenty swojego zespołu[4]. Nałóg zwalczyła dopiero w latach 80. XX wieku, mając około 50 lat.[4] Przez długie lata zmagała się także z nadwagą, której częściowo pozbyła się chirurgicznie w latach 90[4].
W styczniu 2011 roku zdiagnozowano u niej białaczkę[10]. W ciągu dalszych miesięcy była hospitalizowana i wykryto u niej więcej chorób. Przed śmiercią zdołała jeszcze wydać swój ostatni album, The Dreamer[4]. Zmarła 20 stycznia 2012 roku w szpitalu w Riverside w Kalifornii[9].
Remove ads
Dyskografia
Albumy studyjne
Remove ads
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads