Feliks Serbeński

Feliks Mieczysław Serbeński (ur. 31 stycznia 1897, zm. 11 grudnia 1985 w Londynie) – doktor praw, major audytor Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Feliks Serbeński

major audytor
Data urodzenia	31 stycznia 1897
Data i miejsce śmierci	11 grudnia 1985 Londyn
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legion Wschodni
Jednostki	3 pułk piechoty Strzelców Lwowskich → 2 pułku piechoty Strzelców Lwowskich → 39 pułk piechoty, WSO Nr VI, Podolska Brygada Kawalerii → 2 Korpus Polski, 3 Dywizja Strzelców Karpackich
Stanowiska	dowódca plutonu, prokurator, sędzia śledczy, szef służby sprawiedliwości brygady kawalerii, szef sądu polowego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa), II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 31 stycznia 1897 w rodzinie Mieczysława (ur. 1868) i Franciszki z Czarkowskich (ur. 1872)^[1][2]. Po wybuchu I wojny światowej, w 1914 wstąpił do Legionu Wschodniego, po rozwiązaniu którego został wcielony do c. i k. armii^[3]. Jako podporucznik armii austriackiej od początku maja 1918 został odkomenderowany na studia medycyny we Lwowie^[3]. Wówczas został przydzielony do szpitala wojskowego przy ulicy Łyczakowskiej^[3]. Od około lipca / sierpnia 1918 był zaprzysiężonym członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej (wprowadzony do organizacji przez ppor. Branko Groö, a współpracował z kpt. Tadeuszem Kudelskim)^[3]. W tym roku przebywał we Lwowie z siostrą, zaś jego rodzice zamieszkiwali w Kołomyi^[3][4]. 1 listopada 1918 zgłosił się do wojsk polskich i jako były oficer armii austriackiej został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu podporucznika^[5]. Od początku listopada 1918 brał udział w obronie Lwowa w czasie wojny polsko-ukraińskiej^[6][7]. Początkowo działał w otoczeniu Domu Techników kierując oddziałem ochotników^[8]. 15 listopada jako dowódca liczącego ok. 30 osób plutonu został wysłany do szkoły kadeckiej celem wzmocnienia załogi^[9][10]. Wraz z żołnierzami 17 listopada dokonał odparcia natarcia nieprzyjaciela w sile ok. 150–200 osób, po czym przeszedł do kontrataku^[11]. Za obronę odcinka „szkoła kadecka” i odparcie ataku przeważających sił ukraińskich, został wraz z innymi żołnierzami tego samego dnia przedstawiony przez komendę odcinka do odznaczenia^[12]. Był wymieniony w gronie obrońców Lwowa pochwalonych za dzielne zachowanie wobec nieprzyjaciela^[13]. Po wyzwoleniu Lwowa przez Polaków został 23 listopada przydzielony jako oficer młodszy do kompanii wartowniczej, z cz czego zrezygnował i przeszedł do formowanego przez por. Bolesława Bujalskiego ochotniczego 3 pułku piechoty Strzelców Lwowskich, wchodząc w skład 2 kompanii tegoż^[14]. Pod koniec grudnia 1918 3 p.p. Strzelców Lwowskich już w sile trzech kompanii został wcielony jako III batalion do 2 pułku piechoty Strzelców Lwowskich, a jego 2 kompania (wywodząca się ze szkoły kadeckiej) została 9 kompanią w 2 p.p., w 1919 przemianowanym na 39 pułk piechoty^[15][16]. Podporucznik Feliks Serbeński za swoje czyny podczas obrony Lwowa otrzymał Order Virtuti Militari^[17]. Był autorem wspomnień o charakterze przyczynku, zatytułowanych Na I odcinku obrony Lwowa^[18].

Został zweryfikowany w stopniu kapitana rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[19][20]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym macierzystego 39 pułku piechoty, garnizonującego w Jarosławiu^[21][22]. Później został przyjęty do służby czynnej i zweryfikowany w stopniu kapitana korpusu sądowego ze starszeństwem z dniem 1 sierpnia 1928^[23]. Dysponując stopniem doktora praw służył w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr VI we Lwowie, gdzie w 1932 był prokuratorem^[24], a według stanu z marca 1939 już w stopniu majora był sędzią śledczym^[25].

Po wybuchu II wojny światowej 1939 w okresie kampanii wrześniowej jako major audytor pełnił stanowiska szefa służby sprawiedliwości w Kwaterze Głównej Podolskiej Brygady Kawalerii ze Stanisławowa oraz szefa sądu polowego nr 46. Później w Polskich Siłach Zbrojnych jako major dowództwa 3 Dywizji Strzelców Karpackich 2 Korpusu Polskiego we Włoszech walczył m.in. w bitwie o Monte Cassino^[26][27].

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii^[7]. Zmarł 11 grudnia 1985 w Londynie^[7].

Był mężem Stanisławy z Sienkiewiczów, ojcem Stanisława i Franciszka^[2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari^[17] – 22 lutego 1921^[28]
• Krzyż Niepodległości (9 listopada 1933)^[29]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, przed 1932)
• Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1978)^[30]
• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1937)^[31]