Eugenia Waśniewska

Eugenia Waśniewska z Zawodzińskich (ur. 30 grudnia 1881 w Szczuczynie, zm. we wrześniu 1944 w Warszawie) – działaczka społeczna, polityczna i feministyczna.

Eugenia Waśniewska

Eugenia Waśniewska (1930)
Data i miejsce urodzenia	30 grudnia 1881 Szczuczyn
Data i miejsce śmierci	wrzesień 1944 Warszawa
posłanka na Sejm II i III kadencji (II RP)
Okres	od 27 marca 1928 do 10 lipca 1935
Przynależność polityczna	Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem – Związek Pracy Obywatelskiej Kobiet

Życiorys

Komitet warszawski wystawy pracy kobiety polskiej w Pradze, 1912. Stoją od lewej: Waśniewska, Wanda Stokowska, Wanda Herse, Zofia Tabęcka. Siedzą od lewej: Justyna Budzińska-Tylicka, Helena Zaborowska, Zofia Stankiewicz, Paulina Dickstein, Maria Papieska.

Urodzona 30 grudnia 1881 w Szczuczynie, córka Zdzisława Zawodzińskiego i Zofii z Pyrowiczów^[1]. Ukończyła gimnazjum w Płocku, potem kursy handlowe oraz studia malarskie i prawnicze na Uniwersytecie Latającym w Warszawie^[2]. Następnie pracowała jako urzędniczka w firmie księgarskiej, a potem w firmie elektrotechnicznej Tomasza Ruśkiewicza, gdzie była potem kierowniczką działu handlowego firmy^[3]. Czynna w tajnym nauczaniu, działała także w bezpłatnych czytelniach Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności. Od 15 lipca 1905 żona Leona Waśniewskiego, późniejszego wojewody. Podczas rewolucji 1905–1907 – udzielała pomocy członkom Organizacji Bojowej PPS^[4]. Od 1906 działała w Stowarzyszeniu Kobiet Pracujących w Przemyśle, Handlu i Biurowości, gdzie prowadziła m.in. sekcję samokształcenia. Członkini Biura Prac Społecznych w Warszawie^[5]. Od 1910 działaczka Związku Równouprawnienia Kobiet w Warszawie.

Podczas I wojny światowej wiceprzewodnicząca Związku Stowarzyszeń Kobiecych a także przewodniczącą Rady Stowarzyszeń Pracowniczych w Warszawie (1915–1918). W latach 1918–1919 członkini komitetu wykonawczego Centralnego Komitetu Politycznego Równouprawnienia Kobiet^[6].

W niepodległej Polsce pracowała do 1928 jako urzędniczka prywatna, od 1933 w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych^[1]. Bezskutecznie ubiegała się o mandat do Sejmu Ustawodawczego z ramienia Republikańskiego Zjednoczonego Komitetu Wyborczego (1919)^[7]. Była działaczką związkową – prezeską Związku Kobiet Pracujących w Handlu i Biurowości a także od 1915 członkinią Rady Głównej Centralnej Organizacji Związku Zawodowego Pracowników Umysłowych, od 1932 Komitetu Wykonawczego Unii Związków Zawodowych^[8]. W 1927 brała udział w Międzynarodowej Konferencji Pracy w Genewie. Wiceprzewodnicząca Klubu Politycznego Kobiet Postępowych (1919–1939), była także członkinią Międzynarodowego Stowarzyszenia Równouprawnienia Kobiet oraz zarządu Towarzystwa Ochrony Kobiet^[4]. Po przewrocie majowym opowiedziała się po stronie sanacji, w 1927 weszła w skład Prezydium Demokratycznego Komitetu Wyborczego Kobiet Polskich który wszedł w skład Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Współzałożycielka a następnie członek władz Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet – była m.in. członkinią prezydium Zarządu Głównego ZPOK (1928–1939), współkierowała wraz z Heleną Siemieńską Wydziałem Spraw Kobiecych który miał „prowadzić propagandę feminizmu” (1928–1939) Współpracowała, zamieszczając teksty z dwutygodnikiem ZPOK – „Praca Obywatelska”^[9] W latach 1928–1930 była także członkinią Zarządu Głównego Zjednoczenia Pracy Miast i Wsi powstałego z inspiracji Związku Naprawy Rzeczypospolitej. Po rozwiązaniu BBWR i utworzeniu Obozu Zjednoczenia Narodowego z ramienia ZPOK była członkinią Rady Naczelnej OZN (1937–1939)^[10].

Z ramienia BBWR – ZPOK była z okręgu Warszawa posłanką na Sejm II kadencji gdzie pracowała w komisji opieki społecznej i inwalidztwa (1928–1930). Powtórnie wybrana z tej samej listy była posłanką na Sejm III kadencji w którym pracowała w komisjach: konstytucyjnej i ochrony pracy^[11].

Zginęła pod gruzami w swoim mieszkaniu na ul. Wilanowskiej 4, podczas powstania warszawskiego w 1944^[12][13]. Na cmentarzu Powązkowskim znajduje się jej symboliczny grób (kwatera 63-2-9)^[13].