Feliks Polak

Feliks Polak (ur. 8 listopada 1901 we Lwowie, zm. 2 lutego 1987 w Krakowie) – polski chemik^[1], profesor nauk chemicznych, profesor zwyczajny Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Feliks Polak

Data i miejsce urodzenia	8 listopada 1901 Lwów
Data i miejsce śmierci	2 lutego 1987 Kraków
Profesor nauk chemicznych
Specjalność: chemia zeolitów
Alma Mater	Politechnika Lwowska
Doktorat	1926
Habilitacja	1946
Polska Akademia Nauk
Status	członek Komitetu Technologii i Chemii Żywności PAN
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Lwowska Uniwersytet Jagielloński
Dziekan Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii UJ
Okres spraw.	1952–1956
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w rodzinie Franciszka, właściciela restauracji, i Marii z Bogdanów^[2]. Miał dwóch starszych braci i dwie siostry. Brat Adolf (1890–1967) był wybitnym inżynierem mechanikiem, konstruktorem wysokoprężnych silników spalinowych, okrętowych silników parowych oraz turbin na parę odlotową. We Lwowie ukończył szkołę powszechną i gimnazjum^[2]. Maturę zdał w 1919 roku i w tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej, Oddział Chemii Fabrycznej. W roku 1921 został młodszym asystentem w Katedrze Technologii Przemysłu Rolnego, u prof. Wiktora Syniewskiego, od 1927 pracował pod kierunkiem Adolfa Joszta^[3]. W roku 1923 na podstawie pracy pt. Warunki powstawania dekstryny granicznej uzyskał dyplom inżyniera chemika i został mianowany starszym asystentem. W roku 1926 obronił z odznaczeniem pracę doktorską dotyczącą skrobi pt. O hydrolizie beta-diastatycznej i uzyskał stopień doktora nauk technicznych. W roku 1933 przeniósł się do Instytutu Przeciwgazowego w Warszawie i jednocześnie rozpoczął swoją pracę habilitacyjną u prof. Smoleńskiego w Katedrze Technologii Ogólnej Organicznej i Technologii Węglowodanów Politechniki Warszawskiej. W 1939 przedłożył Wydziałowi Chemicznemu Politechniki Warszawskiej rozprawę habilitacyjną pt. O adsorpcji na walanie wapnia, jednak wybuch wojny uniemożliwił zakończenie przewodu.

W czasie wojny, na przełomie lat 1940–1941 pracował krótko jako asystent na Uniwersytecie Lwowskim u profesora Włodzimierza Trzebiatowskiego, gdzie zapoznał się z rentgenowską analizą strukturalną. Po zajęciu Lwowa przez Niemców przeniósł się do Krakowa, gdzie otrzymał posadę w Monopolu Spirytusowym. Na tej posadzie pracował do 1946 roku.

W roku 1945 na podstawie wspomnianej wyżej, wykonanej przed wojną pracy habilitował się na ówczesnym Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego i uzyskał tytuł docenta technologii chemicznej. W 1946 roku uzyskał stopień docenta etatowego i zaczął wykładać na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz w trybie zleconym na Akademii Medycznej w Krakowie. W latach 1952–1956 pełnił funkcję dziekana Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii UJ^[4]. W styczniu 1958 roku został mianowany profesorem zwyczajnym.

W latach 1953 i 1956 otrzymał nagrody Ministra Szkolnictwa Wyższego za pracę dydaktyczną^[5].

Grób prof. Feliksa Polaka na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie

Jego żoną była Amalia z Baczyńskich (1904–1974), z którą miał syna Lucjana^[6] (1931–2021)^[7].

Zmarł w Krakowie, pochowany na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty (kwatera Pas E-II-21)^[7][8].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (28 września 1954)^[9]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)^[10]