Faszyzm klerykalny

Faszyzm klerykalny lub klerofaszyzm – nazwa nadawana ideologiom, ruchom społecznym lub ustrojom, łączącym elementy faszyzmu i fundamentalizmu religijnego. Określenie odnosi się również do członków kleru lub wiernych świeckich kościołów chrześcijańskich w Europie, którzy sympatyzowali lub uczestniczyli w ruchach faszystowskich w okresie międzywojennym^[1].

Historia

Termin „faszyzm klerykalny” wywodzi się od słów księdza Luigiego Sturzo, który w 1922 roku po raz pierwszy używał terminów wł. clerico-fascismo wł. clerico fascisti^[2][3]. Sturzo odnosił to określenie do członków frakcji w obrębie chadeckiej Włoskiej Partii Ludowej, która popierała pro-katolicką politykę Benita Mussoliniego^[2]. Niektórzy z członków tej frakcji startowali później z list ugrupowania faszystowskiego do włoskiego parlamentu^[2]. Pojęcie funkcjonowało we Włoszech również jako określenie księży katolickich sympatyzujących z faszyzmem i popierających publicznie politykę Mussoliniego, np. Agostino Gemelliego, który popierał inwazję na Etiopię i antysemickie regulacje wprowadzone w 1938 roku^[2].

Tym, co w okresie międzywojennym przyciągało niektórych członków kościołów chrześcijańskich do faszyzmu były takie czynniki jak:

• odrzucenie demokracji liberalnej, którą uważano za element wrogi tradycji chrześcijańskiej^[1];
• sprzeciw wobec przemian obyczajowych takich jak przyznanie praw kobietom, rozluźnienie zasad moralnych w odniesieniu do seksualności^[1];
• dążenie do odnowy kultury zachodniej^[1];
• nacjonalizm^[1];
• antykomunizm^[4];
• antykapitalizm^[4].

Przykłady

Jako przykłady faszyzmu klerykalnego wymienia się ideologie:

• António Salazara w Portugalii^[2];
• Engelberta Dollfußa w Austrii^[2];
• Jozefa Tiso na Słowacji^[5];
• Maurice'a Duplessisa w Quebecu^[6];
• Żelazną Gwardię w Rumunii^[1];
• w Polsce Ruch Narodowo-Radykalny Falanga^[7]