Feliks Stefan Szymanowski

Feliks Stefan Franciszek Korwin-Szymanowski (ur. 25 stycznia 1790 w Broniszach, zm. 14 stycznia 1873 w Warszawie) – pułkownik wojsk Królestwa Polskiego, inżynier, geodeta.

Feliks Szymanowski

Feliks Stefan Franciszek Korwin-Szymanowski h. Jezierza

Herb Jezierza
pułkownik
Data i miejsce urodzenia	25 stycznia 1790 Bronisze
Data i miejsce śmierci	14 stycznia 1873 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1809–1835
Siły zbrojne	Armia Księstwa Warszawskiego, Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego
Jednostki	Gwardia Królestwa, korpus gen. Dwernickiego
Stanowiska	Szef Sztabu
Główne wojny i bitwy	Wojna polsko-austriacka Inwazja na Rosję (1812) Kampania Saska Wojna rosyjsko-turecka (1828–1829) Bitwa pod Kulewczą Powstanie listopadowe Bitwa pod Poryckiem Bitwa pod Boremlem
Późniejsza praca	Inżynier woj. mazowieckiego, inż. obwodu stanisławowskiego
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 25 stycznia 1790 w rodzinie Teofila h. Jezierza i jego żony Marianny Kazimiery Magnuskiej z Magnus v. Magnuszów h. Awdaniec w Broniszach. W 1809 wstąpił do Szkoły Aplikacyjnej Artylerii i Inżynierów, wyższej uczelni wojskowej Księstwa Warszawskiego i tego samego roku brał udział w wojnie polsko-austriackiej. W następnym roku otrzymał stopień podporucznika oraz następnie awans do stopnia porucznika.

Uczestniczył w wojnach 1812–1814, od 1815 w Kwatermistrzostwie Generalnym. W 1817 awansowany do stopnia kapitana. Był w ekipie prowadzącej pomiary triangulacyjne Królestwa Polskiego^[1][2] i w 1825 wyznaczył południk Warszawy.

W 1828 został wysłany na wojnę z Turcją i za udział w bitwie pod Kulewczą otrzymał szablę honorową.

Brał udział w powstaniu listopadowym, w lutym 1831 otrzymał awans do stopnia majora oraz Złoty Krzyż Virtuti Militari. Przydzielony został do korpusu generała Józefa Dwernickiego i był szefem jego sztabu. Uczestniczył w wyprawie wołyńskiej, a następnie przedostał się do Warszawy, awansowany do stopnia podpułkownika i odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari. Dostał przeniesienie do załogi twierdzy Modlin i po jej kapitulacji powrócił do Warszawy.

W 1835 został zatrudniony jako inżynier województwa mazowieckiego, a w latach 1839–1841 był inżynierem obwodu stanisławowskiego.

Żonaty z Weroniką z d. Jarocka, z którą miał czwórkę dzieci: Feliksa, Joannę Mariannę, Feliksę i Mariana. Zmarł w Warszawie dnia 14 stycznia 1873 i pochowany został w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Powązkowskim^[3].

Upamiętnienie

Uchwałą nr IX/69/24 Rady Miejskiej w Ożarowie Mazowieckim drodze bez nazwy w Broniszach została nadana nazwa „płk Feliksa Szymanowskiego”^[4].